У 1970-я складаецца пазнавальны аўтарскі стыль. Метад Абрамава не просты для разумення. Карпатлівая, руцінная манера працаваць, інфармацыйная насычанасць большасці значных карцін сведчаць пра імкненне змясціць на палатно або аркуш паперы ўсе свае веды аб прадмеце. Мастак, нібы хранікёр, дэталёва прадстаўляе абставіны і месца дзеяння. І большасць работ складана ўспрымаюцца гледачамі, асабліва калі падыходзіць да яго мастацтва з пазіцый класічнай эстэтыкі. Карціны з’яўляюцца плёнам разважанняў, аналізу, гістарычнай фіксацыі чагосьці значнага, але ніяк не адлюстраваннем асабістага эстэтычнага вопыту — хутчэй чуецца некаторае абстрагаванне аўтара ад адлюстраваных падзей. Падобныя адчуванні ўзнікаюць не толькі ад маштабных работ, такіх як «Гістарычны момант. Саянская ГЭС» (1978) альбо «Масква золатагаловая. Смутныя 90-я гады ХХ стагоддзя» (1998—2003), але і ад малюнкаў знакамітасцяў. Хоць у партрэтным жанры ёсць свае выключэнні.
Творчую манеру Сямёна Абрамава лягчэй зразумець, калі ўспрымаць яго як мастака-манументаліста, нацэленага на стварэнне значных па памеры мазаік. У многіх работах вылучаецца велічная сюжэтная аснова: гістарычна значная падзея або месца. Кожная кампазіцыя набывае змястоўную насычанасць, яна напоўнена мноствам дэталяў, нібы аўтар занепакоены, каб не выпусціць нешта важнае ў сваім практычна дакументальным апавяданні, пазбаўленым уласнай ацэнкі падзей. Жывапісец выкарыстоўвае сімвалізм як спосаб лагічнага асэнсавання, вылучаючы ў аб’ектах найбольш важнае. Аднак не прыводзіць сваю гісторыю да аднаго важкага знака, а выкарыстоўвае сімвалічны шэраг з адназначным сэнсам. У тэхнічным дачыненні падкрэсліваюцца драбненне малюнка на мноства невялікіх часцінак з уласнай геаметрыяй і каляровым аддзяленнем ад суседніх фрагментаў, а таксама праца чыстым колерам і дасягненне маляўнічасці ў першую чаргу за кошт змены тону. Колер таксама становіцца і эмацыйным выразнікам.
Усё мяняецца, калі многія з найбольш значных прац, і ў іх ліку і тыя, што згадваліся вышэй, успрымаць як дэталёва прапрацаваныя праекты для стварэння мазаік. Напрыклад, тэмперная карціна «Гістарычны момант. Саянская ГЭС» магла б упрыгожваць сцяну аднаго з галоўных будынкаў электрастанцыі, а «Масква золатагаловая» — які-небудзь з залаў Музея сучаснай гісторыі Расіі. Пры павелічэнні працы сыходзіць перагружанасць дэталямі, кампазіцыя набывае раўнаважкае размяшчэнне мас і дынаміку.
Выпрацаваная тэхніка выкарыстоўваецца мастаком у большасці твораў усіх жанраў — як пазнавальны аўтарскі стыль, як галоўны кампанент індывідуальнасці, што надае нават лірычным работам манументальнасць.
Галоўнай працай свайго жыцця Сямён Абрамаў лічыць створаную ім на працягу дзесяцігоддзяў пушкініяну. У серыі работ, а гэта больш за трыста аркушаў, мастак прагне адлюстраваць усю біяграфію вялікага паэта. Тут у поўнай меры выяўляецца асноўная рыса характару Абрамава: гістарычнасць яго творчасці, імкненне да дакументальнай дакладнасці ў касцюме, пейзажы, інтэр’еры — ва ўсім.
Для Сямёна Абрамава кожная частка творчага багажу самакаштоўная і захоўвае актуальнасць на працягу ўсяго жыцця, ці гэта работы, прысвечаныя будоўлям сацыялізму або асабістым падарожжам, партрэты знакамітасцяў і блізкіх. Пра кожную ён распавядае з пачуццём, нібы толькі ўчора скончыў працу над ёй. Характэрнай рысай Сямёна Абрамава, жывапісца і гісторыка, з’яўляецца імкненне быць унутры свайго часу, каб лепш зразумець і ўвасобіць яго.
Генадзь Благуцін