Дзмітрый Капілаў.

Ёсць у артыс­та і ня­бач­ная ро­ля, з якой ён не вы­хо­дзіць да гледача, — муж уда­вы Па­по­вай у опе­ры «Мя­дзведзь». Ме­на­ві­та яго­ны парт­рэт усю дзею ві­сіць на сця­не.

Ся­род ха­рак­тэр­ных пра­фе­сій­ных асаб­лі­вас­цей спе­ва­ка Ка­пі­ла­ва — аб­са­лют­ная ад­да­ча пра­цэ­су твор­час­ці, здо­ль­насць по­ўнас­цю па­глы­біц­ца ў парт­ыю, пра­ца над воб­ра­зам да драб­ней­шых па­ўто­наў. На сцэ­не ён раз­ня­во­ле­ны і аб­ая­ль­ны, што, на­пэў­на, уз­ні­кае ад пры­род­най схі­ль­нас­ці да імпра­ві­за­цыі. Дзміт­рый — не­спа­кой­ны, ма­лап­рад­ка­за­ль­ны, здо­ль­ны за­ўжды пры­дум­ляць — здзіў­ляе ў кож­най сва­ёй ро­лі.

На опер­ную сцэ­ну Ка­пі­ла­ва пры­вёў, зда­ецца, сам лёс. Не­ка­лі, яшчэ шко­ль­ні­кам, ён тра­піў на ле­ген­дар­ны спек­такль «Дон Кар­лас», дзе ў сцэ­не смер­ці Рад­ры­га яго за­ча­ра­ва­лі спе­вы вя­лі­ка­га бе­ла­рус­ка­га ба­ры­то­на Арка­дзя Саў­чан­кі. Упер­шы­ню ў жыц­ці ўзнік­ла жа­дан­не спя­ваць у опе­ры і дум­ка — як усё-та­кі здо­ра­ва, ка­лі пры­ро­дай і на­ву­чан­нем да­дзе­ны та­кі го­лас.

Вя­до­ма, та­ды Дзміт­рый не мог і ўя­віць, што не­ка­лі тра­піць у клас да май­стра, а па­зней і на сцэ­ну бе­ла­рус­ка­га Вя­лі­ка­га. Па­сля за­кан­чэн­ня Ра­дыё­тэх­ніч­на­га інсты­ту­та і пра­цы інжы­не­рам у кан­струк­тар­скім бю­ро «Кван», пра­слу­хоў­ван­ня ў аркес­тры Мі­ха­іла Фін­бер­га, шко­лы вы­біт­ных Ана­то­ля Ге­не­ра­ла­ва і Ад­ама Мур­зі­ча.

Ва­шы пед­аго­гі — ле­ген­ды бе­ла­рус­кай опер­най шко­лы. Як вас уцяг­ну­лі ў гэ­ту пра­фе­сію, чым за­ча­пі­лі?

— На пад­рых­тоў­чае ад­дзя­лен­не да Ге­не­ра­ла­ва я пры­йшоў «бе­лым ліс­том». Але ад­чу­ваў жа­дан­не, ці­ка­васць. У Ана­то­ля Мі­хай­ла­ві­ча ў кла­се скла­ла­ся вы­дат­ная ду­шэў­ная атмас­фе­ра — як ён раз­маў­ляў з на­мі, як рас­па­вя­даў гіс­то­рыі пра опе­ру! Гэ­та бы­ло мае пер­шае су­тык­нен­не з мас­тац­твам — не па­спеў­шы на­ву­чыц­ца ча­му­сь­ці як ва­ка­ліст, я па­лю­біў тэ­атр.

Ад­ной з вы­клад­ніц­кіх фі­шак Ге­не­ра­ла­ва быў спеў вер­хніх нот з вы­ка­рыс­тан­нем роз­ных гу­каў. Спя­ва­еш «а» — уяў­ля­еш «о», спя­ва­еш «о» — трош­кі ду­ма­еш пра «у». Ге­не­ра­лаў зра­біў мне ды­япа­зон, які ёсць да гэ­та­га ча­су, што не­ма­ла­важ­на. Я за­сво­іў азы пра­фе­сіі і рэ­пер­ту­ар. Кож­ная но­та мне бы­ла ці­ка­вая.

У Мур­зі­ча, да яко­га я па­сту­піў на 3-ці курс Мін­ска­га му­зыч­на­га ву­чы­ліш­ча, усё ака­за­ла­ся па-інша­му. Не ад­прэч­ва­ючы та­го, ча­му на­ву­чыў Ге­не­ра­лаў, мы ўма­цоў­ва­лі го­лас. Я стаў вы­кон­ваць усё бо­льш су­р’ёз­ны рэ­пер­ту­ар — Млы­на­ра, Фі­еска. Ана­толь Мі­хай­ла­віч даў упэў­не­насць, што я ма­гу спя­ваць, а Ад­ам Асма­на­віч та­кую якасць раз­віў.

У кла­се Мур­зі­ча атмас­фе­ра скла­ла­ся хоць і стро­гая, але так­са­ма доб­ра­зыч­лі­вая. У да­чы­нен­ні да кож­на­га вуч­ня, а нас саб­ра­ло­ся шмат, Мур­зіч, як гэ­та ро­біць кож­ны раз­умны пед­агог, вы­бу­доў­ваў асоб­ную стра­тэ­гію. У ма­ім вы­пад­ку — акцэнт на пра­фе­сій­насць. Бо­льш да­рос­лы за іншых, я ха­цеў ву­чыц­ца і ву­чыў­ся. Быў арга­ні­за­ва­ны. Ад­ам Асма­на­віч даў ве­ль­мі мно­гае, у Ака­дэ­міі па­сля яго­ных уро­каў я спраў­ляў­ся амаль з усі­мі ба­со­вы­мі ары­ямі.

Па­сля Мур­зі­ча я тра­піў у клас зна­ка­мі­та­га Арка­дзя Саў­чан­кі. Гэ­та быў не­звы­чай­ны ча­ла­век, ва­кол яго існа­ва­ла не­йкае асаб­лі­вае, ве­ль­мі па­зі­тыў­нае бі­япо­ле. Я за­ўсё­ды ўспры­маў Саў­чан­ку як ле­ген­ду. Ніх­то ні­чо­га мне пра яго не рас­па­вя­даў, про­ста я па­ба­чыў і па­чуў, як ён спя­вае. У той мо­мант ён яшчэ з бляс­кам вы­сту­паў на сцэ­не. І пад­час май­го на­ву­чан­ня, і па­сля вы­пус­ку. Бо­льш за тое, мы на­ват спя­ва­лі ў ад­ным спек­так­лі, я — Фі­га­ра, ён — Гра­фа ў «Вя­сел­лі Фі­га­ра». Я ве­ль­мі хва­ля­ваў­ся, але Аркадзь Мар­ка­віч мне моц­на да­па­мог.

Ка­лі тра­піў да яго ў клас, спа­чат­ку ба­яўся. А по­тым уба­чыў: сла­ву­ты са­ліст — про­сты ча­ла­век, але ве­ль­мі маш­таб­ная асо­ба. Ён ву­чыў, што са­мо­му трэ­ба шмат пра­ца­ваць, не лі­та­ра­ль­на вы­кон­ваць рэ­ка­мен­да­цыі, а ісці ад улас­ных ад­чу­ван­няў. Аркадзь Мар­ка­віч рас­кры­ваў інды­ві­ду­аль­насць, па­тра­ба­ваў, каб мы са­ма­стой­на рас­пя­ва­лі­ся, акцэн­та­ваў уда­лыя зна­ход­кі, раіў іх за­па­мі­наць. Не пры­маў ка­пі­яван­ня яго­най ма­не­ры.

Як пед­агог Аркадзь Саў­чан­ка меў рэ­пу­та­цыю ве­ль­мі да­свед­ча­на­га са­ліс­та-пра­кты­ка. Якія ве­ды ён даў вам як артыст — у ад­чу­ван­ні сцэ­ны, кан­так­ту з за­лай і з парт­нё­ра­мі?

— Ён ка­заў пра гэ­та ўвесь час: як я па­ві­нен чуць свой го­лас у за­ле, ка­лі пра­ві­ль­на спя­ваю; што не па­ві­нен «пе­ра­пя­ваць» ка­лег; што ў са­ліс­таў па­він­на існа­ваць па­ра­зу­мен­не; што на сцэ­не трэ­ба за­быць пра ўсе крыў­ды і пра­ца­ваць на агу­ль­ную мэ­ту. Што трэ­ба ду­маць, пра што спя­ва­еш, да­лу­чаць ду­шу, сэр­ца і інтэ­лект — інакш гэ­та пус­тое, не­ці­ка­вае і ні­ко­му не па­трэб­нае, якім бы пры­го­жым ні быў го­лас.

Сам ён ра­біў гэ­та вы­дат­на. Ка­лі спя­ваў, дык я пе­ра­ста­ваў быць ва­ка­ліс­там, пе­ра­ста­ваў ана­лі­за­ваць — про­ста слу­хач, які і за­пла­каць мо­жа, на­ват не­зра­зу­ме­ла ад ча­го, ад віб­ра­цыі не­йкай, хва­ляў, што ад яго зы­хо­дзі­лі. Ко­ль­кі чуў вы­ка­наў­цаў парт­ыі Ры­га­ле­та — і ўжы­вую, і за­пі­сы, — ды ся­род усіх Аркадзь Мар­ка­віч леп­шы. Ён быў вя­лі­кі спя­вак і пед­агог.

Ці ме­лі­ся ў яго не­йкія асаб­лі­вас­ці вы­кла­дан­ня?

— Пра­кты­ку­ючы спя­вак, ва ўсім бы­ло бач­на — гэ­та ад сцэ­ны. На­прык­лад, што трэ­ба спя­ваць «на за­лу», на­ват у кла­се існа­ваць так, быц­цам ты пе­рад гле­да­чом. І не про­ста ка­заў і па­каз­ваў, а па­во­дзіў ся­бе, як у сцэ­ніч­ных умо­вах. Гэ­та за­ра­джа­ла. По­тым, ка­лі мы раз­ам вы­сту­па­лі ў спек­так­лі, я ба­чыў, як ён пе­ра­жы­ваў пе­рад сва­ім вы­ха­дам. А Саў­чан­ка ж быў на­род­ны артыст! Та­ды я паду­маў: ка­лі та­ко­му ча­ла­ве­ку страш­на, зна­чыць, усё на­рма­ль­на, я так­са­ма ма­гу.

На 4-м кур­се Ака­дэ­міі мя­не пра­слу­хаў вя­до­мы ня­мец­кі ды­ры­жор Ві­ль­ге­льм Кай­тэль і за­пра­сіў на па­ста­ноў­ку опе­ры «Ві­ль­­гельм Тэль». Трэ­ба бы­ло шмат пра­ца­ваць, у спек­так­лі са мной раз­ам спя­ва­лі ве­ль­мі доб­рыя тэ­нар і ба­ры­тон. І на за­нят­ках па спе­цы­яль­нас­ці Аркадзь Мар­ка­віч мя­не ўхва­ліў, ска­заў, што я ары­енту­юся на леп­шае.

Ці пры­ма­лі вы ўдзел у пра­цы опер­най сту­дыі Ака­дэ­міі?

— Так. І шмат у якіх спек­так­лях — «Утай­ма­ван­не сва­во­ль­ні­цы», «Ба­ге­ма», «Іа­лан­та». Жыц­цё опер­най сту­дыі бы­ло та­ды ве­ль­мі актыў­нае, пры­хо­дзі­лі гле­да­чы, збі­ра­лі­ся по­ўныя за­лы, скла­ла­ся ве­ль­мі твор­чая атмас­фе­ра, су­р’ёз­на рых­та­ваў­ся аркестр, са­ліс­ты, шу­ка­лі­ся кас­цю­мы. Па­мя­таю, у «Іа­лан­це» я спя­ваў ка­ра­ля Рэ­нэ. На па­ста­ноў­цы апы­нуў­ся Атар Да­дыш­кі­лі­яні, га­лоў­ны рэ­жы­сёр тэ­атра опе­ры і ба­ле­та ў Ніж­нім Ноў­га­ра­дзе. Ён мя­не за­пра­сіў, і я вы­ка­наў парт­ыю ба­ць­кі Іа­лан­ты і там.

Ка­лі вы ўпер­шы­ню вы­йшлі на сцэ­ну Вя­лі­ка­га тэ­атра Бе­ла­ру­сі?

— У 1997-м, па­сля вы­пус­ку, гэ­та быў Грэ­мін у «Яўге­не Ане­гі­не», до­сыць су­р’ёз­ная парт­ыя. Сяр­гей Дра­бы­шэў­скі спя­ваў Лен­ска­га, На­тал­ля Руд­не­ва — Во­ль­гу, ве­ль­мі вя­до­мыя артыс­ты. Ме­ся­цы праз тры я зра­біў­ся са­ліс­там, удзе­ль­ні­чаў у па­ста­ноў­цы опе­ры «Ча­роў­ная му­зы­ка», дзе вы­кон­ваў ро­лю Ка­ра­ля. З Арка­дзем Саў­чан­кам мы спя­ва­лі раз­ам у опе­рах «Вя­сел­ле Фі­га­ра», «Ры­га­ле­та» (у апош­няй я меў не­вя­лі­кую парт­ыю). Ён да­па­ма­гаў мне ў мі­зан­сцэ­нах. На­ват сва­ёй пры­сут­нас­цю. Я пра­спя­ваў доб­ра, імпра­ві­за­ваў. Ка­лі зна­хо­дзіш­ся ля та­кой асо­бы, дык па вы­зна­чэн­ні ро­біш­ся лепш і вы­шэй. Па­чаў з парт­ый дру­го­га пла­на і па­сту­по­ва вы­йшаў на ўзро­вень пер­шых. Фі­га­ра, да­рэ­чы, до­сыць хут­ка з’я­віў­ся, га­ды праз два.

Што ўспа­мі­на­ецца як са­мае яркае з та­го ча­су? Якія па­ста­ноў­кі, прэ­м’е­ры, падзеі? Вы тра­пі­лі ў тэ­атр у 1997 го­дзе, ужо та­ды з’я­ві­ла­ся шмат з та­го, ча­го ра­ней бе­ла­рус­кая опе­ра не ве­да­ла, — за­меж­ныя гас­тро­лі, су­пра­цоў­ніц­тва з за­про­ша­ны­мі ды­ры­жо­ра­мі і рэ­жы­сё­ра­мі, з’яў­лен­не та­кіх зна­ка­вых спек­так­ляў, як пер­шыя вер­сіі «Ту­ран­дот», «На­бу­ка», «Тос­кі».

— За­пом­ніў­ся Фі­га­ра — тое, як уво­дзіў­ся ў спек­такль. У ве­ль­мі твор­чай атмас­фе­ры. Тыд­ні за два вы­ву­чыў гэ­ту вя­лі­кую парт­ыю. Вік­тар Ска­ра­ба­га­таў — як ра­ней­шы вы­ка­наў­ца Фі­га­ра і рэ­жы­сёр ва ўво­дах — усё зра­біў хут­ка. З ім бы­ло ве­ль­мі ці­ка­ва — і гу­та­рыць, і пра­ца­ваць. По­тым атры­ма­ла­ся так, што ледзь не на спрэч­ку я пра­спя­ваў не­ка­ль­кі раз­оў Эска­мі­лья ў «Кар­мэн». Яшчэ ма­ла­ды, пра­ўда, са зго­ды Арка­дзя Мар­ка­ві­ча.

Ярка за­пом­ні­ла­ся на­ват не тое, што я ра­біў, бо ро­ляў ака­за­ла­ся яшчэ не шмат, а тое мас­тац­кае жыц­цё, якое ві­ра­ва­ла ва­кол мя­не. За­спеў за­ла­ты склад са­ліс­таў та­го ча­су: На­тал­лю Кас­тэн­ка, На­тал­лю За­ла­та­ро­ву, На­тал­лю Руд­не­ву, На­гі­му Га­ле­еву, Эдуар­да Пе­ла­гей­чан­ку, Ма­ра­та Гры­гор­чы­ка. На­ра­джа­ла­ся атмас­фе­ра са­праў­днай опе­ры, без уся­ля­кай хал­ту­ры, ішла ве­ль­мі су­р’ёз­ная пад­рых­тоў­ка да ўсіх парт­ый і спек­так­ляў. Вя­лі­кая ўва­га над­ава­ла­ся та­му, як і ў якіх парт­ыях са­ліст гу­чыць. Гэ­та важ­на.

Вы час­та вы­сту­па­еце ў спек­так­лях і кан­цэр­тах, што ла­дзяц­ца ў ка­мер­най за­ле тэ­атра. Як ста­ві­це­ся да та­кіх маг­чы­мас­цей?

— З ад­на­го бо­ку, з хва­ля­ван­нем і стра­хам. А з дру­го­га — гэ­та доб­рая спра­ва, бо ка­лі ся­бе пе­ра­мог, дык май­стэр­ства рас­це, у тым лі­ку і для тво­раў на вя­лі­кай сцэ­не. Менш ба­ішся, бо­льш ве­рыш у свае сі­лы, мож­на па­чы­наць імпра­ві­за­ваць. На­пра­цоў­ва­еш артыс­тыч­ныя на­вы­кі. Вы­сту­паць у ка­мер­най за­ле ве­ль­мі цяж­ка. Па­чы­на­еш усве­дам­ляць, што не­маг­чы­ма ўвесь час спя­ваць у ад­ной ма­не­ры, на­ват ка­лі ўме­еш. Надакучвае. Мож­на і трэ­ба спра­ба­ваць іншыя спосабы. Чым, да­рэ­чы, ці­ка­вы ка­мер­ны рэ­пер­ту­ар? Там па­ляпшаеш улас­ныя здо­ль­нас­ці, бо па­тра­бу­ецца сплаў ва­ка­лу і артыс­тыз­му.

Па­мя­таю, што ў ва­шым жыц­ці быў і на­рвеж­скі пе­ры­яд...

— Вя­до­ма, ва­ка­ліс­ты імкнуц­ца спя­ваць як ма­га бо­льш. За­ўсё­ды ці­ка­ва, ка­лі мо­жаш вы­сту­піць у іншым тэ­атры. Рас­сы­лаў рэ­зю­мэ з пра­па­но­ва­мі на­конт су­пра­цоў­ніц­тва. І рап­там з Осла пры­йшоў ліст, маў­ляў, пры­язджай­це пра­слу­хац­ца ў на­рвеж­скую опе­ру. Пра­спя­ваў тры ту­ры — і мя­не пры­ня­лі ў тру­пу. Гэ­та ака­за­ла­ся так не­ча­ка­на! Пра­ца­ваў два се­зо­ны, з 2003 па 2005 га­ды, і спя­ваў ма­­лень­­кія парт­ыі. Там існуе пра­ві­ла: га­лоў­ныя ро­лі вы­кон­ва­юць то­ль­кі на­рвеж­цы ці опер­ныя зор­кі. Ці сіс­тэ­ма фры­лан­су, якая прад­угле­джвае вы­ка­нан­не не­вя­лі­кіх парт­ый — Док­та­ра (у «Тра­ві­яце»), Сіль­ва­на (у «Ба­лі-мас­ка­дзе»), Ста­ро­га Цы­га­на (у «Але­ка»). У Нар­­ве­гіі зра­зу­меў: ад­мет­ныя, на­сы­ча­ныя га­ла­сы ёсць усю­ды. Трэ­ба спя­ваць без па­ка­зу­хі, улас­ным тэм­брам, без фар­сі­ра­ван­ня, на­ту­ра­ль­на — як га­во­рыш. Ве­ль­мі стро­гае стаў­лен­не да та­го, што на­пі­са­на ў но­тах, па­тра­бу­ецца да­клад­нае вы­ка­нан­не ары­гі­на­ль­на­га му­зыч­на­га тэк­сту — аж да пед­антыз­му. Аркестр чу­ла рэ­агуе на кож­ны спеў­ны го­лас, та­му ніх­то ні­ко­га не «пе­ра­кры­вае». Гэ­та надзвычай каш­тоў­ная якасць і вы­гад­нае ад­роз­нен­не. Пра­цу­ючы по­бач з зор­ка­мі, яшчэ раз пе­ра­ка­наў­ся: трэ­ба доб­ра ву­чыць пар­т­ыю, да­ска­на­ла ве­даць ню­ансы, мець пад­рад­ко­вы і да­слоў­ны пе­ра­клад. Інакш ка­жу­чы, сум­лен­на вы­кон­ваць свае аб­авяз­кі.

Ча­му вы вяр­ну­лі­ся?

— У На­рве­гіі ўсё ве­ль­мі прад­ума­на, ня­спеш­на, тры­ва­ла. І маг­чы­масць вы­йсці на сцэ­ну ў вя­лі­кай парт­ыі там за­про­ша­на­му артыс­ту прад­стаў­ля­ецца не ра­ней чым праз 10 га­доў. Але сто­ль­кі ча­су жыць эміг­ран­там цяж­ка, пра­фе­сій­ныя ста­сун­кі гэ­та­га не за­мя­ні­лі б.

Вяр­нуў­шы­ся ў Мінск, я па­чаў вы­кон­ваць шмат га­лоў­ных пар­тый — За­ха­рыю, ка­ра­ля Рэ­нэ, Грэ­мі­на, Ба­зі­ліа. Прад­оўжыў вы­сту­паць у ро­лі Фі­га­ра, не­адна­ра­зо­ва спя­ваў Эска­мі­лья. У 2009-м на на­шай сцэ­не быў па­стаў­ле­ны «Тру­ба­дур», я ака­заў­ся адзі­ным вы­ка­наў­цам парт­ыі Фе­ран­да. Гэ­ты пер­са­наж мне ве­ль­мі пад­аба­ецца.

Ча­му? Дзе ключ да раз­умен­ня ге­роя?

— У му­зы­цы. Пры­ваб­лі­вае і ён сам, і тое, як гэ­ты пер­са­наж «убу­да­ва­ны» ў дзея­нне. Імпа­нуе, што Фе­ран­да бяс­кон­ца ад­да­ны і вер­ны, па­сля­доў­ны. Не кеп­скі і не доб­ры, а грун­тоў­ны і жы­вы. А ў да­чы­нен­ні да Азу­чэ­ны яго­ная па­зі­цыя су­па­дае з па­зі­цы­яй Гра­фа. Мне пад­аба­ецца му­зы­ка яго­ных ва­ка­ль­ных фраг­мен­таў.

Якім парт­ыям у сва­ім рэ­пер­ту­ары вы ад­да­яце пе­ра­ва­гу?

— Як вы­свет­лі­ла­ся, гэ­та Бар­та­ла, а так­са­ма Фі­га­ра, За­ха­рыя, Фе­ран­да. Ёсць ро­лі ляг­чэй­шыя і ця­жэй­шыя. Не­лю­бі­мых ня­ма, у кож­най мож­на знай­сці што­сь­ці бліз­кае. На­ват Ка­роль у опе­ры «Ча­роў­ная му­зы­ка» ве­ль­мі пры­емны, з ахво­тай яго спя­ваю.

Вы ад­кры­ты шмат для ча­го — пры­ма­еце ўдзел у су­час­ных па­ста­ноў­ках, вы­сту­па­еце ў фі­лар­мо­ніі. Ка­лі з'явілася па­трэ­ба ў іншых кі­рун­ках твор­час­ці?

— Не­дзе ў кан­цы 1990-х. Не­тэ­атра­ль­ныя пра­екты ўзні­ка­лі па­ра­ле­ль­на. Ці­ка­васць з’я­ві­ла­ся, ка­лі па­клі­ка­лі. Мне спа­да­ба­ла­ся і я спа­да­баў­ся. Я ад­чуў да гэ­та­га смак — і мя­не ста­лі за­пра­шаць.

А яшчэ вы зды­ма­еце­ся ў кі­но...

— З гэ­та­га ўсё па­чы­на­ла­ся. Па пры­ро­дзе я не інжы­нер, хоць і скон­чыў ра­дыё­тэх­ніч­ны інсты­тут. Увесь час што­сь­ці шу­каў. І ад­ной­чы, яшчэ да та­го, як мя­не за­ўва­жыў Фін­берг, я пра­слу­хаў­ся ў тэ­атраль­най сту­дыі Ры­да Та­лі­па­ва. Не­ка­то­ры час быў там артыс­там. І ў кі­но зды­маў­ся. На­прык­лад, з вя­до­мым ця­пер Ана­то­лем Бе­лым.

Аб­ліч­чы якіх опер­ных ге­ро­яў ха­це­ла­ся б пры­ме­рыць на ся­бе?

— Ба­ры­то­на­выя — кня­зя Іга­ра, Га­лан­дца, ка­ра­ля Фі­лі­па ў «До­не Кар­ла­се». Маг­чы­ма, Том­ска­га ў «Пі­ка­вай да­ме».

Вы ўдзе­ль­ні­ча­еце пра­ктыч­на ў кож­най прэ­м’е­ры тэ­атра па­сля яго ад­на­ўлен­ня. Роз­ны рэ­пер­ту­ар, рэ­жы­сё­ры, ды­ры­жо­ры... Але, ду­маю, най­бо­льш яркі­мі ва­шы­мі ге­ро­ямі зра­бі­лі­ся Фе­ран­да, За­ха­рыя, Бар­та­ла, Най­міт. Тры з іх па­стаў­ле­ны Мі­ха­ілам Пан­джа­ві­дзэ, рэ­жы­сё­рам, які ні­ко­лі не па­ўта­ра­ецца. Як ён пра­цуе з са­ліс­та­мі над му­зыч­ным ма­тэ­ры­ялам?

— Тое, што на рэ­пе­ты­цы­ях ка­жа Мі­ха­іл Аляк­сан­дра­віч, мне па­д­а­ба­ецца. Ён раз­умна пад­бі­рае са­ліс­таў, тлу­ма­чыць за­дан­ні. За­ахвоч­вае імпра­ві­за­цыю. Па­мя­тае акцёр­скія зна­ход­кі. Та­кім чы­нам па­сту­по­ва вы­ма­лёў­ва­ецца парт­ыту­ра ро­лі.

І апош­няе пы­тан­не. Ча­го б вам ха­це­ла­ся ў жыц­ці?

— Ста­бі­ль­нас­ці. І каб увесь час з’яў­ля­ла­ся што­сь­ці но­вае. Каб пар­т­ыі, за­сво­еныя тут, мож­на бы­ло вы­кон­ваць дзе­сь­ці яшчэ.

Тац­ця­на ТЭАДАРОВІЧ