Пасля Юрый некаторы час выкладаў у нашай Акадэміі музыкі, выступаў з канцэртамі. У якасці мастацкага кіраўніка музычнага фестывалю памяці Мікалая Набокава вяртаў беларусам імя іх земляка, стварыў і развіваў праект «Маладыя віртуозы Беларусі» і Міжнародны конкурс юных музыкантаў «Палескі агеньчык» у родным Драгічыне. Але Блінова можна ўбачыць не толькі на музычных мерапрыемствах, але і на трыбуне стадыёна (ён апантаны футбольны балельшчык), і на дыстанцыі Мінскага паўмарафона—2015 (!). Юрый Бліноў любіць спорт і аддае яму значную частку сваёй невычэрпнай энергіі.
Але, бадай, толькі ягоныя гімназічныя выкладчыкі Ала Барзова і Валерый Карэтнікаў ведалі, што Юрый мае яшчэ і талент кампазітара. Асобныя сачыненні Блінова ўжо гучалі ў Мінску, а Экспромт і Фуга нават сталі абавязковымі творамі на Міжнародным конкурсе піяністаў «Мінск-2000». Аднак назапашанага ў творчай скарбонцы даўно хапае не на адзін сольны выступ.
Першы аўтарскі канцэрт Юрыя Блінова ў двух аддзяленнях з поспехам прайшоў у Вялікай зале Белдзяржфілармоніі. Самае станоўчае ўражанне пакінула смелае карыстанне кампазітарам свабоднай атанальнасцю (узгадаваным на Шапэне і Лісце піяністам звычайна цяжка адарвацца ад традыцыйнага мажора-мінора). Самае кранальнае — зварот да тэкстаў шэкспіраўскіх песень Афеліі. Самае яркае — арыгінальныя задумы кампазітара і закаханасць у тэму спорту, якой былі прысвечаны два з прадстаўленых твораў.
Цыкл з дзесяці эцюдаў на розныя віды тэхнікі «Дэкатлон» прысвячаўся маладому беларускаму дзесяціборцу Андрэю Краўчанку, які прысутнічаў на прэм’еры. У якасці «алімпійскіх» у «Дэкатлоне» былі пададзены розныя віды фартэпіяннай тэхнікі. Творы лаканічныя і вельмі эфектныя, што абяцае ім плённае канцэртнае жыццё. Уразілі два «высакародныя і сентыментальныя» вальсы — практыкаванні на трэлі і глісанда. Не маюць аналагаў эцюды на рэпетыцыі і на прыём «рука праз руку». Ідэальным па форме стаўся фінальны эцюд-таката, прызначаны на двайныя ноты і трываласць, са складанай кульмінацыяй і бравурным «пракоф’еўскім» кадансаваннем. Залішне казаць, што гэтыя сачыненні былі выкананы аўтарам бліскуча і віртуозна.
Другім «спартыўным» творам стаўся «Concerto-Krooso» для фартэпіяна і струннага аркестра, прысвечаны нямецкаму футбалісту Тоні Кроасу. Тры часткі канцэрта перадаюць, адпаведна, вобраз суровых краявідаў радзімы героя, яго пяшчотныя бацькоўскія пачуцці і сам вобраз ігры, увасоблены праз найбольш дынамічны музычны жанр — фугу. Для яе прыдумана займальная сінкапаваная тэма, у якую ўплецены інтанацыі гімна балельшчыкаў мюнхенскай «Баварыі». І няхай у фузе пакуль не склаўся пераканаўчы па форме фінал, але вельмі цікавы па змесце і музычным матэрыяле твор сведчыць пра годны ўзровень валодання аркестравымі сродкамі.
Канцэптуальна-інтэрактыўная кампазіцыя «Кот Шродынгера», сыграная аўтарам і скрыпачкай Кацярынай Мішчанчук, пераключыла танальнасць канцэрта ў жартаўліва-навуковы бок. Выканаўцы ўвасобілі дзве субстанцыі знакамітага навуковага эксперыменту з «квантавай заблытанасцю» — статычнае атамнае выпраменьванне ў эмацыйнай партыі фартэпіяна і пачуццёвы пачатак жывой істоты ў партыі скрыпкі. Слухачам было прапанавана паўдзельнічаць у вырашэнні лёсу ўяўнага ката, уздымаючы лісты з рознымі яго выявамі, жывой і нежывой. Пры гэтым, як падалося, зададзены спачатку характар музыкі не вельмі змяняўся.
Трэба адзначыць, што ў асобе Юрыя Блінова слухач сустрэўся з самабытным і інтэлектуальным аўтарам, які свабодна карыстаецца рознай стылістыкай, валодае меладычным дарам, умее ствараць разнастайныя фартэпіянныя фактуры, валодае пачуццём аркестру. А галоўнае — мае крэатыўныя задумы, што арыгінальна прадстаўляюць класічныя жанры і пашыраюць іх фармальныя і зместавыя межы.
Алена Лісава