Сяр­гей Пукст.

Ча­му ўнук вя­до­ма­га бе­ла­рус­ка­га кам­па­зі­та­ра Ры­го­ра Пук­ста, сын вы­клад­чы­каў му­зы­кі ў пэў­ны мо­мант на­ву­чан­ня па кла­се клар­не­та ў лі­цэі пры кан­сер­ва­то­рыі вы­ра­шае сыс­ці ў Мін­скае мас­тац­кае ву­чы­ліш­ча?.. Якім чы­нам да му­зы­кан­та ака­дэ­міч­най тра­ды­цыі пры­йшла му­зы­ка «сюр­рэ­аліс­тыч­на­га гвал­ту»? Ка­лі му­зы­ка ста­но­віц­ца мас­тац­кім срод­кам? Вы­явіць гэ­тыя і іншыя «вы­спы сэн­саў у баг­не рэ­аль­нас­ці» спра­бу­ем раз­ам з па­этам, му­зы­кам і мас­та­ком Сяр­ге­ем Пук­стам.

За­быць тое цяж­ка

— Лі­цэй — гэ­та да­во­лі жор­сткая му­зыч­ная ідэя, — рас­па­вя­дае Сяр­гей пра сваё лё­са­выз­на­ча­ль­нае ра­шэн­не па­кі­нуць лі­цэй пры кан­сер­ва­то­рыі. — На­сам­рэч, ка­лі не збі­ра­ешся ста­на­віц­ца му­зы­кан­там-са­ліс­там, па­сля во­сь­ма­га кла­са ў пад­обнай уста­но­ве ра­біць ня­ма ча­го, на маю дум­ку. Вы­ра­шыў сыс­ці ў Мін­скае мас­тац­кае ву­чы­ліш­ча про­ста та­му, што ста­міў­ся ад гэ­тай бяс­кон­цай муш­тры... Сы­шоў і сы­шоў. І не па­мы­ліў­ся, бо тыя ча­ты­ры га­ды, якія пра­вёў у ву­чы­ліш­чы, — аб’ектыў­на мае са­мыя шчас­лі­выя ў жыц­ці.

Які гэ­та быў час?

— З 1986 па 1991 год. Ча­сы по­ўнай анар­хіі, якая пан­ава­ла тут. Цал­кам дзіў­ны мо­мант у на­шай гіс­то­рыі, ка­лі мож­на бы­ло амаль усё. Да ўся­го мне па­шчас­ці­ла і на са­кур­сні­каў: раз­ам са мной ву­чы­лі­ся Андрэй Ду­рэй­ка, Мак­сім Ты­­мінь­­ко, Аляк­сандр Ка­ма­роў — яны по­тым з’еха­лі за мя­жу і здо­ле­лі зра­біць там кар’еру. На па­ру кур­саў ма­ла­дзей­шыя Антон Слюн­чан­ка і Ві­таль Дзег­ця­роў, вя­до­мая за­раз «An Angelico group»... Сло­вам, ата­чэн­не вы­біт­нае. Вар­та ска­заць, што я ву­чыў­ся на сум­най дрэ­ва­апра­цоў­цы, а яны — на іншых аддзяленнях, але та­ды ў сту­дэн­таў бы­ла цу­доў­ная маг­чы­масць пе­ра­ся­кац­ца і ўзба­га­чац­ца роз­ны­мі ўплы­ва­мі. Тое вя­лі­кая ра­дасць, якой, зда­ецца, су­час­ныя на­ву­чэн­цы па­збаў­ле­ныя. Ву­чы­ліш­ча раз­не­се­на па го­ра­дзе — і гэ­та я лі­чу вя­лі­кай тра­ге­ды­яй.

Хто з вы­клад­чы­каў най­бо­льш па­ў­плы­ваў на ця­бе?

— У нас пра­ца­ва­ла вы­дат­ная ка­гор­та ма­ла­дых мас­та­коў: да пры­кла­ду, Ігар Ці­шын, На­тал­ля За­лоз­ная, што бы­лі ў мас­тац­кім пла­не ве­ль­мі пра­су­ну­тыя і, да ўся­го, маг­лі ад­ста­яць сва­іх вуч­няў на пра­гля­дах. Гэ­та ве­ль­мі важ­на, ка­лі спра­бу­еш зра­біць што­сь­ці не ў ака­дэ­міч­най тра­ды­цыі, а ця­бе па­пі­ка­юць Санкт-Пе­цяр­бур­гскай ака­дэ­мі­яй, маў­ляў, вось гэ­та ўзро­вень — Час­на­коў, Іва­ноў, а вы... Але, дзя­ку­ючы пад­трым­цы та­кіх пед­аго­гаў, мас­та­кі пра­бі­ва­лі­ся і да­лей ужо спа­кой­на «пе­ра­плаў­ля­лі» Ма­ці­са, Пі­ка­са, Фі­ло­на­ва, Ма­ле­ві­ча, твор­часць якіх та­ды то­ль­кі ад­кры­ва­ла­ся. І на­ват зда­ра­ла­ся так, што вуч­ні ў гэ­тай но­вай інфар­ма­цый­най плы­ні, якая ры­ну­ла з усіх ба­коў, зна­хо­дзі­лі бо­льш, чым на­стаў­ні­кі.

На­пэў­на, бо­льш за ўсё на мя­не па­ўплы­ва­лі за­нят­кі Алы Бліз­нюк. Ме­на­ві­та праз яе я па­чаў сур’ёзна за­ймац­ца па­эзі­яй. Але ці­ка­ва, як уво­гу­ле ад­бы­ва­лі­ся за­нят­кі. Мы пры­хо­дзім на яе ўрок «кам­па­зі­цыя», і Ала Аляк­сан­драў­на дае нам за­дан­не, да пры­кла­ду, са­чы­няць вер­шы. Трох­рад­коў­і. Хо­ку і тан­ку. На­ступ­ным раз­ам мы му­сім спя­ваць. Хор — та­кая фор­ма. І ты раз­уме­еш, што ўсё гэ­та і ёсць кам­па­зі­цыя. Што аб­са­лют­на ўсё з’яўля­ецца фор­май. І гэ­тая вы­сно­ва моц­на пад­штур­хоў­ва­ла да твор­час­ці.

Яшчэ Ала Аляк­сан­драў­на ка­за­ла, што ўсе мы — вы­ключ­на ге­ніі. А Ле­анар­да да Він­чы — ду­рань. «Ча­му?» — пы­та­емся. «Хто ж у ХV ста­год­дзі вы­на­хо­дзіць па­ра­шут!», — ад­каз­вае яна. Ка­лі та­бе ў 14-15 га­доў ка­жуць та­кія на­тхня­ль­ныя (ня­хай трош­кі і аб­сур­дныя) рэ­чы, — го­ры зва­роч­ва­юцца! 
Забыць тое цяж­ка. І за гэ­та я Але Аляк­сан­драў­не моц­на ўдзяч­ны.

Ха­чу ўзга­даць ваш су­мес­ны з Мак­сі­мам Ты­мі­нь­ко, Аляк­сан­драм Ка­ма­ро­вым і Дзміт­ры­ем Ла­сём гурт «Ка­роль пчол», за­сна­ва­ны ме­на­ві­та та­ды...

— Так, але гэ­та бы­ла з’ява не то­ль­кі ды на­ват не сто­ль­кі му­зыч­на­га кштал­ту. Мы ра­бі­лі пер­фор­ман­сы, акцыі, як тое цяпер на­зы­ва­ецца, але ўсё гэ­та — про­ста не­кан­тра­ля­ва­ная пра­га твор­час­ці. Уз­наў­ляю ку­ль­та­выя падзеі тых ча­соў: «пе­ра­плыц­цё Ла-Ман­шу» — ка­лі хлоп­цы на боч­ках пе­ра­плы­ва­лі Свіс­лач, а я пра­во­дзіў іх на клар­не­це на ад­ным бе­ра­зе і сус­тра­каў на іншым. Ма­ля­ва­лі парт­рэт англій­скай ка­ра­ле­вы на плі­тах ля кі­на­тэ­атра «Кас­трыч­нік», хоць гэ­та ўжо, зда­ецца, бы­ло не ў рам­ках дзей­нас­ці гур­та. За­ла­тыя ча­сы: пуб­лі­ка ўспры­ма­ла на­шыя вы­бры­кі цал­кам на­рмаль­­на, з ці­каў­нас­цю. Па­мя­таю, ка­лі ма­ля­ва­лі парт­рэт ка­ра­ле­вы, па­чаў­ся дождж і вы­йшаў ды­рэк­тар кі­на­тэ­атра. «Ну, усё», — пад­ума­лі. А ён пы­та­ецца: «Мо­жа, вам да­па­мо­га па­трэб­ная?» Што і га­ва­рыць: іншы час, іншая энер­гія...

Мяр­кую, тыя га­ды да­зво­лі­лі мне іна­чай асэн­са­ваць му­зы­ку — вы­лу­чыць яе мас­тац­кае вы­мя­рэн­не, не то­ль­кі ме­ла­дыч­нае, гар­ма­ніч­нае. Мо­мант па­ўзаў, фак­тур, роз­ных скры­га­тан­няў... Ка­лі б я за­стаў­ся вы­ха­ва­ны ў вы­ключ­на ака­дэ­міч­най ма­не­ры, маг­чы­ма, ні­ко­лі не зра­зу­меў бы То­ма Уэй­тса. Му­зы­ка ства­ра­ецца з ча­го за­ўгод­на і мо­жа быць чым за­ўгод­на — вось тая вы­сно­ва, да якой я пры­йшоў праз той шчас­лі­вы час.

Сюррэалістычны гвалт

Чы­та­ла ў інтэрв’ю, што на той пе­ры­яд для ця­бе ста­ла архі­важ­на ства­рыць у му­зы­цы што­сь­ці сваё, ні да ча­го не пад­обнае. Але ці маг­чы­ма гэ­та ў ХХ ста­год­дзі?

— Так, не­маг­чы­ма. Але я пра гэ­та не ве­даў. І тое надзвы­чай важ­на, та­му што ве­дан­не ча­сам ве­ль­мі пе­ра­шка­джае. На­прык­лад, я не ма­гу слу­хаць му­зы­ку Анто­на Ве­бер­на, Чарль­­за Айвза, якіх ве­ль­мі люб­лю, бо ўсё, да ча­го я цяг­нуў­ся, імкнуў­ся, яны ўжо арты­ку­ля­ва­лі, сфар­ма­ва­лі. Але мне не трэ­ба ве­даць, што яны, умоў­на ка­жу­чы, ужо да­йшлі да ма­ёй мэ­ты. Ты му­сіш пра­йсці гэ­ты шлях сам.

Пі­сь­мен­ні­ку не вар­та ве­даць, што ён ні­ко­му не па­трэб­ны. Твор­цу не­абход­на да­ваць ня­поў­ную інфар­ма­цыю, каб ён уз­бу­дзіў­ся і па­чаў пі­саць. А рап­там яго пра­рве і ў яго атры­ма­ецца? Ка­лі ты ад­чу­ва­еш у са­бе што­сь­ці і інту­ітыў­на ру­ха­ешся ў па­трэб­ным кі­рун­ку, не вар­та ве­даць лю­дзей, бліз­кіх па твор­чых за­да­чах, па ду­ху. Гэ­тае ве­дан­не «за­смеч­вае ка­на­лы», за­ма­ру­джвае, спы­няе. А спы­няц­ца не­ль­га, бо ніх­то не ве­дае, што вы­йдзе ў вы­ні­ку.

Та­ды ж да ця­бе і пры­йшла дум­ка ме­на­ві­та ў сва­ёй му­зыч­най твор­час­ці спа­лу­чыць панк і сюр­рэ­алізм?

— Скла­да­на вы­зна­чыць, ка­лі гэ­та ад­бы­ло­ся на­сам­рэч... Сюр­рэ­алізм быў, на мой по­гляд, вы­клю­ча­най з са­вец­ка­га кан­тэк­сту з’явай, яго вос­тра не ха­па­ла. За­раз час­цей вы­ка­рыс­тоў­ва­юць яго­нае па­лі­тыч­нае вы­мя­рэн­не, але мя­не ці­ка­віў бес­сэн­соў­ны, на мя­жы аб­сур­ду склад­нік сюр­рэ­аліз­му... Тая ж «шы­ро­кая ме­та­фа­ра» Ма­ры­нэ­ці. Але я не бу­ду рас­кры­ваць усю тэх­на­ло­гію.

Акра­мя та­го, у тыя ча­сы я моц­на за­хап­ляў­ся Ма­якоў­скім, які ме­на­ві­та на жы­ва­пі­се бу­да­ваў цэ­лы шэ­раг сва­іх вер­ша­ва­ных во­пы­таў. Вя­лі­кае ўздзе­янне ака­за­лі аб­сур­дыс­ты: той жа Аляк­сандр Увя­дзен­скі, у яго шмат ідзе хут­чэй ад сэр­ца, чым ад га­ла­вы, я лі­чу яго бо­льш вы­со­кім па­этам, чым іншых твор­цаў яго ко­ла, блі­жэй­шым да Бо­га. Усё гэ­та ў мя­не ўтра­пё­на «ва­ры­ла­ся». І вось я пры­йшоў да мас­тац­кай за­да­чы ства­рыць вер­шы і му­зы­ку, якія бы­лі б цал­кам не­за­леж­ныя адзін ад ад­на­го. Сён­ня я раз­умею, што гэ­та про­ста ўза­ема­вык­люч­ныя рэ­чы, але тое бы­ла ідэя фікс, якую мне ха­це­ла­ся да­нес­ці, — каб сло­вы не аб­кра­да­лі тэкст, а тэкст не аб­кра­даў сло­вы. І я пі­саў верш, што без­да­кор­на гля­дзеў­ся б на па­пе­ры, а по­тым на яго са­чы­няў му­зы­ку, якая му­сі­ла б гэ­так­са­ма доб­ра слу­хац­ца і ў ад­ры­ве ад тэк­сту. Пры­знац­ца, да­во­лі па­кут­лі­вы пра­цэс, але мне ўда­ло­ся ства­рыць не­ка­ль­кі цу­доў­ных пе­сень. Не­ка­ль­кі, ды ўсё ж та­кі ўда­ло­ся (смя­ецца).

А што да­ты­чыц­ца сюр­рэ­аліс­тыч­на­га гвал­ту...

— Тэр­мін, шчы­ра ка­жу­чы, я пры­ду­маў, каб апі­саць ад­мет­насць ма­ёй ідэі. Пан­яцце скла­да­нае, але гвалт для мя­не тут — аўтар­ская во­ля, якая, тым не менш, мо­жа і не быць зра­зу­ме­лай гле­да­чу, мае ўнут­ра­ныя па­бу­до­вы ён мо­жа і не ад­чуць. Але той гвалт — у пэў­най сту­пе­ні му­ль­цяш­ны, бес­сэн­соў­ны ме­на­ві­та як гвалт, і сюр­рэ­аліс­тыч­насць тут пад­крэс­лі­вае эстэ­тыч­ны аспект май­го вы­каз­ван­ня.

Што пры­вя­ло ця­бе да дум­кі вы­ка­рыс­тоў­ваць крык у пес­ні?

— На гэ­ты пры­ём мя­не на­тхні­ла ко­ль­кі год та­му ад­на мі­лая жан­чы­на. Яна спы­та­ла мя­не па­сля кан­цэр­та ў біб­лі­ятэ­цы імя Янкі Ку­па­лы, ча­му ж я спя­ваю так інтым­на. Маў­ляў, мне трэ­ба вы­ка­рыс­тоў­ваць го­лас па­ўна­вар­тас­на. Яе за­ўва­га і пад­штур­хну­ла мя­не да та­го, што ўво­гу­ле ў му­зы­цы не­абход­на за­дзей­ні­чаць бо­льш ды­на­міч­ны ды­япа­зон. Па­сля мас­тац­ка­га ву­чы­ліш­ча я асаб­лі­ва ад­чуў ся­бе сва­бод­ным, і са­мае ці­ка­вае — крык надзвы­чай доб­ра па­сяб­ра­ваў з мік­ра­фо­нам. Але, вя­до­ма, мой пры­клад — не адзі­ны. За гэ­тым пры­ёмам цэ­лая рок-тра­ды­цыя не­фар­ма­ль­ных гур­тоў: ад «Fugazi» да «The Jesus Lizard». Я ўспры­маю свой го­лас у да­дзе­ным вы­пад­ку як інстру­мент, пэў­ны эле­мент саўнд-ды­зай­ну, ка­лі мож­на так яго па­зна­чыць. Крык па­трэб­ны мне для кам­па­зі­цый­ных за­дач, а як яго трак­ту­юць кры­ты­кі — іншая спра­ва.

Не­абход­ныя вы­спы

Пад­аец­ца, яшчэ ад­на важ­ная ад­мет­насць му­зы­кі пра­екта «Сяр­гей Пукст» (ка­жу так та­му, што зу­сім ня­даў­на з’явіў­ся і «Гео­ргій Да­бро») — эма­цый­ная і сэн­са­вая інтэн­сіў­насць. І тут да­рэ­чы ўзга­даць мас­та­ка Фрэн­сі­са Бэ­ка­на, яко­га, ве­даю, ты ве­ль­мі лю­біш. Пад­сіл­коў­ва­ешся яго­ны­мі ідэ­ямі?

— Так, ён мне ве­ль­мі пад­аба­ецца. Маг­чы­ма, яго жы­ва­піс пра­лам­ля­ецца ў ма­ёй твор­час­ці, але, га­во­ра­чы дэ­та­ль­на, мя­не за­хап­ляе ў кар­ці­нах Бэ­ка­на ме­на­ві­та кан­трас­насць. Ка­лі ёсць роў­ныя за­фар­ба­ва­ныя час­ткі на яго па­лот­нах і рап­там — та­кі «інтэн­сіў­ны клу­бок», як ён гэ­та ўмее. Ка­лі існуе не­ча­ка­ны па­ва­рот, інтры­га, вось гэ­тае цёп­лае і ха­лод­нае... Тое ад­ра­зу за­па­ль­вае.

У цэ­лым ха­чу ска­заць, што ка­лі ба­чыш да­клад­на вы­ка­за­ную, вы­ра­жа­ную дум­ку, што­сь­ці фар­ма­ль­на істот­нае, яно ста­но­віц­ца для ця­бе пун­ктам зру­ху. Ты ні­бы­та на­мац­ва­еш вы­спу ў баг­не рэ­аль­нас­ці, якая да­памагае та­бе ад­штур­хнуц­ца і ру­шыць да­лей, фар­ма­ваць улас­ную асо­бу, сваю твор­часць. Пры­нцы­по­ва істот­ныя рэ­чы — не­абход­ны імпу­льс, які да­зва­ляе ра­біць, да пры­кла­ду, улас­ную му­зы­ку, мас­тацт­ва. І мне пад­аец­ца, што чым бо­льш та­кіх пры­кла­даў на­во­кал, тым бо­льш плён­ная гле­ба для на­ра­джэн­ня ча­го­сь­ці но­ва­га.

Хто гэ­тыя «вы­спы» ў тва­ім вы­пад­ку, акра­мя Бэ­ка­на?

— Вя­до­ма, Сяр­гей Пра­коф’еў. Твор­ца на­сто­ль­кі ўцям­ны, ясны, да­клад­ны па дум­цы, крыш­та­ль­ны, што ўвесь час у яго ву­чыш­ся. Хто яшчэ? Шу­берт, вен­гер­скі аван­гар­дыст Лі­ге­ці... Іх ня­ма­ла, тых, хто мя­не пры­му­шае тры­мац­ца. Але, па­ўта­ру­ся, я люб­лю гэ­тых май­строў не праз тое, што яны, як пры­ня­та ка­заць, «ду­хоў­ныя», а та­му ясныя, да­клад­ныя мас­та­кі і му­зы­кі; я ба­чу іх жы­вую і крыш­та­ль­ную дум­ку.

Му­зы­ка сыш­ла

Не стры­ма­юся спы­таць: а што та­ды ста­ла штур­шком для ства­рэн­ня пра­екта «Гео­ргій Да­бро», які пра­цуе не з вы­со­кай ку­ль­ту­рай, як Сяр­гей Пукст, а з ніз­кай — у жан­ры по­стшан­сон?

— Як ёсць мо­ман­ты, якія ўзбу­джа­юць ува мне ўсё леп­шае, гэ­так­са­ма ў рэ­аль­нас­ці ёсць пун­кты, якія пра­ва­ку­юць на ўсё гор­шае. Па сут­нас­ці, на ства­рэн­не Гео­ргія мя­не пад­штур­хну­ла та­та­ль­нае падзен­не му­зыч­най ку­ль­ту­ры. На­ват у не­фар­ма­ль­най му­зы­цы я сён­ня чую поп-ма­ты­вы — ад­но сыг­ра­ныя на элек­тра­гі­та­рах. Са­мы ж вя­лі­кі раз­драж­ня­ль­нік — гэ­та шан­сон, та­му мне за­ха­це­ла­ся «пра­йсці­ся» ме­на­ві­та па ім.

Ця­пер пес­ні ад­ра­зу пі­шуц­ца для рэ­ста­ра­наў. На­во­кал та­та­ль­ная кар­па­ра­тыў­ная ку­ль­ту­ра, якая ста­но­віц­ца нор­май. Ра­ней эстрад­ная пес­ня гэ­так­са­ма маг­ла вы­кон­вац­ца ў рэ­ста­ра­нах. Возь­мем «Со­ло­вь­иную ро­щу» Льва Леш­чан­кі — яна цал­кам па­суе да пад­обна­га кштал­ту ўста­ноў. Але ж пер­ша­па­чат­ко­ва кам­па­зі­цыя пі­са­ла­ся ме­на­ві­та для сцэ­ніч­на­га ўва­саб­лен­ня. Сён­ня ўсё цал­кам на­адва­рот. Ка­лі чу­еш тую ж Але­ну Ва­енгу, ад­ра­зу раз­уме­еш, што гэ­та — вы­ключ­на рэ­ста­ран­ная пес­ня, якая ча­му­сь­ці гу­чыць у Крам­лёў­скім па­ла­цы. Але асноў­ная аўды­то­рыя та­кіх тво­раў — лю­дзі, што ядуць і п’юць, ба­лю­юць. Пры­клад Ва­енгі да­лё­ка не адзі­ны. Му­зы­ка сыш­ла на­ват не ве­даю ку­ды — і та­кое ста­но­віш­ча па­ўсюль. А Гео­ргій Да­бро вы­кры­вае гэ­тую сі­ту­ацыю.

Пры­зна­юся, «Гео­ргій» вы­клі­кае ў мя­не аса­цы­яцыі з ра­бо­та­мі Сін­дзі Шэр­ман, сус­вет­на вя­до­мым фа­тог­ра­фам, якая пра­ца­ва­ла з ма­са­вай свя­до­мас­цю. Да­клад­ней з яе пра­ектам «Без­ымен­ныя кі­на­кад­ры», се­ры­яй фа­таг­ра­фій — «кі­на­кад­раў» — з ні­бы­та існу­ючых фі­ль­маў. На іх мас­тач­ка за­ха­ва­ла ся­бе ў роз­ных аб­ліч­чах, ты­по­вых для кі­но, мед­ыя та­го ча­су. Тых кі­нас­ту­жак, вя­до­ма, «не існа­ва­ла ў пры­ро­дзе», але на­вед­ні­кі вы­ста­вы бы­лі ўпэў­не­ныя, што гля­дзе­лі ўсе гэ­тыя фі­ль­мы. Вось так і Гео­ргій Да­бро ба­чыц­ца мне да бо­лю зна­ёмым вы­ка­наў­цам, які спя­вае тое, што ты ўжо ка­лі­сь­ці чуў і, маг­чы­ма, на­ват лю­біў. Са­вец­кія хі­ты, два­ра­выя пес­ні, вось за­раз ужо хіп-хоп. Та­кое су­цэ­ль­нае на­ста­ль­жы, вы­яўле­нае на­шым цьмя­ным му­зыч­ным пад­свя­до­мым. Ці­ка­ва, да якой ме­на­ві­та му­зыч­най спад­чы­ны ты звяр­та­ешся?

— Да са­май рас­паў­сю­джа­най, так. Гэ­та са­вец­кая эстра­да, 70-я, 80-я... За­раз з’яві­лі­ся і 90-я. У пес­нях Гео­ргія шмат му­зыч­най інер­цыі. Ні­бы­та ты ад­пус­ціў ду­шу — та­кую ве­ль­мі не­пат­ра­ба­ва­ль­ную, не­пры­дзір­лі­вую, — і яна за­спя­ва­ла. І тая інер­цый­насць улас­на і вы­смей­ва­ецца. Але, з інша­га бо­ку, гэ­та прад­укт вы­ключ­на чыс­тай лю­бо­ві, бо ўсё ж та­кі я вас усіх люб­лю.

Но­вы аль­бом у жан­ры «рус­кі рок»

Вяр­ну­ся да твай­го асноў­на­га ка­лек­ты­ву «Pukstband», які за­раз пе­ра­йме­на­ва­ны ў «PUPKORN». Гео­ргій Да­бро не ад­цяг­вае ўсе сі­лы? За­ста­ецца што­сь­ці на ра­бо­ту ў ста­рым гур­це?

— Так, за­ста­ецца. Мы аку­рат рых­ту­ем но­вым аль­бом, ён му­сіць вы­йсці ўжо на­ле­та. Ёсць ма­тэ­ры­ял, ёсць маг­чы­масць усё да­пра­ца­ваць. Вы­зна­ча­ецца і пэў­ны фар­тэ­пі­янны аль­бом, але, маг­чы­ма, ён на­ту­ра­ль­ным чы­нам увой­дзе ў му­зы­ку «Pukstband».

А пе­ра­йме­на­ваў я свой гурт, та­му што ста­міў­ся ад уз­наў­лен­ня ся­бе ў на­зве. Хо­чац­ца па­йсці да­лей, рас­па­чаць но­вы этап.

І ча­го ча­каць ад но­вай ра­бо­ты?

— Я вы­ра­шыў пра­ца­ваць у жан­ры «рус­кі рок» і «пес­ні для дзяў­чат». Шчы­рыя, ду­шаш­чы­па­ль­ныя пес­ні, час­та пра су­і­цыд. Веч­ныя тэ­мы, як ка­жуць (усмі­ха­ецца).

Ка­лі пад­обнае гу­чыць ад Сяр­гея Пук­ста, раз­уме­еш, што «пес­ня­мі для дзяў­чат» не аб­ыдзец­ца...

— На­ту­ра­ль­на, гэ­та бу­дзе мой ва­ры­янт і пад­обных пе­сень, і рус­ка­га ро­ку. Як існуе мой ва­ры­янт шан­со­ну.

Та­бе ўда­ецца пра­ца­ваць у дзвюх ку­ль­ту­рах: ма­дэрн — улас­на твор­часць Сяр­гея Пук­ста, і по­стма­дэрн — Геор­гій Да­бро. Гэ­та па­цвяр­джае маю дум­ку, што ты не толь­­кі му­зы­кант, але і та­ле­на­ві­ты мас­так, сро­дак вы­ра­зу яко­га — ме­на­ві­та му­зы­ка...

— Не ве­даю, маг­чы­ма. Гэ­та ўся­го то­ль­кі тэр­мі­на­ло­гія. Я трош­кі рэ­траг­рад і, ня­гле­дзя­чы на тое, што сён­ня ро­ля мас­та­ка зве­дзе­на да ро­лі про­ста­га ча­ла­ве­ка, лі­чу, што аўтар му­сіць, а лепш мо­жа... за­ста­вац­ца тай­най. І ча­сам ён не па­він­ны ні­чо­га ні­ко­му тлу­ма­чыць.

Дар'я АМЯЛЬКОВІЧ