Пра ўсё гэта я думала, калі выпраўлялася на спектакль «Дзюймовачка», другі па ліку праект, які прэзентавала Балетная школа Марыны Вежнавец. Нагадаю: Марына — салістка Нацыянальнага тэатра оперы і балета. Адна з самых яркіх выканаўцаў у цяперашняй трупе. Але паралельна (і паспяхова) займаецца балетнай педагогікай. Так бы мовіць, «іграючы трэнер». Давялося пабачыць і першы праект, створаны школай, «Спячую красуню».
На маю думку, «Дзюймовачка» — праект больш удалы. Зрабіць з дзецьмі спектакль у 2-х дзеях, у якім багата масавых сцэн, усіх навучыць, усё адрэпеціраваць — за гэтым стаіць велізарная праца. Спектакль найперш прываблівае тым, што яго асновай зрабілася музыка сучаснага беларускага кампазітара Алега Хадоскі. Таму фінансавая дапамога і падтрымка праекта нашым Міністэрствам культуры выглядае патрэбнай і дарэчнай. Калі ўлічыць, колькі незапатрабаваных партытур ляжыць у шуфлядах айчынных аўтараў, гэта радуе і абнадзейвае...
У музычных тэмах балета шмат прыгажосці і рамантычнасці, прачулых і пранікнёных мелодый. Яны даступныя для ўспрымання і камфортныя для юнага ўзросту. Музыка, натуральна, ішла ў запісе. Ён не ідэальны — мо не хапіла часу або грошай. Над гэтым складнікам варта яшчэ папрацаваць.
У лібрэта, зробленым Таццянай Шпартавай, шмат дасціпных знаходак. Яна не толькі ідзе ўслед за славутай казкай, але і дадае герояў і дэталі, што зрабіліся натуральнай часткай сюжэта. Наяўнасць такіх персанажаў, як званочкі, рамонкі, божыя кароўкі, лілеі, дазваляе, з аднаго боку, вынаходліва вырашыць масавыя сцэны, а з другога — прыдумаць нескладаную харэаграфію для шматлікіх вучняў.
Дасціпныя імёны герояў — Галоўны матылёк (Вера Шпакоўская), Галоўная Рыбка (Ганна Кузняцова), Галоўная Павучыха (Анастасія Сідарук). Заўважу: згаданыя юныя салісткі ўпэўнена трымаюцца на сцэне. Як і Фея — Ульяна Нікалайчык. Чысцінёй пластычных ліній запамінаецца танец Ластаўкі (Ульяна Грыцына). Удалы выбар і выканаўцы галоўнай ролі, Лізаветы Прывальчук. Харэограф абачліва не перагружала яе партыю складанымі рухамі і іх камбінацыямі, а прапанавала цікавы пластычны малюнак, не мудрагелісты, але даступны юнай балерыне. Зрабіла акцэнт на яе артыстычных здольнасцях.
У кожным спектаклі поспех залежыць не толькі ад намаганняў творчага калектыву, але і ад таго, у якой ступені музычная аснова і харэаграфічнае рашэнне адпавядаюць адно аднаму. Дзеці ў школе Вежнавец авалодваюць найперш асновамі класікі. Сучасныя напрамкі будуць спасцігнуты пазней, і прапанаваць балетмайстар магла менавіта тую пластычную мову, якую яны цяпер і засвойваюць.
Прынцыповая ўдача ў іншым. У адпаведнасці сюжэта і яго сцэнічнага вырашэння — узросту выканаўцаў. І ў тым, што харэограф не ўводзіла ў «Дзюймовачцы» пальцавую тэхніку, складаную для дзяцей, якія толькі пачалі авалодваць класікай. Малюнак танца, адпаведны ўзросту і магчымасцям, разняволіў артыстаў. А мо паўплываў іх большы сцэнічны вопыт? Вынаходлівасцю вызначаюцца шматлікія касцюмы мастака Іллі Падкапаева. Асабліва гэта датычыць візуальнага рашэння вобразаў Ластаўкі, кветак, жукоў, шматлікіх прадстаўнікоў фаўны.
Такія праекты каштоўныя і тым, што дзеці ад маленства прывучаюцца да арыгінальных музычных твораў, а не «папсы». Да спектакля, дзе артысты спяваюць або танцуюць. Юны наведнік можа потым ператварыцца ў гледача, які мае мастацкі густ і здольны сапраўды вартае адрозніць ад танных падробак. Праекты, адрасаваныя дзецям, паступова выхоўваюць тэатралаў.