Пад­вой­ны бе­не­фіс ка­хан­ня на тра­іх

№ 8 (1551) 19.02.2022 - 26.02.2022 г

12 і 13 лю­та­га ў Му­зыч­ны тэ­атр вяр­нуўся ад­ноў­ле­ны мю­зікл “Бу­ра­ці­на” Аляк­сея Рыб­ні­ка­ва, што быў сцэ­ніч­на ажыц­цёў­ле­ны На­стас­сяй Гры­нен­ка ў 2003-м і за гэ­ты час ні­ко­ль­кі не стра­ціў па­ста­ноў­чай акту­аль­нас­ці. А не­ка­ль­кі тыд­няў та­му тут з’яві­ла­ся аб­са­лют­ная прэм’ера — ва­дэ­віль “L’amour, l’amour — ка­хан­не, ка­хан­не”, і гэ­ты спек­такль тру­па па­спе­ла зва­зіць на гас­тро­лі не то­ль­кі па Бе­ла­ру­сі, але і ў рас­ійскую Ту­лу. Дык што ж там та­ко­га “ка­ха­не­нь­ка­га-род­не­нь­ка­га”?

/i/content/pi/cult/891/18857/06.jpgПадзел на дзве час­ткі са­мой на­звы “L’amour, l’amour — ка­хан­не, ка­хан­не” цал­кам ад­па­вя­дае змес­ту но­ва­га спек­так­ля. Бо ён скла­да­ецца з дзвюх асоб­ных гіс­то­рый-на­вел — фран­цуз­скай і рус­кай, звя­за­ных між са­мой не сю­жэт­на, а тэ­ма­тыч­на: у цэн­тры кож­най апы­на­ецца звык­ла-ня­звык­лы лю­боў­ны трох­кут­нік, скла­дзе­ны з бру­та­ль­на про­ста­лі­ней­на­га му­жа, кап­рыз­лі­вай хіт­рай жон­кі і яе ма­нер­на­га па­лю­боў­ні­ка-на­рцы­са. Іграе іх адзін і той жа зла­джа­ны тэр­цэт артыс­таў: у ад­па­вед­нас­ці з на­зва­ны­мі ро­ля­мі — Аляк­сандр Асі­пец, Іло­на Ка­за­ке­віч, Дзя­ніс Ня­мцоў. Атрым­лі­ва­ецца сво­еа­саб­лі­вы “бе­не­фіс на тра­іх”, што па­тра­буе ад удзе­ль­ні­каў мак­сі­ма­ль­най ад­да­чы.

Жанр ва­дэ­ві­лю, па­зна­ча­ны ў афі­шах і пра­грам­ках, ад­па­вя­дае спек­так­лю хі­ба час­тко­ва — з пун­кту гле­джан­ня агу­ль­най кан­вы і на­строю. Фран­цуз­ская дзея су­пра­ва­джа­ецца тан­ца­мі, што су­па­дае з на­цы­яна­ль­ным мен­та­лі­тэ­там ге­ро­яў (не бу­дзем за­бы­ваць, што не то­ль­кі з ча­соў Лю­до­ві­ка ХIV, але і знач­на ра­ней Фран­цыя за­йме­ла сла­ву “тан­цу­ючай на­цыі” і што ні­вод­ная фран­цуз­ская опе­ра, па­чы­на­ючы з эпо­хі ба­ро­ка, не аб­ыхо­дзі­ла­ся без ха­рэ­агра­фіч­на­га склад­ні­ка). Рас­ійская дзея аздоб­ле­на ста­ра­даў­ні­мі рус­кі­мі ра­ман­са­мі, ся­род якіх пе­ра­ва­жа­юць цы­ган­скія. По­ўная ад­сут­насць у пер­шым акце спе­ваў кры­ху бян­тэ­жыць за­ўсёд­ні­каў, бо тыя хо­дзяць у Му­зыч­ны тэ­атр най­перш па му­зыч­нае раз­гор­тван­не падзей. Але дру­гая дзея з яе тон­кас­ця­мі ра­ман­са­вай лі­ры­кі бя­рэ рэ­ванш. Бо­льш да­клад­ным азна­чэн­нем жан­ру ста­но­віц­ца “веч­ны анек­дот у дзвюх час­тках”, як па хо­ду дзея­ння на­зы­ва­юць спек­такль са­мі яго ўдзе­ль­ні­кі.

Лі­та­ра­тур­най асно­вай (і най­перш дру­гой дзеі спек­так­ля) ста­ла мі­ні­яцю­ра-фарс Аляк­сея Кур­бска­га “У да­мскай бя­ліз­не”, над­ру­ка­ва­ная ў Санкт-Пе­цяр­бур­гу ў 1914 го­дзе. Тэкст уяў­ляе з ся­бе звык­лую, не­вя­ліч­кую па аб’ёме ка­ме­дыю, ку­ды ця­гам па­ста­ноў­кі бы­лі да­да­дзе­ны “ўстаў­ныя”, у по­ўным сэн­се сло­ва, му­зыч­ныя ну­ма­ры. Пры­знац­ца, у пад­обных спек­так­лях, дзе на пер­шы план вы­хо­дзяць не спе­вы, а ме­на­ві­та акцёр­ская ігра і вы­на­ход­лі­васць, артыс­ты Му­зыч­на­га тэ­атра ча­сам бы­ва­юць раз­губ­ле­ны: усё ж звы­чай­на іх на­ма­ган­ні скі­ра­ва­ны кры­ху ў іншы бок. Зна­ны рас­ійскі рэ­жы­сёр Ма­дэст Аб­ра­маў зра­біў усё, каб да­вес­ці зва­рот­нае. І сап­раў­ды, ця­гам уся­го спек­так­ля (да­рэ­чы, да­во­лі пра­цяг­ла­га па су­час­ных мер­ках) ні на імгнен­не не ўзні­кае ад­чу­ван­ня ня­ёмкас­ці за артыс­таў — то­ль­кі за­хап­лен­не фе­ервер­кам іх бліс­ку­чай акцёр­скай ігры. Бо сло­вы не про­ста пра­га­вор­ва­юцца, а на­паў­ня­юцца ўнут­ра­ным сэн­сам, аб­ыгры­ва­юцца ві­зу­аль­на, лі­та­ра­ль­на ў кож­ную фра­зу пры­ўно­сіц­ца не­йкая сха­ва­ная дзея, што над­ае сло­вам ка­міч­нае пе­ра­асэн­са­ван­не і пры ўсёй за­да­дзе­нас­ці сі­ту­ацый ска­рае све­жас­цю і за­до­рам. Да та­го ж ад­ным ма­ле­нь­кім штры­хом рэ­жы­сёр пе­ра­йнач­вае фі­нал, і ге­роі, з які­мі, зда­ва­ла­ся б, усё да­ўно ясна і зра­зу­ме­ла, рап­там атрым­лі­ва­юць “дру­гое дно”, ку­ды бо­ль­шую аб’ёмнасць і не­адназ­нач­насць ха­рак­та­раў. Са­чыць за ўсім гэ­тым — сап­раў­днае за­да­ва­ль­нен­не. Атры­маў­шы яго, рап­там раз­уме­еш, што сло­вам “лю­боў” на­зва спек­так­ля акрэс­лі­вае яшчэ і па­чуц­ці гле­да­чоў да артыс­таў: кож­ны з тра­іх “бе­не­фі­цы­янтаў” ста­но­віц­ца ўлю­бён­цам пуб­лі­кі. А рэ­жы­сёр пры та­кім рас­кла­дзе, бы той “трэ­ці за­ліш­ні”, сціп­ла сы­хо­дзіць у цень, па­пя­рэд­не зла­дзіў­шы з мах­ро­вай тры­ві­яльш­чы­ны сваё ма­ле­нь­кае ча­раў­ніц­тва.

 

 

Фо­та Тац­ця­ны МА­ТУ­СЕ­ВІЧ

Аўтар: Надзея БУНЦЭВІЧ
рэдактар аддзела газеты "Культура"