Прыгожы, абаяльны, заўсёды спагадлівы, творчы, захоплены мой бацька Овад Фёдар Сямёнавіч многае паспеў у сваім жыцці: служыў на флоце, працаваў рэжысёрам на ваеннай кінастудыі, дасканала авалодаў італьянскай мовай, вучыўся завочна на аператарскім у ВГИК, выкладаў у ВИЗРУ, год праслужыў у В’етнаме. Пасля выхаду ў запас пісаў артыкулы і апавяданні, супрацоўнічаў з Камітэтам абароны міру. Уступіў у Саюз журналістаў. А ў перабудовачныя часы ў асноўным займаўся італьянскімі перакладамі. Ездзіў у сваю любімую Італію перакладаць то для дзелавых, то для турыстычных або дзіцячых аздараўленчых груп. Некалькі гадоў жыў і працаваў у італьянскім лагеры ў Жлобіне, калі там будаваўся металургічны камбінат. Яшчэ ён спяваў і іграў на гітары. Быў час, калі ў нас дома ладзілі музычныя аўторкі, на якія за сталом з гарбатай і вялікім найсмачнейшым пірагом з капустай, які пякла бабуля, збіраліся яго сябры, аматары бардаўскіх песень і рамансаў. У яго рэпертуары было і нямала ваенных песень.