“Navi” ў значэнні “індзі”

№ 32 (1262) 06.08.2016 - 12.08.2016 г

Cупала так, што гэта “каманднае інтэрв’ю” з лiдарамi маладога беларускага гурта “Navi” мы правялі на наступны дзень пасля выхаду на радыё яго новай песні. Потым музыканты прызналіся, што гэта была самая доўгая размова за ўсю гісторыю калектыву, якому ўсяго тры гады. Яшчэ не так даўно ім былі падуладныя толькі невялікія канцэртныя пляцоўкі, зараз жа нашы госці прымаюць актыўны ўдзел у міжнародных фестывалях. Пра беларускую мову і музыку, пра тое, як усё пачыналася, і пра тое, што будзе далей, “К” гутарыла з Ксеніяй ЖУК (К.Ж.) і Арцёмам ЛУК’ЯНЕНКАМ (А.Л.).

/i/content/pi/cult/598/13287/8-1.jpgМінулае, цяперашняе ды мары

— Як з’явілася ідэя стварыць гурт?

К.Ж.: — Я заўсёды была сольным выканаўцам, лідар-вакалісткай, і ніколі не думала, што можа паўстаць такі збег абставінаў, у выніку якіх і з’явіцца наш з Арцёмам дуэт. Я спявала ў гурце, і калі ён распаўся, мне адразу ж сустрэўся Арцём, у якога, аказваецца, існавала ідэя-фікс — зрабіць з якой-небудзь дзяўчынай дуэт. Мы запісалі адну песню і зразумелі, што нам трэба рухацца далей разам.

А.Л.: — Калі мы тую песню — “Абдымі мяне” — толькі разбіралі, гэта была такая эйфарыя, гэтак кайфанулі адзін ад аднаго…

К.Ж.: — А не так даўно знайшлі гэты першы дыктафонны запіс — проста жудасна!..

А.Л.: — Выкладваць у інтэрнэт яго дакладна не будзем!

К.Ж.: — У гэтым гурце я адчуваю сябе паўнавартасна, Арцём і я — мы не проста асобныя ўдзельнікі — мы дзве адзінкі, якія вельмі крута гучаць разам. Дзякуючы таму, што мы пачалі працаваць з Арцёмам, я вельмі добра развіла навык напісання песень.

— Вызначаеце жанр, у якім працуеце?

А.Л.: — У матэрыялах пра нас журналісты пішуць: індзі-фолк, поп-індзі, кантры.

К.Ж.: — Ну, індзі — мы сапраўдныя індзі, індэпендэнт, незалежныя ні ад каго, самі па сабе. А фолк, поп ці рок — гэта ўжо ад песні залежыць. У нас ёсць кампазіцыя, якая сапраўдны фолк, — кавер на народную песню “Рэчанька”, а калі ўзяць песню на рускай мове “Наш мотив” — гэта поп.

— З аднаго боку вы — індзі, з іншага — вас пастаянна ўключаюць у афіцыйныя праграмы, канцэрты, адпаведна, з’яўляюцца тэлеэфіры. Такое спалучэнне "афіцыёзу" і неафіцыйнага не “ламае”?

А.Л.: — Нам падабаецца, што мы можам быць і там, і там. У гэтым наша “фішка”.

К.Ж.: — Я не ведаю, як здарылася так, што нас трошкі ведаюць у Беларусі. Мы не ўнікальныя, песні з простымі тэкстамі, але ў іх ёсць настрой, пазітыў.

А.Л.: — Як гэта не ўнікальныя?! Кожны чалавек унікальны, кожны гурт! Наша ўнікальнасць у магіі паміж мной i Ксюшай, у той атмасферы, якую мы ствараем, магчымасці пазначаць сябе як беларусаў, быць музычна свабоднымі. У прастаце, трох акордах, меладызме ды двух галасах, якія сплятаюцца ў гэтай гармоніі.

— Як вы сябе ацэньваеце, скажам, па дзесяцібальнай шкале?

А.Л.: — Заўсёды вельмі складана сябе ацэньваць, да таго ж амаль кожны музыкант лічыць сябе арыгінальным, самым першым, асабліва калі пачынае сваю творчасць… Калі адэкватна падыходзіць, то я, мабыць, нашаму гурту восем балаў паставіў бы: за працу, за тое, што мы зараз ствараем, бо ёсць да чаго імкнуцца.

К.Ж.: — Я таксама падумала, што восем!

— І да чаго ж вы імкнецеся ў творчасці?

К.Ж.: — Па-першае, да поўнай незалежнасці ад пабочнай працы: яшчэ не так даўно я працавала ў цэнтры дзіцячай творчасці, Арцём зараз працуе на радыё. Для нас існуе такі маленькі “пункцік”: мы хочам быць толькі з творчасцю, жыць ад канцэрта да канцэрта, у працэсе запісу новых рэчаў, альбомаў.

А.Л.: — Наша мэта — каб як мага больш людзей даведаліся пра нашу творчасць, пра Беларусь, нашу культуру ды мову. У нас былі канцэрты ў Расіі, на фестывалях. Напрыклад, калі прыехалі ў Ніжні Ноўгарад, людзі пачалі спяваць на беларускай мове, мы сталі падказваць ім. Гэта неверагоднае пачуццё патрыятызму і ёсць сапраўднае адчуванне любові да сваёй краіны, і гэта, напэўна, для мяне як місія — каб беларуская мова, культура былі ўсё больш распаўсюджанымі.

— У фільме Карэна Шахназарава “Кур’ер” дзяўчына выказала сваю мару прыкладна так: яна хоча ездзіць у прыгожым спартыўным аўтамабілі, каб на ёй быў пунсовы шалік, а на каленях — маленькі сабачка. Пра жыццёвыя мары што скажаце?

К.Ж.: — Дакладна не маленькую сабачку! Хіба вялікая, вось мне вельмі падабаюцца хаскі, яны такія... пухнатыя! Як любой дзяўчынцы, вядома, хацелася б, каб не было пытанняў, што надзець. У маім выпадку, у тым ліку, што надзець на канцэрт, да прыкладу, які аксесуар падабраць. Мы аднойчы выступалі на нейкім мерапрыемстве, адзін знаёмы падышоў і спытаў, хто працаваў над маім вобразам. Я адказала — сама. Мне так прыемна стала, што ён звярнуў увагу, і я падумала, што ўсё не так дрэнна, таму што першапачаткова былі ў мой бок нейкія словы супраць майго іміджу і стылю. Цяпер я разумею, што на дадзеным этапе ўсяго хапае — і гэта выдатна. Усё развіваецца паступова: наша творчасць, маштабы музыкі. Мы прадастаўлены самі сабе, нам ніхто не кажа, што сёння трэба апранаць трусы і каску, альбо можна выглядаць акуратна, ахайна ў прыгожай сукенцы.

А.Л.: — Зараз каманда (усе, хто працуюць з гуртом) не можа існаваць за кошт “Navi” — мне трохі сумна ад гэтага, — а калі я буду разумець, што кожны мае магчымасць купіць машыну, пабудаваць дом і адчуваць сябе камфортна, буду шчаслівым.

— Давайце зазірнем у будучыню, мабыць, не вельмі далёкую: вы трошкі пасталелі, трошкі пасталела ваша музыка, у вас ёсць капітал, каб не думаць пра грошы. За які праект, не абавязкова звязаны з музыкай, вы узяліся б для душы… Ну, i каб сям’ю падтрымліваць?..

А.Л.: — Аднойчы нашаму канцэртнаму дырэктару напісаў нейкі хлопец з Горак, маўляў, мы хочам вас запрасіць, не маглі б вы прыехаць? Мы адказалі, што калі прыедзем гуртом, то нам трэба, каб вы змаглі нам “кінуць” на бензін і што-небудзь заплаціць музыкантам. Праз тыдзень ён напісаў, што яны сабралі грошы і нас чакаюць. Добра, едзем. Прыязджаем, а нас сустракаюць з плакатамі, гучна вітаюць — мы былі вельмі здзіўленыя. Нам казалі, што моладзь некалькі дзён рыхтавалася да нашага прыезду, настаўнікі іх адпускалі з заняткаў. Зала была поўнай, гледачы крычалі так, як ні на адным з нашых канцэртаў, усе нашы песні ведалі ды спявалі хорам. Так яны хацелі выказаць сваю ўдзячнасць ды шчырасць, такія адкрытыя людзі — гэта вельмі дзіўна!

К.Ж.: — І мы прыдумалі вось такі праект: ездзіць па такіх маленечкіх гарадках у каледжы, каб прапанаваць моладзі беларускую музыку.

“Грэмі” амаль ёсць, а хіта няма

— Нядаўна ў адным тэлевізійным ток-шоу, прысвечаным беларускаму шоу-бізнесу, абмяркоўвалася пытанне: каб стаць сапраўдным артыстам, трэба быць таленавітым, ці галоўнае ў гэтай справе дасведчаны і прабіўны прадзюсар? Вы да якога меркавання схіляецеся?

А.Л.: — У школе мая класная кіраўніца казала: каб дасягнуць нейкіх вышынь, чалавеку неабходны адзін працэнт таленту і дзевяноста дзевяць — працы. I я таксама лічу, што таленту абсалютна недастаткова хадзіць, гаварыць, якi ён таленавіты, але нічога пры гэтым не рабіць. Трэба шмат працаваць, пісаць, старацца больш гастраляваць. Імкнуцца наперад і верыць у тое, што ты робіш.

Нам патрэбен прадзюсар. Аднак мне не вельмі падабаецца гэта слова, яго значэнне забруджана часам. Нам патрэбен чалавек, які зразумее, падкажа нейкія моманты, якіх нам не хапае, зможа канкрэтна накіраваць, маючы сувязі, знаёмствы. Але гэта павінен быць той, каму блізкая па духу наша творчасць, з чыёй дапамогай зможам яшчэ больш распаўсюдзіць яе. Ва ўсіх артыстаў, якія некалі чаго-небудзь дасягнулі, былі людзі, якія з імі займаліся. Тыя ж музычныя прадзюсары, прафесіяналы. Дапусцім, у нас ёсць ідэя, ёсць песня і не хапае таго, хто прыйдзе і скажа, што куплет трэба прыбраць, а прыпеў пакінуць. Хто палепшыць песню з гледзішча ўласнага вопыту і працы.

К.Ж.: — Усё, што мы рабілі, здзяйснялі самі, уласнымі сіламі, з дапамогай сяброў, усіх, каму гэта было цікава. Вакол сябе мы сабралі і працягваем збіраць такую каманду, з якой вельмі лёгка працаваць. Запісаць кліп? ОК! Давайце зробім! І не проста таму, што трэба, а таму, што яны хочуць паўдзельнічаць, быць разам з намі — і гэта, вядома, класна.

— Сустракаліся з такім меркаваннем, што “Navi” — не вельмі цікавыя выканаўцы? І папулярныя вы таму, што, як той казаў, калі няма рыб — добры і грыб?

К.Ж.: — Мы сустракаемся з гэтым меркаваннем.

А.Л.: — Але абгрунтаванняў не чуем. Ёсць людзі, якія могуць сказаць, што мы “салодкія” ды таму падобнае — лухту, карацей. Гэта не так, у нашых песнях больш глыбокая філасофія. I я не згодзен, што ў сучаснай беларускай музыцы такое ўжо бязрыб’е: у Беларусі вельмі шмат класных ды таленавітых музыкантаў.

К.Ж.: — Проста, на жаль, ім даводзіцца ездзіць за мяжу, шукаць сабе, куды прыткнуцца. Вось Саша Захарык: гэтая дзяўчына шмат гадоў спявае, яна бачыць сябе больш у джазавай музыцы. Сказаць, што яе шмат паказваюць па тэлевізары — не, што шмат пра яе кажуць — не, хоць яна таленавіты чалавек.

А.Л.: — Ёсць гурт “TonqiXod” — мне падабаецца, яшчэ “Re1ikt”...

К.Ж.: — Мне здаецца, што пакаленне наватараў толькі пачынае расці. У нас ёсць адзін сябра — Андрэй Кацікаў, які скончыў знакаміты на ўвесь свет музычны каледж “Бэрклі”. У яго такі багаж ведаў, што я нават і ўявіць сабе не магу, што здарыцца з беларускай музыкай, калі ён будзе запатрабаваны!

А.Л.: — Ён нам паказваў свае ідэі, дэма, якія будзе выпускаць, — гэта больш танцавальная музыка, новы рух, “топ” сусветнай музыкі. Ёсць чалавек, які ў мінулым годзе быў намінаваны на “Грэмі” — Тоні Фэд (Антон Мацулевіч), бубнач “IQ48”: я так рады за яго (за краіну!), таму што гэта неверагодна крута — быць намінаваным на самую прэстыжную музычную прэмію ў свеце! I гэта ўжо аб чымсьці сведчыць! Яго прыклад натхняе маладых людзей, якія зараз пачынаюць займацца музыкай.

— Ужо, напэўна, другое дзесяцігоддзе пайшло, калі ў Беларусі пад гітару з беларускага спяваюць “Тры чарапахі”, “Паветраны шар” і “Простыя словы” Лявона Вольскага, і ўсё — іншых гітарна-дваровых хітоў, па сутнасці, не з’явілася. Чаму, на ваш погляд? Ці ёсць шанс у якой-небудзь песні з вашага рэпертуару загучаць на лавачцы?

А.Л.: — Апошнім часам шмат людзей нам паведамляюць, што іграюць нашы песні, напрыклад, у паходзе, напрыклад, “Абдымі мяне”. Не ведаю, ці будзе гэта песня такой жа папулярнай, як “Тры чарапахі”. У той час не было, напэўна, так шмат музыкі...

К.Ж.: — Калі я вучылася ў школе, практычна не слухала беларускую музыку. Ведала “Без бiлета”, “J:морс”, чула штосьці па радыё, краем вока бачыла па тэлевізары. Хаця вельмі шмат спявала, любіла замежную музыку, англійскую мову, спявала на ёй. Лічыла, што на рускай спяваць не ўмею, што ў мяне дрэннае вымаўленне на беларускай. Калі трапіла ў каледж мастацтваў, у мяне здарыўся такі “разрыў шаблону”: я даведалася, што ёсць шмат цікавых беларускіх музыкантаў, якія нешта пачынаюць рабіць, пісаць. Ды і мы сталі праяўляць нейкую ініцыятыву, а потым Арцём сустрэўся на маім шляху, і цяпер я не разумею, як раней жыла, упэўненая, што магу спяваць толькі па-англійску. У моладзі цяпер ёсць магчымасць чуць больш беларускай музыкі, чым нават у час маёй вучобы, нягледзячы на тое, што я была музычным дзіцем.

— Згодныя з тым, што з’яўляецеся прадстаўнікамі трэнду, які сёння прынята называць “мяккай беларусізацыяй”?

А.Л.: — Мы ж і спявалі па-беларуску! Гэта зараз усе запар пачалі надзяваць вышыванкі і спяваць на беларускай мове. Нават тыя артысты, якія і мовы добра не ведаюць. Зрэшты, гэта крута! Калі нас будуць называць “мяккімі прадстаўнікамі беларусізацыі” — няхай так і будзе, мы толькі рады!

К.Ж.: — Я нядаўна ў інтэрнэце бачыла статыстыку пра сярэдні ўзрост беларусаў. Дык вось, новая музыка не будзе людзьмі больш сталага веку ўспрымацца, яны яе не зразумеюць. Я маю на ўвазе ўкараненне беларускай мовы ў сучасную музыку з блюзавымі акордамі, сучасныя танцавальную музыку ці джаз. Мы зараз знаходзімся на такім этапе, калі і ўсё старое застаецца — гэта вельмі добра, гэта ўсё адно Беларусь, яно дало свае парасткі, — і пачынаецца новы этап. Больш за ўсё моладзі засяроджана ў Мінску, вось і новая музыка няхай пачне развівацца ў сталіцы, а потым далей распаўсюджваецца.

/i/content/pi/cult/598/13287/8-2.jpg

— Наконт беларускага: вы кажаце, што добра, калі яно пранікае ў розныя стылі ў музыцы, так ці інакш гучыць. Сёння яно “прыкольна”, а што будзе далей?

А.Л.: — Мы не думаем пра гэта, зараз рыхтуем новы матэрыял, там будзе 3 — 4 песні на беларускай мове, усе астатнія — на рускай. Асабіста мы пішам так, як атрымліваецца, але я веру ў тое, што беларускага ў музыцы будзе большаць у бліжэйшыя гады.

— У шматлікіх выканаўцаў, і ў тым ліку са згаданых вамі, той жа Сашы Захарык, асноўны заробак — праца ў якасці салістаў у рэстаранах, кавярнях, кавер-бэндах. У вас таксама ёсць некалькі кавераў, напрыклад, на песні “Океан Ельзи”, “Imagine Dragons”. Што лепш для маладога музыканта — пачынаць з кавераў ды спрабаваць імкнуцца далей, ці адразу зрабіць уласны крок?

А.Л.: — Некаторы час таму мы доўга спрачаліся з лідарам некалі вядомага гурта “Тарнада” Ангусам. Ён даказваў, што кожны музыкант павінен пачынаць з кавераў і толькі тады зможа чагосьці дасягнуць. Што мы павінны перайграць вялікую колькасць песен дакладна так, як у арыгінале, і толькі пасля рабіць сваё. Я супраць кавераў наогул. Калi я чую, як беларускія гурты пераспяваюць сусветна вядомыя хіты ды шпуляюць iх на радыё, мне становіцца не па сабе. Мне здаецца, гэта цалкам разбурае адчуванне музыкі і самімі музыкантамі, і слухачамі.

К.Ж.: — У каледжы мастацтваў мой напрамак быў эстрадны вакал, і, канешне, мы — студэнты — заўсёды спявалі каверы, таму што толькі набіраліся вопыту спеваў. Але сённяшняе выкананне “Navi” кавераў прызначалася для тэлепраекта “Легенды. Live”. Або “Стэфка” гурта “Крама” — для мяне было цікава пераспяваць на свой лад любімую з дзяцінства песню.

— Ксенія, вы сябе паспрабавалі і ў якасці выкладчыка. Як калегі ставяцца да творчасці “Navi” зараз і як — калі вы яшчэ вучыліся?

К.Ж.: — У школе было шмат спрэчак, мне казалі, пакуль яе не скончу, ніякіх гастроляў! А ў каледжы педагогі падтрымлівалі. У iм нават мае постары вешалі ў аўдыторыях, дзе мы займаліся, але, нягледзячы на гэта, калі трэба было паехаць на які-небудзь канцэрт ці конкурс, адміністрацыя таксама казала, што трэба спачатку скончыць каледж. Смешна, што калі я пайшла працаваць пасля каледжа, то зноў пачула, што пакуль я не адпрацую размеркаванне, — ніякіх канцэртаў. Але калі мяне бачылі па телевізары, то чула: “Гэта ж наша!”

Такі піяр не патрэбны!

— Ці ёсць нейкія спосабы ў прасоўванні сваёй творчасці, скажам так, у менеджменце, у піяры, якія для вас забароненыя, што вы не зрабілі б у ніякім разе?

А.Л.: — Хутчэй за ўсё, гэта навязванне, муленне вока рэдактарам часопісаў, радыёстанцый альбо тэлебачання. Калі наша творчасць спадабаецца — нас паклічуць, запросяць на выступленне, на інтэрв’ю, папросяць кампазіцыю на радыёстанцыю. Прыдумваць штучны піяр за кошт розных падзей, якія адбываюцца ў свеце, быць кан’юнктуршчыкам, як кажуць, — гэта не пра “Navi”. Некалі нас папракалi, маўляў, вось, яны спецыяльна напісалі песню на беларускай мове, яны хочуць быць у трэндзе. Але людзі мабыць не ведалi, што першая песня, якая ўвогуле з’явілася ў нашай творчасці — беларускамоўная!

— Атрыбутыка гурта прыносіць прыбытак?

А.Л.: — Падчас вялікага канцэрта, у туры мы прадаем амаль усе футболкі. Аднак у нас людзі не зусім разумеюць патрэбу быць удзячнымі: калі нават у нас канцэрты з вольным уваходам, гледачы не разумеюць, што трэба аддзячыць музыканту — набыць дыск. А ў Польшчы нашы пласцінкі размяталiся з неверагоднай хуткасцю.

Свабода, дабрыня і шчырасць

— З якой музыкай вы раслі?

А.Л.: — Мне з дзяцінства тата ставіў Стынга, Крыса Ры, “AC/DC”. А пасля, калі я пачаў зноў з iмi знаёміцца, то быў удзячны тату, што такая музыка ўжо гучала некалі побач.

К.Ж.: — У мяне ж гралі “Iron Maiden”, “Manowar” — iх таксама тата слухаў. Мне здаецца, многае ідзе i ад настаўнікаў, калі яны толькі фарміруюць музычны густ у маленькіх. Без марнай сціпласці скажу, што, дзякуючы майму музычнаму ўплыву на дзяцей, і iх бацькі заўважылі новую музыку, пачалі слухаць трошкі іншае і… нават вучыць англійскую мову!

А.Л.: — Галоўнае, што я хацеў бы сказаць іншым музыкантам — як мага больш адчувайце свабоду ў плане складання музыкі ды свабоду ў светаадчуванні. У мяне ёсць добры прыклад, якраз Андрэй Кацікаў пра тое расказваў. У каледжы “Бэрклі” Джон Маер — вялікі гітарыст — на сваім майстар-класе сказаў: “Не трэба шмат займацца, выходзьце з класаў, тусуйцеся, бярыце ад гэтага жыцця ўсё, а пасля ўсе эмоцыі выкладайце ў музыку”. Калі маладыя гурты мне скідваюць сваю музыку ў сацыяльных сетках, нярэдка яна на штосьці падобная. Менавіта адчуванне музычнай свабоды, жаданне зрабіць нешта сваё, не быць падобным ні да каго — самае галоўнае.

— Як пачуваецеся ў шоу-бізнесе?

К.Ж.: — У нас такая пазіцыя: мы не імкнемся быць з усімі, мы ўсё роўна стаім трохі асабняком ад шоу-бізнесу.

А.Л.: — У iм шмат надуманага, ненатуральнага. Цяпер прыходзіць новае пакаленне артыстаў, прыходзіць іншая музыка, старыя схемы перастаюць працаваць. Мала надзець вышыванку і праспяваць песню на беларускай мове, толькі ад гэтага залы поўнымі не стануць. Ды і не факт, што публіка паверыць такому выканаўцу. Нават, калі ўсё будзе вельмі прыгожа, усе ў беларускіх нацыянальных сімвалах, і ў песні будзе 56 разоў выкарыстана слова “Беларусь”, упэўнены, беларускі глядач, які добра разбіраецца ў тым, дзе штучнае, а дзе шчырае, не павернецца да такога артыста.

— На ваш погляд, сучасная патрыятычная песня — якая яна?

А.Л.: — Паўтаруся: не абавязкова крычаць слова “Беларусь”, каб прадэманстраваць свой патрыятызм. Можна напісаць песню, у якой будзе распаведзена простая гісторыя пра каханне беларускіх хлопчыка і дзяўчынкі, і любові да радзімы ў ёй будзе не менш. Такога кшталту “схаваны” патрыятызм значна больш каштоўны.

— Ці плануеце вы зноў удзельнічаць у адборы да “Еўрабачання”?

К.Ж.: — Думаем над гэтым. Ёсць меркаванне, што беларускія артысты, якія паўдзельнічалi ў адборы на “Еўрабачанне”, быццам спыняюцца ў сваім творчым развіцці. Таму ёсць страх, што калі мы патрапім туды, усё спыніцца. Але, калі паедзем на конкурс, то толькі з беларускай мовай, каб пачулі еўрапейцы, як гучыць сучасная Беларусь.

А.Л.: — Мы казалі, што калі ў нас з’явіцца песня, якую можна будзе прапанаваць менавіта на “Еўрабачанне”, то тады паспрабуем на яго прабіцца. Такая песня з’явілася.

— Хто ваша аўдыторыя?

А.Л.: — Збольшага — студэнты, але прыходзяць і дарослыя людзі ва ўзросце маіх бацькоў. Пасля канцэртаў яны падыходзяць і дзякуюць нам. Вельмі прыемна, што такая аўдыторыя ёсць на кожным выступленні. Неяк у нас быў канцэрт у Баранавічах, пасля яго да нас падышла дарослая пара, мужчына вельмі саромеўся, а жанчына сказала: “Ой, дзякуй вам вялікі, мы так даўно не цалаваліся!” Мужчына ўвесь пачырванеў. Аказваецца, яны сядзелі блізка да нас, трымаючыся за ручкі, слухалі і прыгадвалі сваё студэнцтва. Для мяне іх эмоцыі былi сапраўдным падарункам, я пераканаўся, што мы робім нешта слушнае.

— Адна з характарыстык вашай творчасці — шчырасць. Што вы хочаце сказаць сваімі песнямі людзям?

А.Л.: — Што трэба дарыць адзін аднаму дабро, любіць адзін аднаго. У адной з нашых песень ёсць такія радкі: “Мы просыпаемся для новых идей, мы просыпаемся, чтобы любить друг друга. Когда-нибудь наступит день, когда я скажу тебе, что это всё, что мне нужно”. Самае важнае, што ёсць у чалавека, з чым ён і ідзе па жыцці, — каханне і ўлюбёная справа.

К.Ж.: — Мы пазіцыянуем сябе, як музыка Сонца — так і ёсць насамрэч: шмат хто казаў, што адчуваюць нашу музыку таксама!..

Пытанні задавалі Дар’я АМЯЛЬКОВIЧ, Надзея БУНЦЭВIЧ, Пётра ВАСIЛЕЎСКI, Алег КЛIМАЎ, Яўген РАГIН, Вольга РОПАТ, Сяргей ТРАФIЛАЎ, Ганна ШАРКО

Падрыхтавала Ганна ШАРКО

Фота Таццяны МАТУСЕВІЧ