Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Нашы кнігі ў Латвіі
Сярод апошніх мерапрыемстваў, датычных узаемадзеяння ў сферы культуры паміж Беларуссю і Латвіяй, — перадача Акадэмічнай бібліятэцы Латвійскага ўніверсітэта і Беларускаму інфацэнтру ў Рызе факсіміле "Тураўскага Евангелля".
Праз сем гадоў...
Выдатна памятаю, як амаль сем гадоў таму, на пачатку 2009 года, “К” прадстаўляла новы праект “Родная зямля: час крэатыву”. Першая публікацыя названага цыкла мела загаловак “У сваім доме ды без Дома культуры?” і распавядала пра гаротны стан Глускага РДК, прызнанага яшчэ тады аварыйным. Мясцовыя ўлады вельмі спадзяваліся на тое, што праблемы аб’екта раённай культуры не застануцца па-за ўвагай абласных улад, у тым ліку — і з-за публікацыі ў “К”. Мары мясцовых культработнікаў былі досыць канкрэтныя: займець новы будынак для галоўнай установы культуры раёна, значна большы па памерах ды абсталяваны па апошнім слове тэхнікі. На жаль, як аказалася, і праз амаль сем гадоў пасля публікацыі гэтыя спадзяванні жыхароў Глуска так і засталіся няздзейсненымі. І ці будуць яны ўвасоблены ў рэальнасць — пытанне з даволі няпэўным адказам.
Не заблукаць сярод міфаў
Сайт www.oginski.by створаны, як я разумею, спецыяльна пад святкаванне юбілею слыннага кампазітара з мэтай папулярызацыі беларускай гісторыі і прапаганды айчынай культуры. Таму мне дзіўна было сустрэць у біяграфічным раздзеле сайта, дзе гаворка вядзецца пра беларускія карані роду Агінскіх, наступны тэкст.
Тэхналогія Форуму
Тыдзень таму білеты на ўсе спектаклі форуму паступілі ў продаж. Засталося крыху больш за 10 дзён да ўрачыстага адкрыцця, таму мы інтэнсіўна маніторым сітуацыю і падтрымліваем сувязь з ўдзельнікамі. Як нам паведамляюць госці, ужо ўсе набылі білеты на самалёты і аўтобусы, таму заяўленыя пастаноўкі павінны адбыцца своечасова.
Два працэнты ў падарунак
У ліпені ў Вільнюсе аднавіў сваё існаванне Дэпартамент нацыянальных меншасцей. Ён створаны для таго, каб дапамагчы развіццю рознамоўных дыяспар у краіне, для забяспечэння культурнай і моўнай разнастайнасці. Спадзяемся, новая структурная адзінка ў складзе літоўскага Міністэрства культуры паспрыяе таму, каб нюансы існавання этнічных суполак сталі больш простымі.
Па вокладцы прымаюць
У нацыянальнага кнігадруку існуе праблема, якую пакуль пераадолець не атрымліваецца: беларускамоўныя выданні, на жаль, з вялікай цяжкасцю знаходзяць спажыўца. Стосы зборнікаў айчынных аўтараў стаяць у кнігарнях, але на касе часцей аплочваюць томікі з прозвішчамі замежнікаў на вокладцы. Студэнтка 3 курса БДТУ Ксенія Тарасевіч пад маім кіраўніцтвам паспрабавала знайсці прычыны такога становішча, правесці аналіз беларускамоўнай мастацкай літаратуры з пункта гледжання яе самарэкламы.
Наша на шпалерах: (не)модна ці невыгодна?
Нядаўна “К” пісала пра моду на арнаменты: “вышымайкі”, “вышыкубкі” ды “вышыштодзённікі”. Гэтым разам высвятляем, ці закранула гэта мода інтэр’еры. Балазе ў вэб-прасторы ўжо гучалі прапановы ажыццявіць, прынамсі, пробную партыю шпалераў з беларускімі сюжэтамі. Скажам, з рэпрадукцыямі касмічных тэм Язэпа Драздовіча.
Што такое беларускі стыль?
Конкурс сярод архітэктараў і дызайнераў “Belarus design award” праводзіцца не ўпершыню. Сёлетняя тэма — дом для сябе ў беларускім стылі. У Сеціве выстаўлены 183 праектныя прапановы, якія даволі актыўна абмяркоўваюцца як прафесіяналамі, так і людзьмі ад згаданай сферы далёкімі, але да гэтай справы не абыякавымі. Пабачанае яны суадносяць са сваёй кішэняй, сацыяльным і культурным досведам, са сваім уяўленнем пра беларускасць.
Маладыя пачынаюць і…
Учора ў сталічным кінатэатры "Масква" стартаваў ХХІІ Мінскі міжнародны кінафестываль "Лістапад", які традыцыйна сабраў у сталіцы шматлікія праграмы свежых фільмаў з краін колішняга сацыялістычнага блоку і не толькі. Гаворка пра цікавосткі форуму была яшчэ ў мінулым нумары, прапанаваўшы гід па фестывалі наогул. А ўжо на гэтай старонцы пачынаем агляд Нацыянальнага конкурсу "Лістапада-2015". Праваднікамі для чытачоў "К" выступілі тры рэжысёры, чые працы прадстаўлены ў названай праграме: Андрэй Кудзіненка, Арцём Лобач і Максім Лушчык...
Купі — прадай — выжыві
“Сцэнарый” восеньскага ваяжу застаўся нязменным: пошук крэатыву для ягонай папулярызацыі па рэспубліцы. Хіба што больш увагі надавалі эканамічнаму складніку пазабюджэтнай дзейнасці арганізацый культуры.
Ніша для галерэі
Амаль два месяцы ў Мінску працуе “Дом карцін”, мастацкая галерэя — частка прыватнага праекта (установа пад такой жа назвай адчынена ў Кіеве, трэцяя з’явіцца ў Маскве). Паколькі досвед згаданага перыяду засведчыў попыт у прафесіяналаў і аматараў жывапісу на новы фармат галерэі, то сама па сабе ўзнікла праблема вольных ніш у айчыннай арт-прасторы. Вопытам па стварэнні выставачнага прадукту дзеліцца прэс-сакратар Крысціна ЛЯДСКАЯ ў фармаце маналогаў.
Колькі карцін у кватэры італьянца?
Сёння нямала нашых творцаў і за мяжой працуюць, і з радзімай не парываюць. Гэта адначасова і распаўсюд па свеце нашай мастацкай школы, праца на імідж Беларусі, але і набыццё досведу, які можа быць карысным у беларускай культурнай прасторы. Адзін з такіх “амбасадараў беларускага мастацтва” — жывапісец Андрэй Дубінін. На старонках “К” ён распавядае пра тое, што дала яму Італія як мастаку, якім эмацыйным і практычным досведам узбагаціла.
“Дыягностыка” тэатра: выбранае
Гомельскі абласны драматычны тэатр вырашыў правесці творчую “дыягностыку” і зладзіць маніторынг уласнай пастановачнай дзейнасці апошніх двух сезонаў, прапанаваўшы гледачам ды крытыкам так званы парад прэм’ер. І гледачы, і сам тэатр атрымалі магчымасць убачыць сканцэнтраваную карціну не толькі сваіх дасягненняў, але і задач, якія на дадзеным этапе патрабуюць неадкладнага вырашэння.
“Знітаванне” і “разнітаванні”
“Мы ткачы, мы тчэм габелены часу…” — не прыгадаю, хто сказаў гэтую цудоўную фразу, але ведаю адно: мастацтва — прыбаўленне жыцця. Але толькі ў тым, чароўным выпадку, калі творца безаглядна шчодры, апантаны ў сваёй стваральнай місіі, у аддачы не толькі ўласнага духу, дара — а і ўсёй сваёй сутнасці і плоці. Нельга быць песняром жыцця, гледзячы на яго з боку. Па гэтым законе глядач і пазнае аўтара.
Касы завулак на Талстога, 7...
У гісторыі віцебскага будынка па сучасным адрасе Талстога, 7 прасочваецца пэўная наканаванасць: гэты помнік класіцызму неаднойчы быў героем твораў такіх выбітных майстроў, як мастакі Юзаф Пешка, Напалеон Орда, фатограф Сяргей Праскудзін-Горскі. Нават у знакамітага на ўвесь свет Марка Шагала адно з палотнаў фіксуе гэту кропку ў горадзе. Сёння Талстога, 7 — ужо не кропка, а сузор’е талентавітых людзей, аб’яднаных не толькі дахам, але і агульнай ідэяй: асваеннем “Aрт-прасторы”.
Тры імпрэзы за адзін дзень
У Дуброўне прайшло абласное свята “Вялікая вясельніца”. Імпрэза складалася з трох частак: рэканструкцыя вяселля на аснове традыцый Дубровенскага і Гарадоцкага раёнаў, паказ на сцэне адноўленых элементаў вясельнага абраду розных куткоў Віцебшчыны і майстар-класы па вясельных танцах ды гульнях. У фае Дубровенскага раённага дома культуры дзейнічала выстаўка вясельнай атрыбутыкі.
Шоу-кейс: планамерны зрэз
Галоўнай адметнасцю сёлетняга “ТэАРТу” сталася беларуская праграма. І зусім не таму, што замежныя спектаклі камусьці маглі падацца менш цікавымі! Упершыню складзеная ў паўнавартасны шоу-кейс з 13-ці спектакляў, праграма “Belarus Open” прадэманстравала даволі шырокі зрэз нацыянальнага тэатральнага мастацтва. А галоўнае, паказала, што беларускі тэатр, як і еўрапейскі, можа быць самым розным не толькі па відах і жанрах (упершыню да драматычнага далучыўся лялечны), але і па эстэтыцы, кірунках развіцця. І што ў ім працуюць папраўдзе таленавітыя рэжысёры! Прычым не толькі старэйшага пакалення. І не адно ў сталіцы, але і ў абласных цэнтрах.
“Як акцёр хачу заўсёды працаваць…”
Сёння "К" працягвае апавядаць пра лёс і творчасць знакамітага акцёра Іларыёна Пяўцова, ураджэнца Беларусі. І адной з яркіх адзнак яго творчага шляху стала выкананне ролі палкоўніка Бараздзіна ў знакамітай кінастужцы "Чапаеў".
“Вязі мяне, вазніца!”
Упэўнены на сто з лішкам працэнтаў, што, сядаючы ў таксі, маршрутку або міжгародні аўтобус, вы ўнутрана падрыхтаваны да таго, якую музыку ў якасці “рэлаксу” прапануе кіроўца-дзі-джэй: у дзевяці выпадках з дзясятка — шансон. Я даўно прымірыўся з тым і амаль беспамылкова пазнаю па галасах выканаўцаў хітоў кшталту “а цягнік чух-чух-чух, агні мігцелі”. (Камандзіроўкі мне тут, дарэчы, сталі істотным базісам для набыцця ведаў.) І думка пра тое, чаму падобная творчая сакральнасць характэрная менавіта для такіх відаў транспарту, наведвае адразу пасля таго, як трапляю ў салон аўто. Разабрацца ў амаль містычным складніку паездак мы і паспрабавалі, паклікаўшы экспертамі кіроўцаў таксі, а таксама папулярных артыстаў айчыннай эстрады.
Ці пасуюць тэатру сямейныя традыцыі?
Днямі акцёры Беларускага дзяржаўнага акадэмічнага музычнага тэатра выходзілі на сцэну Даўгаўпілскага тэатра, а пару тыдняў таму латвійскія калегі прывозілі спектаклі “Лео — маленькі леў” і “Казанова. Генрыета. Венецыя” нашым гледачам. Пра плённае супрацоўніцтва двух калектываў, а таксама пра агульныя для дзвюх краін праблемы карэспандэнту “К” распавёў дырэктар і мастацкі кіраўнік Даўгаўпілскага тэатра.
Ад “Салавейкі” да “…Базара”
Адразу адзначу, што гэты год быў насычаны культурнымі мерапрыемствамі: усяго іх праведзена па вобласці больш за 80 тысяч! Упершыню ў Дуброўне, у рамках XXII Міжнароднага фестывалю песні і музыкі, прайшоў конкурс беларускай традыцыйнай свістулькі пад назвай “Салавейка-2015”. Дадам, што лепшыя калектывы Віцебшчыны прынялі ўдзел у святочных мерапрыемствах з нагоды 70-годдзя Вялікай Перамогі, абласных “Дажынках”, іншых культурных акцыях.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»