Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Алег КЛІМАЎ ( 477 cт. ) |
План на год
Гэты год — нешараговы для нашага выдання: як вядома, 2016-ы абвешчаны Годам культуры. Для рэдакцыі гэта азначае тое, што на яе членаў кладзецца асаблівая адказнасць па асвятленні культурнага жыцця дзяржавы наогул, у тым ліку, натуральна, і знакавых мерапрыемстваў. Мы і раней імкнуліся не пакідаць па-за ўвагай ніводнай буйной падзеі ў сферы (і нават “малой”, але такой, што заслугоўвае ўвагі), распавядалі вам пра дасягненні, заўважалі недахопы і сумесна з вамі шукалі шляхі да іх выпраўлення, сілай друкаванага слова дапамагалі, маем спадзеў, у вырашэнні праблем. Для нас не было і няма “дробязяў” у тых працэсах, якімі з дня ў дзень жывуць работнікі культуры і ў сталіцы, і ў невялікай вёсачцы. І стратэгію змяняць не збіраемся!
Далей
|
Аўдыя & Відэа-22
Снежаньскія аўдыя/відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць праграмны дырэктар “Радыё “АНТ” Андрэй ХАЛАДЗІНСКІ (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Далей
|
Аўдыя & Відэа-21
Лістападаўскія аўдыя/відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць кліпмэйкер Макс СІРЫ (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Далей
|
Як журналіст стаў біёграфам
У жыцці я зайздросціў толькі аднаму чалавеку, натуральна, зайздрасцю белай. Было гэта напрыканцы 1980-х, калі я чытаў у газеце “Знамя юности” матэрыялы на музычныя тэмы за аўтарствам Сяргея ШАПРАНА. У артыкулах разам з інфарматыкай прысутнічаў і характэрны асабісты погляд, інтэрв’ю былі гутаркамі прадметнымі, глыбокімі, адкрытымі. “Я б у “Шапраны” пайшоў, хай мяне навучаць!” — марыў я. І мара спраўдзілася, прычым да яе ажыццяўлення і Сяргей меў дачыненне, пра што да некаторага часу, уласна, і не падазраваў.
Далей
|
Скрозь церні ў… нікуды
У Маскву я пераехаў больш за 7 гадоў таму, і з расійскай сталіцы амаль не цікавіўся тым, што адбываецца ў беларускім шоу-бізнесе, рок- і іншай музыцы. Мне не тое каб усё роўна — часу няма.
Далей
Каментарыі (1)
|
Кароль смеху. Канешне ж, у чорным чаравіку
Сталыя чытачы нашай газеты ўжо заўважылі, што часам героямі інтэрв’ю ў рубрыцы “Рэдакцыя плюс…” становяцца не толькі дзеячы беларускай культуры. Згадайма хаця б гутарку з лідарам украінскага гурта “Акіян Эльзы” Святаславам Вакарчуком. Мы маем спадзяванне, што вам цікавыя такія сустрэчы, і будзем старацца практыкаваць іх надалей. А сёння на пытанні журналістаў выдання адказвае адзін з найвялікшых сучасных французскіх акцёраў, чые талент і майстэрства прызнаныя ва ўсім свеце, улюбёнец савецкай і постсавецкай публікі П’ер РЫШАР, які 19 лютага прадставіць у сталіцы свой монаспектакль “П’ер Рычард III”. Так, гэта той самы высокі бландзін, прыняты за мацёрага суперагента; журналіст, які стаў для распешчанага падлетка цацкай; няўдака-рабаўнік, што спрабаваў дзеля дачкі абчысціць банк; настаўнік-“батанік”, якi шукаў сына, і іншыя крыху бязладныя грамадзяне. Карыстаючыся цяперашнім слэнгам, большая частка кінематаграфічных персанажаў, сыграных ім, — тыповыя лохі. І нягледзячы на тое, што былі ў яго біяграфіі кінаролi людзей зусім іншага кшталту, што вядомы ён як сур’ёзны рэжысёр і акцёр тэатра, для пераважнай колькасці гледачоў Рышар застаецца артыстам, амплуа якога і заключаецца ў тым, каб весяліць. Перайначваючы тэкст арыі Містара Ікс, заўсёды быць клоўнам — лёс яго: лёс караля смеху...
Далей
|
Перш чым патрабаваць ад культуры…
У Мазыры нас прымалі як родных — і прадстаўнікі выканаўчай улады, і тых устаноў культуры, якія мы пазначылі для наведвання. Апекавалі, але вельмі ненавязліва, размаўлялі, не прыхоўваючы цяжкасцяў, і літаральна “заразілі” (прынамсі, мяне) сваёй любоўю да горада. А Міколу Козенку, які нарадзіўся ў вёсцы Целяпуны, што прылягае непасрэдна да Мазыра, і “заражаць” не патрабавалася: усё тут яму знаёмае, улюбёнае. Менавіта з вядомым этнахарэографам, этнахарэолагам, рэжысёрам, прадзюсарам, выкладчыкам кафедры этналогіі і фальклору Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў, навуковым і мастацкім кіраўніком Рэспубліканскага фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагiня”, які праходзіць у гарадскім пасёлку Акцябрскі на Гомельшчыне, я і выправіўся ў камандзіроўку.
Далей
|
Пінскія маркеры
Ці мог бы стаць Уладзімір Пугач кімсьці іншым, а не музыкантам гурта “J:морс”, яго лідарам? Атрымаўшы юрыдычную адукацыю, Пугач каля 10 гадоў паспяхова працаваў па прафесіі, пакуль яе не выцесніла паралельнае хобі. Але першы званочак, а больш дакладна — акорд на акардэоне, мабыць, пакінуў сваю метку ў падсвядомасці яшчэ ў васьмігадовым узросце, калі Валодзя пачаў браць прыватныя ўрокі ігры на гэтым інструменце. Праз 4 гады ўзяў у рукі першую гітару — не спадабалася. Паўтарыў спробу яшчэ праз пару гадоў, і...
Далей
|
Іскры і коды
Адной з яркіх падзей у музычным сезоне стала з’яўленне на свет праекта “Agata”. Дуэт гэты склалі Ірэна Катвіцкая (І.К.) — адна з лідараў сучаснай беларускай этна-музыкі, спявачка, піяністка, кампазітар, кіраўнік і ўдзельніца этна-праектаў “Akana-NHS”, “Фолк Рада”, “Kazalpin”, “Этна-фантазiя”, “New Image Orkestra” — і Аляксей Варсоба (А.В.) — таксама з авангарду альтэрнатыўнай інструментальнай музыкі, лідар трыа “Port Mone”, чый апошні альбом 2014 года “Thou” быў з захапленнем прыняты на постсавецкай прасторы і ў Еўропе крытыкамі ды меламанамі. Як жартаўліва, але дакладна кажуць пра тандэм гледачы — яго музыкантам і публіка не патрэбна. Маўляў, Ірэна наогул можа не спяваць, а абыходзіцца толькі жэстамі, напоўненымі магіяй і жыццём, пад інструментальнае чараўніцтва Аляксея. На сцэне яны маюць зносіны адзін з адным і з гледачамі не пры дапамозе слоў і музыкі, але — адрасуючы сваё мастацтва проста ў вечнасць...
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"