Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Пётра ВАСІЛЕЎСКІ ( 836 cт. ) |
Дыпломы сацыяльнай значнасці, або Прыярытэт на абароне
Завяршылася абарона дыпломаў у Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў. Чым адрознівалася сёлетняя працэдура ад іншых, як паўплываў на яе рэжым самаізаляцыі? Якія тэматычныя прыярытэты прадэманстравалі дыпломнікі? З гэтымі пытаннямі мы звярнуліся да тых, хто мае непасрэднае дачыненне да падрыхтоўкі і выпуску творчых кадраў.
Далей
|
Розныя дыпломы аднолькавага ўзору
Лічыцца, што перадумовай узнікнення дызайну стаў масавы пераход ад ручной працы да машыннай, ад мануфактуры да фабрыкі, што адбыўся ў XVIII — XIX стагоддзях і быў названы “індустрыяльнальнай рэвалюцыяй”. Зразумела, што тыражаваная прадукцыя зыходна саступала па функцыянальных і эстэтычных якасцях тым рэчам, якія рамеснікі рабілі ў адзінкавым экзэмпляры. Прычым саступала значна. Яно і сёння так: самаход ручной зборкі і сабраны на канвееры — гэта два розныя самаходы. Дзейнасць, накіраваная на пераадоленне гэтай прорвы, паступова ператварылася ў тое, што мы сёння называем дызайнам.
Далей
|
Пластыка надзвычайнай сілы
На мінулым тыдні ў вёсцы Боркі Кіраўскага раёна з удзелам ва ўрачыстай цырымоніі Кіраўніка дзяржавы быў адкрыты пасля рэканструкцыі мемарыяльны комплекс “Памяці спаленых вёсак Магілёўшчыны”. Першы помнік загінуўшым жыхарам Боркаў і наваколля тут паставілі яшчэ ў 1964 годзе. У 2004 была ўзведзена капліца, а яшчэ праз чатыры гады комплекс быў дапоўнены Сцяной памяці з назвамі спаленых вёсак. І вось апошняя рэканструкцыя, у выніку якой мемарыял дапоўнены прасторавымі кампазіцыямі і пластыкай надзвычайнай эмацыянальнай сілы.
Далей
|
У форме ёмістага канспекта
Кажуць, найбольш працяглымі ў часе чамусьці становяцца праекты, якія зыходна бачыліся як эпізадычныя. Вось, да прыкладу, адзін з найлепшых музеяў Нідэрландаў мусіў стаць на рамонт і рэстаўрацыю. А каб нават часова не выпадаць з культурніцкай прасторы, адну залу пакінулі ў рабочым стане і ў ёй разгарнулі маленькую экспазіцыю, якая была “дайджэстам” ці “канспектам” экспазіцыі вялікай, на той момант зачыненай. Па заканчэнні рэстаўрацыйных работ, калі музей зноў запрацаваў у звыклым рэжыме, “канспект” збіраліся дэмантаваць. Але не сталі гэтага рабіць, бо грамадзе такі экспазіцыйны ход падаўся вельмі прывабным, цікавым. Ёсць гэты “канспект” у структуры музея і зараз. Як кароткая прадмова да вялікай кнігі.
Мне гэта гісторыя згадалася ў сувязі з выставай “Вялікая Перамога”, што разгорнута зараз у нашай Нацыянальнай бібліятэцы.
Далей
|
Брэст, 22 чэрвеня 1941 года — пачатак нашай Перамогі
Дата пачатку Другой сусветнай вайны — пытанне дыскусійнае. Можна лічыць, што яна пачалася ў 1938 годзе, калі ў Мюнхене лідары Заходняй Еўропы фактычна ўручылі Гітлеру карт-бланш на перагляд ладу, усталяванага на кантыненце пасля заканчэння Першай сусветнай вайны. А можа, пачалася яна ў верасні 1939 года, калі Польшча і Германія не здолелі дамовіцца пра так званы “Данцыгскі калідор” — экстэрытарыяльную трасу, што мелася з’яднаць Рэйх з юрыдычна суверэнным горадам Данцыгам, і Гітлер вырашыў гэтае пытанне сілай, знішчыўшы Польскую дзяржаву. Можна згадаць 1936 год, калі ў грамадзянскую вайну ў Іспаніі так ці інакш была ўцягнута добрая палова Еўропы і Савецкі Саюз. А можа, Другая сусветная — гэта працяг Першай з перапынкам на два (ці амаль два) умоўна мірныя дзесяцігоддзі, каб ваюючыя бакі маглі залізаць раны і зноў счапіцца ў бойцы.
Далей
|
Ландшафт вайны
Адзін мудры чалавек пераканаўча патлумачыў, чаму ў час вайны трэба хаваць забітых і выносіць з поля бою параненых. Таму, што калі гэтага не рабіць, жывыя і здаровыя, маючы перад вачыма няўдзячную перспектыву, не пойдуць у атаку. Да гэтай тэзы можна дадаць, што каб баявыя і небаявыя страты звесці да мінімуму, неабходна зладжаная праца мноства спецыялістаў, ваенных і грамадзянскіх, якія наўрад ці патрапяць на Парад Перамогі (калі такі надарыцца), бо яны заўжды “за кадрам”.
Нехта мусіць клапаціцца пра тое, каб салдат быў накормлены і апрануты, меў зручную і эфектыўную зброю, арыентаваўся на мясцовасці, куды яго закінуў ваенны лёс. Апошняе з пералічанага ўваходзіць у кампетэнцыю ваенных тапографаў.
Далей
|
Віртуальнае сумоўе
Абарона дыплома — гэта свята, да якога студэнт рыхтуецца ад самага пачатку навучання. Яно і зразумела. Завяршэнне важнага этапа ў набыцці сваёй самасці хвалюе і натхняе. Тым больш, калі абарона паспяховая і высока ацэнена афіцыйнымі экспертамі і сябрамі-аднакурснікамі. Нават калі потым жыццёвыя варункі прымусяць змяніць прафесію, запісаную ў дыпломе, гэта прыемны ўспамін на ўсё жыццё. А калі гаворка ідзе пра навучальныя ўстановы культурніцкага профілю дык звычайна гэта яшчэ і цікавае відовішча.
Далей
|
Палымяныя аркушы
Мне падаецца, што ў сценах выставачнага комплексу Нацыянальнай бібліятэкі найлепшым чынам глядзіцца менавіта графічнае мастацтва. Жывапіс, пластыка, узоры дызайну і ДПМ — някепска, а графіка дык проста выдатна. Можа таму, што выявы на паперы чымсьці роднасныя друкаваным тэкстам, для захавання якіх бібліятэка і створана.
Далей
|
Прыходзьце за станоўчымі эмоцыямі
Я думаю, што Вячаслаў Паўлавец — чалавек, якому пашчасціла своечасова вызначыцца са справай свайго жыцця, зразумець, у чым ягонае пакліканне і што ён здольны рабіць лепш за іншых. Я засяроджваю ўвагу менавіта на своечасовасці гэтага адкрыцця, бо ёсць шмат тых, хто шукае сябе занадта доўга і знаходзіць толькі ва ўзросце, калі няма ні сіл, ні часу для рэалізацыі сваёй самасці. Што акварэль ягонае пакліканне, спадар Вячаслаў зразумеў на стадыі заканчэння інстытута. Ён і зараз удасканальваецца ў гэтай тэхніцы, ці больш правільна будзе сказаць — у гэтым напрамку мастацкай філасофіі.
Далей
|
Адказы без пытанняў
Да святкавання 75-й гадавіны Вялікай Перамогі прычыніліся многія, кожны ў меру сваіх магчымасцяў: усе культурніцкія сілы, усе творчыя цэхі краіны. У прыватнасці, у сталіцы мастацкія ці мастацка-публіцыстычныя экспазіцыі з нагоды свята прайшлі ва ўсіх найбольш значных выставачных залах. Не застаўся ў баку і Нацыянальны цэнтр сучасных мастацтваў. Зараз там праходзяць дзве выставы. Пра адну з іх — “Алфавіт вайны”, што адкрылася акурат у Дзень Перамогі і займае асноўныя плошчы пляцоўкі на Някрасава, наша газета ўжо пісала. Другая — “Час памяці”, прыняла гледачоў пазней, але ўсё адно
ўспрымаецца як частка адзінай экспазіцыйнай прасторы.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"