Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Настасся ПАНКРАТАВА ( 420 cт. ) |
Паўзы ў музычным рэпертуары
Адвечная тэма на ўсіх калегіях, “круглых сталах” і пасяджэннях — рэпертуарная палітыка тэатраў. Часцей за ўсё “пад лупай” разглядаюць драматычныя і лялечныя спектаклі, бо адпаведных калектываў па краіне шмат. Музычную нішу кранаюць меней — магчыма таму, што ў ёй працуе ўсяго два тэатры: Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатр оперы і балета і Беларускі дзяржаўны акадэмічны музычны тэатр. І хоць патроху з’яўляюцца прыватныя калектывы і пастаноўкі на іншых сцэнах, дзве дзяржаўныя трупы асаблівай канкурэнцыі не адчуваюць ды заспакоена рухаюцца наперад. Не падвяргаючы сумненню творчыя дасягненні вядучых калектываў, усё ж варта адзначыць: іх афішы выклікаюць у знаўцаў пэўныя пытанні.
Далей
|
Сонечны, тэатральны, кампактны
Сёння сталіца святкуе 950-ю гадавіну. Мы шмат ведаем пра яе гісторыю, пра значэнне ў культурнай, эканамічнай, адукацыйнай ды іншых сферах жыцця рэспублікі і грамадства. Аднак не трэба забываць, што Мінск да ўсяго іншага — месца дзяцінства, сталення, станаўлення і самаспазнання двух мільёнаў людзей. Аглядальнік “К” папрасіла дзеячаў мастацтва — гараджан розных пакаленняў, якіх аб’ядноўвае любоў і пашана да горада-юбіляра, — распавесці пра свае ўлюбёныя месцы Мінска.
Далей
|
Ракіроўка па-смалявіцку
Хто такі дырэктар дома культуры? У першую чаргу — чалавек, які займаецца адміністрацыйна-гаспадарчай і эканамічнай дзейнасцю сваёй установы. Калі ж выязджаеш у невялікія мястэчкі, напрыклад, у пасёлак Зялёны Бор Смалявіцкага раёна, адразу бачыш, што значэнне пасады куды шырэйшае за службовую інструкцыю: тут дырэктар СДК з’яўляецца тым самым чалавекам, да меркавання якога прыслухоўваюцца і ідуць па параду не толькі непасрэдна ў творчым дачыненні. Таму змена такога сапраўды народнага дырэктара ўспрымаецца тамтэйшымі жыхарамі вельмі востра.
Далей
|
Хэштэг #рэвіталізацыя
Лодзь фабрычную многія бачылі, нават не выязджаючы ў Польшчу: намінаваны ў 1976 годзе на “Оскар” фільм Анджэя Вайды “Зямля запаветная” маляўніча выяўляе фабрыкі знакамітага некалі прамысловага цэнтра. Тыя коміны, што былі адзнакай багацця (чым больш іх дыміць над мануфактурай, тым больш грошай у яе ўладальніка), сёння сталі сімвалам горада і здалёк бачнымі пазнакамі арт-кластараў. Цэнтр ваяводства, які не так даўно імкліва пусцеў, пазбавіўшыся сваёй фабрычнай артэрыі, напачатку ХХІ стагоддзя пачаў зноў квітнець на вачах. І ўсё гэта дзякуючы прадуманай праграме рэвіталізацыі — у тым ліку і з культурнай “прышчэпкай” — былых прамысловых аб’ектаў.
Далей
|
Галасы гісторыі на лодзенскіх хвалях
Адной з адметных падзей Фестывалю чатырох культур у польскай Лодзі стаў спектакль Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі “Чарнобыльская малітва” па кнізе нобелеўскага лаўрэата Святланы Алексіевіч.
Далей
|
Каляровыя ноткі фестывальных дзівосаў
Верасень — нагода згадаць летнія перамогі і падарожжы. Адбіткамі жнівеньскага сонца прасякнутыя лісты ў рэдакцыю “К” на гэтым тыдні. Успаміны пра дасягненні і творчыя знаёмствы дапамагаюць культработнікам напоўніцу зарадзіцца энергіяй для здзяйсненняў у новым сезоне.
Далей
|
Валянцінава ніша
Апошнія паўстагоддзя аматарскае тэатральнае жыццё Магілёўскай вобласці віравала і заваёўвала любоў гледачоў і павагу крытыкаў пад зоркай імя Валянціна ЕРМАЛОВІЧА — рэжысёра, акцёра, педагога, заслужанага работніка культуры, які разварушыў творчае жыццё ў Магілёўскім народным тэатры Палаца культуры завода штучнага валакна, тэатральнага калектыву медыцынскіх работнікаў Магілёўскай абласной псіхіятрычнай бальніцы, Краснапольскага народнага тэатра, Бялыніцкага народнага тэатра юнага гледача ды ўласнага народнага тэатра “Валянцін” Магілёўскага гарадскога Цэнтра культуры і вольнага часу.
Успамінамі пра Валянціна падзяліўся з “К” яго ўнук, загадчык літаратурна-драматургічнай часткі Беларускага паэтычнага тэатра аднаго акцёра “Зніч”, аспірант Цэнтра даследаванняў беларускай культуры, мовы і літаратуры Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі Дзмітрый ЕРМАЛОВІЧ-ДАШЧЫНСКІ.
Далей
|
Не сысці на палове дарогі
Што кіруе бацькамі, калі тыя запісваюць сваіх дзяцей на дадатковыя заняткі пры школах? Многімі — успаміны пра эстэтычныя аддзяленні пры ўстановах адукацыі, куды самі хадзілі. Выгада была відавочнай: дзіця малявала, танцавала, спявала ці іграла на інструменце, не марнуючы час на пераезды па горадзе, творчыя заняткі падганяліся пад расклад школьных урокаў. Па заканчэнні адукацыі вучні атрымлівалі пасведчанне з адзнакамі, якое давала магчымасць працягнуць профільную адукацыю ў каледжах ці адпаведных ВНУ. Аднак чаканні сённяшніх татаў і мам хутка разбіваюцца аб неспадзяваныя адкрыцці.
Далей
|
Музыкалка алімпійскага рэзерву
Калі знаёмыя ганарліва распавядаюць, што адвялі дзіця ў музычную школу, я ўнутрана здрыгваюся. Памяць па-здрадніцку падкідвае абрыс стомленай піяністкі, вымушанай штотыднёва па раскладзе выслухоўваць, як яе вучні здзекуюцца з інструмента. Кожны ўрок настаўніца непрыхавана пакутуе, а вучні затоена прызываюць усе маланкі свету на гэтае абрыдлае за сем гадоў фартэпіяна… Сёлета наведвала сяброўку ў Германіі і на свае вочы пабачыла: усё ж такі ад музычнай школы можна атрымліваць задавальненне.
Далей
|
Перш, чым было Слова
Імя Францыска Скарыны шчыльна ўплецена ў жыццё Беларусі. Сёння мы бачым яго на шыльдах з назвамі вуліц, а выяву — у падручніках, на білбордах, у роспісах на будынках. У яго гонар названы сталічная гімназія і ўніверсітэт у Гомелі. Хтосьці штодня праходзіць ля бронзавага першадрукара, іншы фатаграфуецца з нечакана для яго знойдзеным помнікам Скарыну ў замежжы, кагосьці партрэты асветніка сустракаюць ва ўстановах культуры і адукацыі. А вось на тэатральнай сцэне доўгі час быў зацішак. Драматургам і рэжысёрам не ставала творчай зачэпкі, новага погляду на знаёмы з дзяцінства вобраз. Штыль панаваў ажно да юбілею айчыннага кнігадрукавання…
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"