Паміж рэпертуарам і “свабодным плаваннем” Ці хутка на Беларусі з’явіцца Цэнтр візуальных мастацтваў?
У тым, што тэатр — мастацтва поліфункцыянальнае, сёння наўрад ці хто будзе сумнявацца. Аднак аналіз прапаноў беларускіх калектываў засмучае: аказваецца, наша сцэна да гэтага часу знаходзіцца ў сістэме каардынат, дзе існуюць толькі два віды творчага самавыяўлення — спектаклі і фестывалі. Што ў гэтым дрэннага? — спытаеце вы. А тое, што гэткая нішчымніца на фоне шырокага дыяпазону магчымасцей, якія сёння прысутнічаюць у сферы тэатральнага мастацтва, не толькі зніжае інтарэс да яе з боку гледачоў — патэнцыйных спажыўцоў, але і не прыносіць карысці самім тэатрам, вымушаным у чарговы раз “пракручвацца” паміж жаданнем ствараць штосьці цікавае і неабходнасцю рабіць касу, а значыць — завабліваць у залу гледача. Прыхільнікі здаровага харчавання ведаюць, што любая монадыета, заснаваная нават на самым карысным прадукце, не можа працягвацца доўга: арганізму рана або позна спатрэбяцца іншыя вітаміны і спажыўныя рэчывы, якіх абраны прадукт не ўтрымлівае. Той жа самы прынцып дзейнічае і ў дачыненні да “ежы духоўнай”: нават самы зацяты традыцыяналіст (да каго, між іншым, я адношу і сябе) час ад часу з ахвотай і задавальненнем смакуе тыя або іншыя тэатральныя далікатэсы. Няхай нават і толькі для таго, каб упэўніцца: сваё — лепшае.
Далей