Аўтары

Пару гадоў таму ў ведамасным часопісе аднаго вельмі паважанага дзяржаўнага органа, які кантралюе выкананне заканадаўства, яго супрацоўніца ў сваім артыкуле адмыслова засяродзіла ўвагу на тым, што ў ваколіцах Дома-музея Шагала ў Віцебску дасюль няма кавярні. Здавалася б, не справа такога органа, біблійнай мовай кажучы, “печься о столах”. Але… мусіць, факт падаўся настолькі “вопиющим”, што аўтарка не стрымалася. Між тым, кавярні там няма і пагэтуль.

Выпадкова ці не, але апошняе на сёння пасяджэнне Рэспубліканскай навукова-метадычнай рады па пытаннях гісторыка-культурнай спадчыны амаль цалкам прысвячалася адной і той самай праблеме ў некалькіх яе праявах. Уласніку або карыстальніку гістарычнага будынка стала замала наяўных плошчаў, і ён імкнецца іх пашырыць — з дапамогай сучасных матэрыялаў.

Нашы святы адзначаюць і ў глыбінцы Сібіры, за тры з гакам тысячы кіламетраў ад Мінска. У адным з папярэдніх нумароў “К” ужо пісала пра фільм “Самаходы”, які пазнаёміў з жыццём беларускай вёскі ў Цюменскай вобласці. На яго прэм’еру завіталі самі героі. Адзінаццаць жыхароў Ермакоў пераадолелі бездараж, павадкі і проста вялікія адлегласці, каб пабываць на малой радзіме — у вёсцы Рагінь Буда-Кашалёўскага раёна. Гэта здарылася ўпершыню не толькі ў іх жыцці, але і некалькіх пакаленняў іхніх продкаў. Такія адведзіны сталі адкрыццём як для гасцей, так і для гаспадароў. Адкрыццём новых цікавых традыцый, а таксама і малавядомай пакуль, але вельмі ўражвальнай старонкі гісторыі нашага народа.

На мінулым тыдні ўсе з абурэннем пісалі пра патэнцыйны знос Асмалоўкі, а я вось лічу, што таму смеламу чыноўніку, які адважыўся высунуць на абмеркаванне саму такую ідэю, варта падзякаваць.

Сёлетні ўдзел Беларусі ў маскоўскім кніжным фестывалі “Красная плошча” адбываецца ў асаблівы для нашага пісьменства і ўсёй культуры год. Менавіта з яго цэнтральнай падзеі — святкавання 500-годдзя беларускага кнігадрукавання — мы і пачалі гутарку з міністрам інфармацыі Рэспублікі Беларусь Ліліяй АНАНІЧ.

11 мая, у разгар прэв’ю самай прэстыжнай выставы сучаснага мастацтва свету 57-га Венецыянскага біенале, адкрыецца Нацыянальны павільён Рэспублікі Беларусь.

АЎСТРАЛІЯ — ПОЛЬШЧА — БЕЛАРУСЬ Фестывалі эксперыментальнай музыкі зазвычай не жывуць доўга. Cправа гэта, мякка кажучы, непрыбытковая, і таму імпэт іх арганізатараў рана ці позна згасае. Кракаўскі Unsound, які сёлета пройдзе ўжо ў пятнаццаты раз, — яўнае выключэнне з правілаў. Ён не толькі не чэзне, але і набірае абароты, стаўшы своеасаблівай франшызай у добрым тузіне іншых гарадоў — ад Нью-Ёрка да Алма-Аты. Сёлета фэст пасля дзесяцігадовага перапынку зноў завітаў у Мінск ды спалучыўся з блізкім па духу айчынным праектам Mental Force. Скарыстаўшыся гэтай нагодай, я паспрабаваў выпытаць у завадатара Unsound, кракаўскага аўстралійца Мэта ШУЛЬЦА яго сакрэт творчага і камерцыйнага доўгажыхарства.

Ці варта дапасоўваць айчынную мастацкую адукацыю да заходніх мадэляў? Ці трэба рэдукаваць “рамесніцкі” складнік на карысць “чыстай творчасці”? Дыскусія на гэты конт не заціхае які год запар. Дадзенае інтэрв’ю не аргумент на чыюсьці карысць — хутчэй, інфармацыя да ведама і нагода для разваг. Балазе беларуска Крысціна САВУЦІНА, якая вучыцца на аддзяленні кінематаграфіі ў Гамбургскай вышэйшай школе мастацтваў, можа параўнаць тое, што “ў нас” і “ў іх”.

Адчувальны ўздым грамадскай цікавасці да беларускай мінуўшчыны спараджае і мноства пытанняў. Адказы пакуль ёсць далёка не на кожнае, і на іх месца часцяком прыходзяць гіпотэзы і дадумкі. Без сумневу, замена аднаго гістарычнага міфа на іншы — гэта далёка не самы лепшы сцэнарый. І таму масавы працэс засваення ўласнай гісторыі павінен мець трывалы факталагічны падмурак. У авангардзе яго стварэння поруч з археолагамі знаходзяцца і гісторыкі-архівісты. Пра спецыфіку гэтай працы і праблемы, якія яе атачаюць, мы гаворым з дзейнымі даследчыкамі.

Беларускі фонд культуры, што святкуе сваё трыццацігоддзе паспяхова здолеў перажыць эпоху, якая яго спарадзіла, ды ўліцца ў сучаснае культурнае жыццё незалежнай Беларусі. Пры гэтым, зусім не адчуваючы сябе ў ім нейкім рэліктам альбо “ганаровым ветэранам”. Таму і нядзіўна, што старшыня БФК Уладзімір ГІЛЕП быў заспеты мною ў рабочым настроі.