Аўтары

Як распавядае “К” начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Карэліцкага райвыканкама Іна Санчук, Масленіца ў раёне адзначаецца двойчы. І звязана гэта не толькі з запатрабаванасцю абрадавага свята.

Кінарэжысёр Сяргей Салаўёў усё ж дазняў сваю “Ганну Карэніну”. Здымкі расцягнуліся на гады па трывіяльнай прычыне: не было грошай. Зацікавілі развагі творцы на гэты конт. Ён, да прыкладу, упэўнены, што Леў Талстой, як і Аляксандр Пушкін, мелі, маюць і будуць мець уладу над расійскім народам. І цурацца такога ўплыву не варта, бо кожны твор класікаў утрымлівае генакод і архетып нацыі. Інакш кажучы, чытанне класікі выхоўвае грамадзяніна. Цяжка не пагадзіцца. Таму дзіўным падаецца тое, калі на экранізацыю нацыянальнага твора ў нацыі не хапае памкнення. З гэтай нагоды ў мяне пытанне да нашых чытачоў (перш за ўсё — бібліятэкараў). Шаноўныя, а каго з нашых літаратурных класікаў вы лічыце для ўвасаблення на кінаэкране? Свае адказы, калі ласка, аргументуйце. Лепшыя мы апублікуем у наступных аглядах пошты.

21 сакавіка споўнілася 75 гадоў заслужанаму дзеячу мастацтваў Рэспублікі Беларусь Міколу Дудчанку, стваральніку і першаму кіраўніку харэаграфічнага калектыву “Харошкі”, рэжысёру-пастаноўшчыку і балетмайстру. Зборнік артыкулаў пра яго этнахарэограф і этнапедагог Мікола Козенка назваў пяць гадоў таму “Неўтаймаваны”. Вельмі дакладная характарыстыка. Мікола Дудчанка, шануючы мінулае, не забываецца і на перспектыву. Не раз выступаў у ролі старшыні экспертнай рады фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагіня”. Надзвычай шаную тых людзей, якія віртуозна танцуюць. Як па мне, дык яны ведаюць яшчэ адну адмысловую мову —- мову зносін і асабістага волевыяўлення. Гарызонты для такіх пастаянна пашыраюцца. З днём нараджэння, Мікола Рыгоравіч!

Яшчэ не паспелі даесці блін і выцерці падбароддзе ад масла, а ўжо трэба рыхтавацца да чарговай падзеі, на гэты раз — фестывальнай. Яна — нібыта вітамінны напой: узбадзёрвае, пазбаўляе рэшткаў зімовай санлівасці, надае радасці абноўленага светаўспрымання. Ключавое слова тут — “абноўленага”. Не павінны доўжыць сваё існаванне фестывалі-блізняты. Мастакі ведаюць: з кепскага зыходніка добрая копія не атрымаецца. Абсалютна самастойны твор — так, а прыстойны дубль — аніколі. Думаю, да месца тут рэцэпт ад Булата Акуджавы: “Перекроите всё иначе!” Мастацтва думання — гэта як мастацтва кройкі і шыцця. А ідэя — непрарослае зернейка, з якога і вырошчваецца фэст. Калі догляд дбайны — і “расліна” атрымліваецца шматгадовай, здатнай на развіццё і ўдасканаленне.

Жанчыны дзеляцца на дзве групы. Першая любіць мяне, другую люблю я. Іншыя — для іншых. Пра любоў, як пра ўзаемапаразуменне і ўзаемадавер, магу гаварыць бясконца. З яскравымі прыкладамі, добрымі жартамі і пажаданнямі здароўя. Пра каханне так не магу. Яно — з тых сфер, дзе няма крывадушнасці ды нахабнасці з бестактоўнасцю. Таму тут — толькі лёгкім дотыкам, шэптам, толькі намёкам і паўтонам. Пры гэтым, наяўнасць любові вітаецца, хоць на канчатковы вынік жарсці не ўплывае. Вы, напэўна, чулі што жыццё без кахання — быццам і не жыццё. Прынамсі, якасць яго, па меркаванні спецыялістаў, значна адстае ад сярэднестыстычнай. Робім выснову. Жыццё — гэта нястомны пошук кахання. Няхай ён заўжды будзе шчаслівым. Вышэйзгаданае пра любоў замацуем ніжэйпазначаным пра нашу агульную справу.

Першы раз я пабываў на Ваўкавышчыне ў 2006 годзе. “К” мела тады неблагія стасункі з кіраўніцтвам раёна. Тагачасны старшыня райвыканкама Міхаіл Савельеў, які актыўна прапагандаваў гісторыю і культуру роднага краю, нават неяк заязджаў да нас у рэдакцыю. Менавіта Міхаіл Генадзьевіч запрасіў мяне ў Ваўкавыск на святочнае адкрыццё фантана. Паспелі наведаць не толькі ўрачыстасці, але і ваенна-гістарычны музей імя Пятра Баграціёна, гарадскі дом рамёстваў, навюткі аграгарадок Гнезна з шыкоўнымі клубнай установай, школай і бальніцай. Такім і заставаўся для мяне раён: вясновае адраджэнне, дзіўная кветка фантана, скульптурная выява гордага ваўка і зладжаная праца работнікаў культуры…

Загадалі напісаць пра жанчын. Нібыта я, на шостым дзясятку гадоў, у іх разбіраюся. Асабліва ў работніцах культуры. “І што ён матляецца ды матляецца па краіне, і ўсё яму кепска ды дрэнна? Крытыкант гэткі! Хоць бы раз што людскае напісаў”, — сказала адна другой, а трэцяя, пачуўшы, перадала мне. Вось так і суіснуем. Спачатку лаемся, потым цалуемся. Ці наадварот. І прычым тут нейкі досвед? Жанчыну, тым больш работніцу культуры, зразумее толькі Бог. Мы ж, мужчыны, адно пакутуем на фантомны боль па прычыне адсутнасці рабра. Але загадалі, значыць, трэба выконваць.