Аўтары

Хачу пагаварыць пра якасць. Наспела і карціць. Я вельмі любіў калісьці мінскія тралейбусы, дзе працавалі кіроўцамі класныя спецыялісты з высокім пачуццём прафесійнай годнасці. Яны ніколі не забываліся на тое, што займаюцца перавозкай людзей: транспарт рухаўся плаўна, без рыўкоў, пасажыры пачувалі сябе камфортна. А фірмовай пазнакай сталічнасці нашых тралейбуснікаў было тое, што яны самі абвяшчалі назвы прыпынкаў — і, як правіла, на роднай мове. Усё гэта стварала нейкую сямейную даверлівую атмасферу на маршруце. Госці сталіцы здзіўляліся і зайздросцілі. Памятаеце? Прайшлі тыя часы. Пры кожным павышэнні кошту праязнога дакумента мы справядліва чакаем павышэння якасці абслугоўвання. Чакаем, іншым разам, дарэмна. Сышлі на пенсію прафесіяналы. За стырно тралейбусаў селі маладзёны, якія так і не здолелі зразумець, што рух без рыўкоў — норма, а не выключэнне. Сітуацыю не ратуюць і прыватныя маршруткі, дзе не пра пасажырскі камфорт дбаюць, а пра грашовы прыбытак. Я раблю праекцыю на беларускую рэгіянальную культуру — і з радасцю бачу адваротную карціну.

Без камертона музычны інструмент прафесійна не наладзіш. Пагадзіцеся, што камертонам для нацыі з’яўляецца пісьменнік, які не церпіць фальшывых нот ні ў сваіх учынках, ні ў сваіх тэкстах. Народ з такой асобай звярае думкі, раўняецца і дае ёй званне “народны”. Пра гэта я казаў у мінулым аглядзе пошты. Заклікаў чытачоў — у першую чаргу, бібліятэкараў — назваць тых беларускіх літаратараў, якія паўплывалі на іх светапогляд. Першай адгукнулася кіраўнік Бешанковіцкай дзіцячай бібліятэкі Таццяна Курмель. Малайчына, Таццяна Міхайлаўна! І ў вашай кніжнай гаспадарцы ўсё ўзорна, і ў стасунках з нашай газетай таксама.

Кінарэжысёр Сяргей Салаўёў усё ж дазняў сваю “Ганну Карэніну”. Здымкі расцягнуліся на гады па трывіяльнай прычыне: не было грошай. Зацікавілі развагі творцы на гэты конт. Ён, да прыкладу, упэўнены, што Леў Талстой, як і Аляксандр Пушкін, мелі, маюць і будуць мець уладу над расійскім народам. І цурацца такога ўплыву не варта, бо кожны твор класікаў утрымлівае генакод і архетып нацыі. Інакш кажучы, чытанне класікі выхоўвае грамадзяніна. Цяжка не пагадзіцца. Таму дзіўным падаецца тое, калі на экранізацыю нацыянальнага твора ў нацыі не хапае памкнення. З гэтай нагоды ў мяне пытанне да нашых чытачоў (перш за ўсё — бібліятэкараў). Шаноўныя, а каго з нашых літаратурных класікаў вы лічыце для ўвасаблення на кінаэкране? Свае адказы, калі ласка, аргументуйце. Лепшыя мы апублікуем у наступных аглядах пошты.

21 сакавіка споўнілася 75 гадоў заслужанаму дзеячу мастацтваў Рэспублікі Беларусь Міколу Дудчанку, стваральніку і першаму кіраўніку харэаграфічнага калектыву “Харошкі”, рэжысёру-пастаноўшчыку і балетмайстру. Зборнік артыкулаў пра яго этнахарэограф і этнапедагог Мікола Козенка назваў пяць гадоў таму “Неўтаймаваны”. Вельмі дакладная характарыстыка. Мікола Дудчанка, шануючы мінулае, не забываецца і на перспектыву. Не раз выступаў у ролі старшыні экспертнай рады фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагіня”. Надзвычай шаную тых людзей, якія віртуозна танцуюць. Як па мне, дык яны ведаюць яшчэ адну адмысловую мову —- мову зносін і асабістага волевыяўлення. Гарызонты для такіх пастаянна пашыраюцца. З днём нараджэння, Мікола Рыгоравіч!

Запытаўся ў знаёмага кіраўніка аддзела культуры, ці ведае ён, што на Міншчыне ёсць абласны фестываль народнай творчасці, пераможца якога атрымлівае легкавік. Знаёмы, стомлены аўтамабільнай нішчымніцай, бязмежна здзіўляецца: “Не, не ведаю… Якія малайчыны!” Між тым, “Напеў зямлі маёй” ладзіцца ў Мінскай вобласці ўжо ў пятнаццаты раз. І два разы легкавікі забірае Клецк. Больш за тое, спачатку “Газель”, а потым “Пежо” атрымлівае адна і тая ж установа — Клецкая дзіцячая школа мастацтваў. Вось вам і першая інтрыга. Хто, як і за што?

Першы раз я пабываў на Ваўкавышчыне ў 2006 годзе. “К” мела тады неблагія стасункі з кіраўніцтвам раёна. Тагачасны старшыня райвыканкама Міхаіл Савельеў, які актыўна прапагандаваў гісторыю і культуру роднага краю, нават неяк заязджаў да нас у рэдакцыю. Менавіта Міхаіл Генадзьевіч запрасіў мяне ў Ваўкавыск на святочнае адкрыццё фантана. Паспелі наведаць не толькі ўрачыстасці, але і ваенна-гістарычны музей імя Пятра Баграціёна, гарадскі дом рамёстваў, навюткі аграгарадок Гнезна з шыкоўнымі клубнай установай, школай і бальніцай. Такім і заставаўся для мяне раён: вясновае адраджэнне, дзіўная кветка фантана, скульптурная выява гордага ваўка і зладжаная праца работнікаў культуры…

“К” працягвае асвятляць развіццё культуры Аршанскага рэгіёна, які вылучаецца насычанасцю аб’ектамі гісторыка-культурнай спадчыны і багаццем літаратурна-мастацкіх набыткаў. Ці стаў горад дзякуючы гэтаму ажыўленым турыстычным цэнтрам з адпаведнай інфраструктурай? Для станоўчага адказу фактуры малавата. Як выпраўляецца сітуацыя? На гэтае і іншыя пытанні адказвае начальнік аддзела культуры Аршанскага райвыканкама Сяргей ГАРБАЧОЎ.