Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Яўген РАГІН ( 1052 cт. ) |
Палац пакуль без інвестара…
Чарнобыльская бяда адкавяліла ад Нараўляншчыны ладны кавалак непаўторных па ландшафце зямель. Цяпер яны — у складзе Палескага дзяржаўнага радыяцыйна-экалагічнага запаведніка, дзе, як кажуць, і мядзведзі ўжо завяліся… Адсяленне людзей з гэтага непаўторнага прыпяцкага краю паўплывала і на сетку мясцовых устаноў культуры. На сёння ў раёне — толькі 8 СДК, 7 сельскіх клубаў, 14 бібліятэк, музей, Цэнтр рамёстваў, РДК і ДШМ з пяццю філіяламі...
Далей
|
За кошт спонсараў і пазабюджэту…
Культура Докшыцкага раёна мае сталую і трывалую праектную аснову. “К” шмат пісала і будзе пісаць пра адмысловыя аграгарадоцкія святы, якія не паўтараюцца, і брэндавыя акцыі, скіраваныя на папулярызацыю і развіццё маладзёжнай альтэрнатыўнай культуры. Але і гэта — не ўсё. Ёсць на Докшыччыне праект царкоўнага духоўнага свята, прызначанага таксама для станаўлення юных асоб. Шмат цікавага прапаноўвае раён і ў іншых кірунках сваёй дзейнасці.
Далей
|
Калі спадніца і грачанік — брэнды…
Аптымізацыя ўстаноў культуры ў Маларыцкім раёне адбылася яшчэ некалькі гадоў таму, да яе афіцыйнага ўсеагульнага абвяшчэння. Проста, рэгіён — вельмі маленькі, і дэмаграфічная сітуацыя тут не лепш, чым дзе яшчэ. Але ва ўсім трэба адшукваць станоўчае: у сферы мясцовай культуры засталіся толькі аднадумцы…
Далей
|
Навошта бібліятэка, або Каму падабаецца кніжны пыл?
Мне. Ён нагадвае пра юнацкія першаадкрыцці літаратурных скарбаў. На шостым дзясятку гадоў я маю права на настальгію і маю права на выбар. Таму выбіраю папяровую кнігу. Ведаю, што ў камп’ютар можна запампаваць ці не дзвесце тысяч тамоў, але ледзь не штотыднёва хаджу ў бібліятэку: пакорпацца ў кніжках прыемней, чым гадзінамі слепнуць ля манітора...
Далей
|
Чым здзівіць скансен?
Напрыканцы красавіка ў рэдакцыю “К” патэлефанаваў новы дырэктар Беларускага дзяржаўнага музея народнай архітэктуры і побыту Эдуард БАГДАНОВІЧ і паведаміў, што яго ўстанова шмат зрабіла для таго, каб пад час Чэмпіянату свету па хакеі замежныя госці, неабыякавыя да этнічнага мастацтва, змаглі наведаць гэтую ўстанову і здзівіцца. Натуральна, рэдакцыя не магла не выкарыстаць тэлефанаванне як нагоду для далейшага невялічкага інтэрв’ю.
Далей
|
А дзе тое “наперад”?
Куды ісці? Натуральна, наперад. Ды толькі вось дзе яно, тое “наперад”? Бліжэйшая перспектыва, падавалася б, акрэслена Дзяржпраграмай “Культура Беларусі”. Але пры “наяўнасці адсутнасці” належнага фінансавання канкрэтных адказаў на пытанне “А што будзе заўтра?” не дае і яна. Не, што рабіць работнікі культуры ведаюць добра: адраджаць, захоўваць, прапагандаваць ды прымнажаць… Балазе мэты і задачы ў нас застаюцца непахіснымі. Змяняюцца хіба сродкі іх дасягнення ды вырашэння. Тэндэнцыі — гэта, папросту кажучы, кірункі развіцця і звязаныя з гэтым заканамернасці. Не бяруся браць на сябе абавязкі эксперта па адсочванні названых заканамернасцей. Адзіная мая перавага — журналісцкая: шмат бачыў і магу параўноўваць. Кожнае маё суб’ектыўнае меркаванне можа і павінен аспрэчыць любы ахвотны і неабыякавы чытач. І гэта абавязкова стане падставай для чарговай публікацыі. Але не будзем забягаць наперад. Рушыць тут варта паступова і з развагай…
Далей
|
У чым соль "Краіны мрояў"?
У Мінску выступіў гурт “Воплі Відаплясава”. Напярэдадні канцэрта, што прэзентаваў нядаўні дыск “Цудоўны свет”, лідар гурта Алег СКРЫПКА даў сваім фанам і прэсе невялікае, але ёмістае інтэрв’ю. Мы ж з яго выбралі не толькі цікавыя, але і, думаецца, у пэўным сэнсе карысныя для айчыннай сферы культуры фрагменты разваг-маналогаў артыста, у тым ліку, прамоўленыя ў якасці адказаў на нашы пытанні.
Далей
|
Урокі радасці — “сваімі рукамі”
Не паспела высахнуць друкарская фарба на газетным нумары з артыкулам “Вучымся радавацца” дырэктара канцэртнага агенцтва, прадзюсара і ўладальніка аграсядзібы Уладзіміра Шаблінскага (гл. "К" № 16), як жыхары сталічнага мікрараёна Грушаўка і шматдзетныя бацькі з аграгарадка “Хацежына” ініцыявалі ды правялі адмысловыя, нестандартныя святы. І зрабілі гэта без прымусу, не па волі вышэйстаячага начальства, а з прычыны простага жадання парадавацца жыццю. А менавіта пра гэта і пісаў Шаблінскі: “Калі на першае месца вылучаецца “абавязалаўка”, дык і свята аказваецца прыцягнутым за вушы”. Дык вось, святы атрымаліся сапраўднымі.
Далей
|
Аўтапрабег: фініш — вынікі
Аўтапраекту “К” неўзабаве споўніцца год. За гэты час наш экіпаж правёў пяць аўтатураў, багатых на фактуру і ўражанні, пабываў ва ўсіх абласцях краіны, завітаў у некалькі дзясяткаў раёнаў, “наматаў” тысячы кіламетраў... Пачынаючы праект, мы не прэтэндавалі на глабальнае сацыякультурнае даследаванне. Мы хацелі ўбачыць цікавыя мясцовыя ініцыятывы, пазнаёміцца з установамі культуры ды іх супрацоўнікамі. А вось энцыклапедыя інавацый у сферы сельскай культуры ў нас, як падаецца, атрымалася. У гэтай публікацыі мы згадваем толькі пяць са станоўчых уражанняў ад убачанага цягам года: на наш погляд, яны — найлепшыя прыклады нестандартнага творчага праектавання і брэндынгу ўласных устаноў культуры. А вось кепскіх уражанняў было ўсяго пяць.
Далей
|
Прыдбаць каня і маслабойку…
Сёння — пра самадастатковасць. Вельмі люблю гэтае слова. Яно — стрый слову “незалежнасць”. Як там Янка Купала казаў? “…Незалежнасць можа даць і праўдзівую свабоду, і багатае існаванне, і добрую славу нашаму народу”. Самадастатковасць як прага самаадукацыі ды навучання на чужых памылках — найвышэйшая праява прафесіяналізму і адноснай незалежнасці ад знешніх абставін.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"