Аўтары

У Аршанскім раёне працягваецца абагульненне досведу дзейнасці клубных устаноў культуры. Да прыкладу, у гарадскім пасёлку Арэхаўск прайшоў рэспубліканскі семінар на гэтую тэму.

Усё правільна, родную мову не выбіраюць, яе любяць і шануюць, як сапраўдных бацькоў. Так што скажыце ёй (сёння, заўтра і заўжды): “Люблю!” І зрабіце гэта па-беларуску. Менавіта так ставяцца да роднай мовы ў нашай культуры.

Пагаворым пра каханне, прадчуванне шчасця і веснавы настрой, з якога і прарастае загадкавае імкненне тварыць. Пісаць пра авітамінознае веснавое абуджэнне пасля хоць і кволай, але зімы — досыць банальна. Лепей згадаць, што ў сакавіцкія дні пахне будучай раллёй і рунню, радаснымі надзеямі і юнацкімі марамі. І падаецца, што жыццё — бясконцае. Нават памылкі ў сакавіку не падаюцца такімі змрочнымі. Вясна! І ў Дзятлаве запрашаюць на Радзівілаўскі баль. Вясна! І жанчыны здзіўляюць мужчын, як у першы раз. Чаго яшчэ чакаць ад вясны? Усяго!

У нас у Ветцы намаганнямі старавераў былі пасаджаны ў свой час унікальныя сады з райскімі яблычкамі. Усе яны сталі ўніверсальным правобразам агульнага райскага саду, раслінныя арнаменты якога старанна выразаліся на залатых акладах абразоў, на драўляных аконных ліштвах і ніколі не паўтараліся па прычыне непаўторнасці веткаўскіх разьбяроў. У кожнага творцы — свой узровень, вышэй якога — аніяк. Падаецца, веткаўскія летапісцы, іканапісцы, разьбяры і гравёры ўвогуле яго не мелі, бо ў добрым садзе ніколі не расце пустазелле. Адно толькі — плады, ягады ды кветкі. Доўга думаў, чаму выстава работ Святланы Валасюк называецца “Узроўні”.

Юрыю Антонаву — 75. Спявак, музыкант, кампазітар, паэт, акцёр… Літаральна кожная яго песня — шлягер, светлы гімн жыццю і каханню. Маё пакаленне вырасла пад кампазіцыі Юрыя Міхайлавіча. Не магу не захапляцца і тым, што Антонаў трымае асабісты прытулак для катоў і сабак. І гэта таксама — ад неўтаймоўнай любові да жыцця. Прыемна, што музычную адыкацыю папулярны выканаўца набываў у Маладзечна. Тамтэйшыя жыхары распавядалі, што ён яшчэ доўга прыязджаў у горад маладосці да сяброў і нават спяваў на іх вяселлях.

Патэлефанавалі бібліятэкары з Бешанковічаў. Папярэдзілі, што дашлюць навіну пра клуб “Ветразь” і вельмі шчырыя сяброўскія зносіны. Хто ж ад такога адмовіцца?! А сутнасць ліста вось у чым. У Бешанковіцкай цэнтральнай раённай бібліятэцы дзейнічае клуб стасункаў “Ветразь”. Такім чынам установа наладзіла шчыльны творчы кантакт з аддзяленнем дзённага знаходжання для інвалідаў раённага тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Летуценны “Ветразь” паяднаў неабыякавых чытачоў. У супрацоўнікаў аддзела абслугоўвання і інфармацыі бібліятэкі задачы наступныя: далучэнне людзей з абмежаванымі фізічнымі магчымасцямі да чытання, забеспячэнне інфармацыйнай падтрымкі, развіццё творчых здольнасцяў, арганізацыя адпачынку.

Даўно заўважыў, што ў Гродзенскім абласным метадычным цэнтры народнай творчасці на дробязі не разменьваюцца, а займаюцца збольшага праектамі маштабнымі і доўгатэрміновымі. Вось і на гэты раз з установы прыйшла інфармацыя пра конкурс на лепшую назву габелена. А габелен — няпросты. Ткачыхі Алена Шунейка і Юлія Барадзіна днямі заклалі першую нітку будучага ўнікальнага габелена, прымеркаванага да 75-годдзя Вялікай Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне. Прайшоў пэўны час. Нават незавершаная работа ўражвае.

Аляксей Ненадавец — фалькларыст, літаратуразнаўца, краязнаўца, доктар філалагічных навук, прафесар кафедры беларускай і рускай мовы і літаратуры БДЭУ. Даўно займаецца даследаваннем міфалагічных істот, напісаў на гэтую тэму кнігу, якая яшчэ не выдадзена.

Летам 2016-га неяк выпадкова трапіў на Свіслаччыну. І вельмі здзівіўся, калі даведаўся, што тут рыхтуюцца да раённага кніжнага фестывалю. Нічога падобнага раней не бачыў. А дзея абяцала быць маштабнай ды значымай: выставы, тэатралізацыі, спектаклі паводле беларускіх твораў, прысутнасць знакамітых літаратараў і сталічных выдавецтваў. Так і атрымалася. Таму цалкам натуральным падалося тое, што праз год раённы фэст набыў статус абласнога. Летась бібліятэкары Свіслацкага раёна ладзілі другі па ліку абласны фестываль “Кніга і час”. Прайшоў пэўны час. Закарцела даведацца, а што новага прыдумалі на Свіслаччыне “кніжкіны гаспадары”. Вось так гэты артыкул і атрымаўся. Дзякуй дырэктару Свіслацкай раённай бібліятэкі Святлане Піваварчык за тое, што ўсяляк падтрымала і дапамагла.

Гранітныя прыступкі лесвіцы (у будынку старой архітэктуры былога рэдакцыйнага корпуса Дома друку) да нашага холдынга, што знаходзіцца на чацвёртым паверсе, палохаюць сваёй стромкасцю многіх. Прынамсі, пару перапынкаў, каб аддыхацца, той-сёй робіць. Яўген Сахута ўзняўся да нас з лёгкасцю, у добрым тэмпе і без задышкі з адпачынкамі. Гонкі, высокі, жыццярадасны. На 75, словам, ну ніяк не выглядае. З фізічных здольнасцяў і пачалі гутарку.