Аўтары

Мае нататкі — суб’ектыўныя і ў пэўнай ступені — правакацыйныя. Чытайце, не пагаджайцеся, абурайцеся і ўступайце ў спрэчку. Будзем спадзявацца, разам мы адшукаем праўду, схаваную недзе паміж пульхных папак бясконцых справаздач.

Не люблю лічбаў. Але навіна з Глыбоцкай цэнтралізаванай клубнай сістэмы прымусіла заняцца практычнай статыстыкай. Справа ў тым, што дырэктар названай ЦКС Алена Заяц даслала ў рэдакцыю інфармацыйную таблічку на тры старонкі з хвосцікам (вельмі шчыльна, без інтэрвалаў) аб правядзенні навагодніх мерапрыемстваў. Я пачаў падсумоўваць. Атрымалася, што з 20, 23 — 31 снежня 2018 года да 1 студзеня года наступнага па 17 клубных установах горада і раёна пройдзе 76 святочных акцый (ад ранішнікаў, тэатралізацый і выстаў да мультсеансаў, маскарадаў і дыскатэк). Брава, Алена Генадзьеўна! Не пабаяліся даслаць план, значыць, не пабаіцеся яго і рэалізаваць дзеля навагодняй эканамічнай падвышкі культуры ЦКС.

Мне пашанцавала: я пасябраваў па тэлефоне з дырэктарам Музейнага комплексу гісторыі і культуры Аршаншчыны Юліяй Камаровай. У выніку кадравых ратацый у вялізным раёне, дзе толькі адных музейных устаноў — з паўтузін, знаёмых работнікаў культуры не засталося. Мы абмяняліся з Юліяй Вячаславаўнай вярыцельнымі граматамі (чытай — нумарамі мабільных) і паабяцалі быць агульнакарыснымі. А першым вынікам такіх стасункаў стала інфармацыя пра выставу “Срэбраныя цені дзяцінства”, што ладны ўжо час працуе ў Музеі гісторыі і культуры горада Оршы.

Зіма толькі першым днём парадавала. Снежна было, марозна, а на душы — казачна, па-навагодняму святочна. Але нядоўга тая музыка грала. Адліга, слота, галалёд. А яшчэ і дні кароткія, як заечы хвост, ды цьмяныя, нібыта шкельца ў лазні па-чорнаму. Падаецца, на Піліпаўку гэткай жа няяркай стала і частка лістоў. Няўжо і імпрэзы такія ж сумныя? Не можа быць! Прачынайцеся, спадарове! Стан надвор’я не павінен уплываць на якасць нашай працы.

28 лістапада пачалася Піліпаўка — пост перад Раством, названы ў гонар святога апостала Піліпа. Яшчэ яго называюць Воўчым святам. Маўляў, самыя доўгія ночы — бонус шэрым галодным драпежнікам. Але не гэта для мяне галоўнае. На Загавіны перад Піліпавым пастом у аграгарадку Скірмантава, што ў Дзяржынскім раёне, адбываецца гульня “Ката пячы”. Гэты факт надзвычайна мяне зацікавіў і паклікаў у чарговую журналісцкую дарогу. У наступных нумарах “К” я падрабязна распавяду вам, за што на Койданаўшчыне з жывёлінкі здзекаваліся… З першым днём зімы, шаноўныя чытачы!

“Мне цікава жыць стала. Я нават паліць кінуў, бо хачу паглядзець, як унукі будуць расці”, — распавядаў мне старшыня Іванскага сельсавета Міхаіл Гацура. А жыў ён у Сяльцы, дзе разам з жонкай Валянцінай спяваў у народным фальклорным гурце “Прасніца”. Менавіта яна і праславіла Сялецкі дом фальклору. Ужо тады вёска была пенсіянерскай, але пявунняў хапала, каб той “спеўны” дом не сумаваў. Пісаў я пра гэта ў 2008 годзе. А сёлета даведаўся, што няма ўжо Міхаіла Гацуры. Дзякаваць Богу, з унукамі ўсё ж паспеў жыццю парадавацца. Старэйшы — ужо шасцікласнік, кажуць. Але дом фальклору скасавалі, і вёска — дажывае. З гэтай нагоды падкрэслю яшчэ раз: знікненню беларускай вёскі замінаюць не ўстановы культуры, а людзі, якія там працуюць. Схіляю перад такімі галаву.

Прызнаюся шчыра: культуру Міншчыны ведаю не дужа добра. Заўжды належаў да, так бы мовіць, “авіяцыі дальняга дзеяння”. А калясталічную тэрыторыю асвойваў тым часам мой калега Юрый Чарнякевіч. Дык вось, цалкам з ім згодны: кіраўнікі культуры Дзяржынскага раёна ўмеюць мысліць і дзейнічаць стратэгічна. Пра гэта і пастараюся распавесці. І яшчэ адно вельмі яркае і ўжо асабістае ўражанне. Пры бліжэйшым разглядзе Койданава падалося вельмі маладым беларускім горадам. Чаму? Адразу і не вызначыш. Відаць, час ідзе тут хутчэй, рытм жыцця і творчасці паскораны ці не ўдвая. Нават і не скажаш, што за 850 гадоў існавання горад паспеў пабываць Крутагор’ем, Койданавам, Дзяржынскам.

“К” ужо пісала, што на нядаўнім пасяджэнні рэспубліканскага савета па пытаннях клубнай дзейнасці і народнай творчасці пры Міністэрстве культуры гаворка ішла і пра асаблівасці развіцця фестывальнага руху на Беларусі. Не без пэўнага задавальнення згадаю пры гэтым, што на пачатку мерапрыемства дырэктар Магілёўскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці і культурна-асветнай работы, старшыня згаданага савета Алег Хмялькоў зазначыў: “Тэма, якую пастаянна ўзнімае газета “Культура”, стала прадметам разгляду на самым высокім узроўні”.