Аўтары

Яшчэ не паспелі даесці блін і выцерці падбароддзе ад масла, а ўжо трэба рыхтавацца да чарговай падзеі, на гэты раз — фестывальнай. Яна — нібыта вітамінны напой: узбадзёрвае, пазбаўляе рэшткаў зімовай санлівасці, надае радасці абноўленага светаўспрымання. Ключавое слова тут — “абноўленага”. Не павінны доўжыць сваё існаванне фестывалі-блізняты. Мастакі ведаюць: з кепскага зыходніка добрая копія не атрымаецца. Абсалютна самастойны твор — так, а прыстойны дубль — аніколі. Думаю, да месца тут рэцэпт ад Булата Акуджавы: “Перекроите всё иначе!” Мастацтва думання — гэта як мастацтва кройкі і шыцця. А ідэя — непрарослае зернейка, з якога і вырошчваецца фэст. Калі догляд дбайны — і “расліна” атрымліваецца шматгадовай, здатнай на развіццё і ўдасканаленне.

Жанчыны дзеляцца на дзве групы. Першая любіць мяне, другую люблю я. Іншыя — для іншых. Пра любоў, як пра ўзаемапаразуменне і ўзаемадавер, магу гаварыць бясконца. З яскравымі прыкладамі, добрымі жартамі і пажаданнямі здароўя. Пра каханне так не магу. Яно — з тых сфер, дзе няма крывадушнасці ды нахабнасці з бестактоўнасцю. Таму тут — толькі лёгкім дотыкам, шэптам, толькі намёкам і паўтонам. Пры гэтым, наяўнасць любові вітаецца, хоць на канчатковы вынік жарсці не ўплывае. Вы, напэўна, чулі што жыццё без кахання — быццам і не жыццё. Прынамсі, якасць яго, па меркаванні спецыялістаў, значна адстае ад сярэднестыстычнай. Робім выснову. Жыццё — гэта нястомны пошук кахання. Няхай ён заўжды будзе шчаслівым. Вышэйзгаданае пра любоў замацуем ніжэйпазначаным пра нашу агульную справу.

Гэта ж колькі, Божухна, часу прайшло з моманту майго даўгагрывага джынсова-рок-н-рольнага юнацтва? Сапраўды, момантам усё мільганула. Скончыў дзесяцігодку ў 1977-м. Было мне толькі 16. Сем гадоў дабіраўся да Веткі альбом Uriah Heep з песняй Jule Morning. Яна стала гімнам апошняга лета майго дзяцінства. І распачала адлік маёй спрадвечнай любові да класічнага рока. Таму факт, што чараўніку-энігматыку Чэславу Немэну споўнілася б 16 лютага 80 гадоў, лічу знакавым. Журналістка Юлія Цімашчук назвала Чэслава вялікім рок-музыкантам. Не маю аргументаў, каб запярэчыць. Менавіта Юлія даслала нам інфармацыю, як адзначылі 80-годдзе з дня нараджэння Чэслава Немэна на яго роднай Шчучыншчыне. І ўсё гэта не магло не скіраваць сённяшні агляд у рэчышча музыкі, любові, кахання. Лёгкі дотык да вобраза жанчыны пакінем для наступнага нумара “К”.

Гэтыя радкі пішу ў Дзень роднай мовы — 21 лютага. У мяне шмат перад ёю даўгоў і абавязкаў. Таму сярод сённяшняй пошты, сярод шматлікіх пісьмаў іншага зместу скразной лініяй агульнага аглядавага тэксту хачу прапанаваць менавіта тэму мовы. Прынамсі, я пастараюся, каб так яно і было. Вельмі шмат цікавых згадак назапасілася на гэты конт.

Загадалі напісаць пра жанчын. Нібыта я, на шостым дзясятку гадоў, у іх разбіраюся. Асабліва ў работніцах культуры. “І што ён матляецца ды матляецца па краіне, і ўсё яму кепска ды дрэнна? Крытыкант гэткі! Хоць бы раз што людскае напісаў”, — сказала адна другой, а трэцяя, пачуўшы, перадала мне. Вось так і суіснуем. Спачатку лаемся, потым цалуемся. Ці наадварот. І прычым тут нейкі досвед? Жанчыну, тым больш работніцу культуры, зразумее толькі Бог. Мы ж, мужчыны, адно пакутуем на фантомны боль па прычыне адсутнасці рабра. Але загадалі, значыць, трэба выконваць.

Нашы абласныя метадычныя цэнтры даўно не маюць у назве слова “навуковы”. Слова забралі, аднак функцыю навуковую не адмянілі. Дый як яе можна праігнараваць, калі экспедыцыі, збор звестак пра носьбітаў традыцыі, манеру іх творчасці ў спевах, танцах, рамястве, кулінарыі, вусным расповедзе — як і фіксацыя ды аналіз з інтэрпрэтацыяй вынікаў той творчасці — і ёсць найпершы навуковы складнік любой установы, які прэтэндуе на пэўнае абагульненне і прагноз у сферы рэгіянальнай культуры. Такім красамоўным абагульненнем сталі для мяне цудоўныя выданні па нацыянальным касцюме Брэстчыны, Віцебшчыны, Магілёўшчыны… Чым заняты метадысты сёння, якія праблемы аналізуюць, каб паспяхова іх вырашыць. Пра гэта — у інтэрв’ю.