Аўтары

На гас­тро­лі да нас пры­язджае шмат зна­ка­мі­тых артыс­таў. Бо­ль­шасць з іх з Бе­ла­рус­сю ма­ла звя­за­ныя. З Ма­ры­яй Гу­ле­гі­най усё іна­чай. Пэў­ны час яна, та­ды Ма­рыя Му­ра­дзян, з’яўля­ла­ся са­ліс­ткай на­шай опе­ры. Вы­пра­віц­ца ў Мінск вы­ха­ван­цы Ад­эскай кан­сер­ва­то­рыі па­ра­іў яе пед­агог, пра­фе­сар Яўген Іва­ноў, каб ма­ла­дая ва­ка­ліс­тка на­бра­ла­ся во­пы­ту — най­перш у пра­цы з ды­ры­жо­рам Ярас­ла­вам Ваш­ча­ком.

КАН­ЦЭРТ АД­РА­ЗУ ПРЫ­ВА­БІЎ СВА­ЁЙ НА­ЗВАЙ — «ВАЙ­НА І МІР. АЧЫШ­ЧЭН­НЕ». ЗА­ІНТРЫ­ГА­ВАЎ НЕ­ЧА­КА­НАЙ АФІ­ШАЙ І НАД­ПІ­САМ НА ЁЙ: «МІР СЛЯ­ПЫ. ВАЙ­НА ШМАТ ЧА­ГО БА­ЧЫЦЬ...» НА­ЗВА АД­РА­ЗУ НІ­БЫ­ТА АД­РА­СУЕ ДА ЗНА­КА­МІ­ТА­ГА РА­МА­НА ЛЬВА МІ­КА­ЛА­ЕВІ­ЧА, АЛЕ РАЗ­МО­ВА ПО­ЙДЗЕ ПРА ВАЙ­НУ І МІР НЕ Ў ТАЛ­СТОЎ­СКІМ РАЗ­УМЕН­НІ. НЕ ПРА ВАЙ­НУ ПА­МІЖ НА­РО­ДА­МІ, ПОЛЕ БОЮ, А ТОЕ ЗМА­ГАН­НЕ СІЛ ДА­БРА І ЗЛА, ЯКОЕ ШТО­ДЗЁН­НА ІДЗЕ Ў ДУ­ШЫ КОЖ­НА­ГА ЧА­ЛА­ВЕ­КА. МІР ЗНОЎ-ТА­КІ НЕ ЯК ЗА­КАН­ЧЭН­НЕ ВАЙ­НЫ, А ЯК ГАР­МО­НІЯ І ВЫ­НІК НА­ПРУ­ЖА­НАЙ ДУ­ШЭЎ­НАЙ ПРА­ЦЫ. КАН­ЦЭРТ БЫЎ ПА­КА­ЗА­НЫ Ў ДЗЕНЬ ПА­МЯ­ЦІ АХВЯР ЧАР­НО­БЫ­ЛЯ. І Ў ДА­ДА­ТАК У СТРАС­НУЮ ПЯТ­НІ­ЦУ, НА­ПЯ­РЭ­ДАД­НІ ПРА­ВАС­ЛАЎ­НА­ГА ВЯ­ЛІ­КАД­НЯ.

Ка­лі я вы­праў­ля­ла­ся на прэ­м’е­ру но­вай аўтар­скай рэ­дак­цыі ба­ле­та «Ства­рэн­не све­ту», якую наш тэ­атр па­ка­заў на па­чат­ку снеж­ня, ска­жу шчы­ра, апа­ноў­ва­лі пэў­ныя сум­нен­ні і лёг­кі скеп­ты­цызм. Ча­му? Ві­ра­ва­лі пы­тан­ні: а ці трэ­ба вяр­тац­ца да спек­так­ля, ство­ра­на­га бо­льш як со­рак га­доў та­му? Ці мож­на двой­чы ўвай­сці ў ад­ну ра­ку? Ці не ўзнік­не ў гле­да­ча ад­чу­ван­не дэ­жа­вю?