Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Дар’я АМЯЛЬКОВІЧ ( 497 cт. ) |
Ватсан, ён вярнуўся!
Мінск, ранне страшэннае. У час “дапаўзаю” да прыпынку, дзе мяне забірае машына. Еду і паціху прадзіраю вочы. Заязджаем за босам — і што вы думаеце? У белым ільняным касцюме, саламяным капелюшы, з запаветным сакваяжам, начынне якога — “таямніца” за сямю жартамі, з’яўляецца Юрась Жыгамонт. І а 5-й раніцы спадар Дылетант выглядае так, “як па тэлевізары”, — проста выдатна! Новы сезон легендарнай перадачы, якая сёлета пасля 10-годдзя ў тэлеэфірах перайшла ў інтэрнэт, распачынаецца, а я прымаю ўдзел у здымках аднаго з новых выпускаў. І менавіта так — на досвітку, аказваецца, і распачынаецца “Падарожжа з Дылетантам”.
Далей
|
Акардэон у кустах: патрапіць у “ХранатопЬ”
Насамрэч, тое, што прыдумаў рэжысёр Андрэй Кудзіненка, — гэта геніяльна. Пяцідзённая кінашкола “ХранатопЬ. Абнуленне”, якой папярэднічаў трохдзённы арт-фестываль, — бліскучае ноу-хау, карыстацца якім, лічу, трэба кожнай кінаінстытуцыі.
Далей
|
Утопія ці рэальны праект?
“Насустрач натхненню” — такі слоган абраў сабе XXIII Мінскі міжнародны кінафестываль “Лістапад”, які пройдзе сёлета з 4 па 11 лістапада. Калі яго трошкі перайначыць, можа сказаць, што “Лістапад-2016” робіць таксама і крок насустрач айчыннай кінаіндустрыі. Індустрыяльная панэль, пляцоўка для развіцця і прасоўвання беларускага кіно, яго дзеячаў, “прэм’ера” якой адбылася летась, сёлета зойме сваё месца сярод іншых праграм “Лістапада”. “Так, індустрыяльнай платформе быць, — пацвердзіла навіну яе каардынатар Лізавета Бобрыкава. — З 5 па 10 лістапада. Галерэя Tut.by. Два поўныя выхадныя і вечары ў буднія дні”.
Далей
|
Інтуіты vs. сэнсорыкі
Новы сезон праекта “ХранатопЬ”, творчы вечар “Усе на “Верх” з паказам незалежнага кароткаметражнага кіно — падобна на тое, кола ўвагі да беларускага кіно і ў летні несезон толькі павялічваецца. Мінск абмяркоўвае выхад “Неонавага дэмана” Рэфна і “Джульеты” Альмадовара, але свайго гледача і крытыка знаходзяць беларускія стужкі маладых аўтараў. Нягледзячы на тое, што некаторыя з рэжысёраў “выдалі” на суд публіцы, лічы, свае першыя вопыты ў кіно.
Далей
|
Чалавек з фотакамерай
“Амаль усе мае даваенныя здымкі не захаваліся”, — і тым не менш наш суразмоўца прыносіць дзве торбы з вялікага фармату адбіткамі. Вось так і захоўваюцца часам унікальныя сведчанні гісторыі — у партфелях, куфрах, скрынках, у пакетах… А адкрыеш архівы — і не пазнаеш у кадрах знаёмых постацяў. Вось на імпрэзе Іван Шамякін, Максім Лужанін, Заір Азгур, вось Янка Маўр — у прыватнай абстаноўцы, а вось — Якуб Колас у форме палкоўніка… Гаворка — пра сямейны архіў Міхася Канстанцінавіча Міцкевіча — малодшага сына народнага паэта Беларусі Якуба Коласа. Наш герой — доктар тэхнічных навук, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР, які захапіўся фатаграфіяй у школьныя гады і здымаў на працягу ўсяго жыцця. Сёння ў Міхася Канстанцінавіча, бадай, адзін з найцікавых сямейных альбомаў краіны, які дае магчымасць пазнаёміцца з жыццём беларускай інтэлігенцыі цягам некалькіх дзесяцігоддзяў.
Далей
|
Беларуская фатаграфія. Імёны / Станіслаў Антон Прушынскі
Сумесна з Нацыянальным гістарычным музеем Беларусі “К” адкрывае рубрыку, прысвечаную беларускай фатаграфіі і яе аўтарам. Каго і як здымалі фатографы на тутэйшых землях у ХІХ і ХХ стагоддзях? Пра што нам распавядаюць гэтыя адбіткі? Каго называюць аўтарамі хрэстаматыйных фотаздымкаў? Пачынаючы ад ХІХ стагоддзя, мы паспрабуем пазнаёміцца з тымі, хто ствараў беларускую фатаграфію на самым пачатку яе станаўлення і пазней, як высілкі тагачасных майстроў дазваляюць нам казаць сёння пра наяўнасць апошняй у сучаснасці. Рэй у гэтым даследаванні будзе весці гісторык і загадчыца аддзела пісьмовых і візуальных крыніц музея Надзея Саўчанка. Фатограф і педагог, заслужаны работнік культуры краіны Юрый Васільеў і аглядальнік “К” Дар’я Амяльковіч паспрабуюць пашырыць погляд на знакамітыя фатаграфіі беларускіх майстроў, правёўшы свае паралелі. Фармат рубрыкі плануецца адкрытым: мы зацікаўлены ў тым, каб удзел у праекце прынялі ўсе, хто неабыякавы да фатаграфіі (і, адпаведна, гісторыі, мастацтва). Распачынаем сёння, бадай, з самага старадаўняга беларускага здымка “Партрэт маці” Станіслава Антона Прушынскага, выкананага ў 1858 годзе. Дарэчы, менавіта сёлета аднаму з выбітных беларускіх майстроў, аўтару слыннага партрэта Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча, спаўняецца 190 гадоў. Чым адметныя ягоныя партрэты? Якая менавіта майстэрня была ў гэтага прадстаўніка шляхецкага роду? Пра тое — у сённяшніх аглядах.
Далей
|
Дашкевіч new?
“Святло і цень” — выстава-прэзентацыя фотаработ Льва Дашкевіча, якая адбылася на мінулым тыдні ў Нацыянальным гістарычным музеі Рэспублікі Беларусь, спалучае арыгінальныя работы мінскага майстра і яго рэканструяваныя фатаграфіі. Апошнія — плён працы ізраільскага фатографа, спецыяліста ў галіне хімічных і іншых узнаўляльных тэхнік Барыса Равіча, створаныя адмыслова ў рамках сумеснага беларуска-ізраільскага праекта. Зрабіць падобную калекцыю натхніў калегу Алік Замосцін, прадзюсар і фатограф з Ізраіля, які адкрыў для сябе ў Мінску постаць таленавітага беларускага піктарыяліста.
Далей
|
У рытме Штура
Сцэнарыст “Кінааматара” Кшыштафа Кеслеўскага, акцёр у “Распарадчыку балю” і “Шанцы” Фалька, “Без наркозу” Вайды, “Годзе спакойнага сонца” Занусі, “Новых амазонках” і “Дэжа вю” Махульскага, “Шраме” і “Спакоі” таго ж Кеслеўскага — далёка не поўны пералік яскравых роляў Ежы ШТУРА, слыннага польскага кінематаграфіста, сябра Еўрапейскай кінаакадэміі, сцэнарыста, акцёра і рэжысёра. Яго дэбют у апошнім кірунку адбыўся яшчэ ў 1994 годзе: “Спіс грэхаводніц”. Апошняя карціна майстра — “Грамадзянін”, якая выйшла на экраны ў 2014 годзе, да гэтай пары падарожнічае па свеце, атрымліваючы адзнакі на кінафорумах. Нельга забыцца і на тэатральную дзейнасць Штура, якая ўключае працу ў галоўных спектаклях Анджэя Вайды. Што ёсць для Ежы Штура патрыятызм, акцёрства, як ён ставіцца да правакацыі і камедыі — наша гутарка закранула не толькі бягучыя справы славутага творцы.
Далей
|
Вакол брэнда
У аўторак дакументалісты студыі “Летапіс” Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм” запрасілі на сустрэчу крытыкаў і прадстаўнікоў СМІ, каб другі раз за гэты год заявіць пра свае праблемы (гл. “К” № 5). На пачатку 2016-га адносна студыі казалі пра пагрозу ліквідацыі як асобнага структурнага падраздзялення. Але візіт міністра культуры Барыса Святлова на кінастудыю “Беларусьфільм” супакоіў кінематаграфістаў. Ды сёння, кажуць яны, “Летапіс” знаходзіцца, фактычна, у прастоі.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"