Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Дар’я АМЯЛЬКОВІЧ ( 497 cт. ) |
“Вялікі Рэмбрант”: кіраўніцтва па эксплуатацыі
Мінскае падзейнае поле поўніцца новымі праектамі, якія грамадскасць не паспявае ні паўнавартасна ацаніць, ні дазнацца, а якім жа чынам яны робяцца? Што стаіць за фразай “прывезці Рэмбранта” і як гэта ўплывае на нашу культурную прастору? Раскрыць менеджарскую “кухню” на прыкладзе выставы “Вялікі Рэмбрант”, што адкрылася ў маі ў Нацыянальным мастацкім музеі краіны, для “К” пагадзілася куратар і мастацтвазнаўца Вольга КЛІП.
Далей
|
Крок да фэст-сталіцы Паазер’я
У касцёле Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Дзевы Марыі ў вёсцы Удзела на Глыбоччыне пачынаецца ранішняя служба. Прыхаджане чакаюць уступ аргана, калі цішу храма пранізваюць высокія гукі дуды. Усе ўстаюць — па цэнтральным праходзе ўрачыста крочыць шатландскі дудар, і мелодыя інструмента запаўняе прастору. Дудар праходзіць у першы шэраг і змаўкае. І тады іншая дуда пачынае свой рэй — беларускі музыка крочыць праз храм у зацікаўленай і здзіўленай радасці тых, хто прыйшоў на імшу. Калі ён займае месца побач з калегам з Шатландыі, уступае дуда бельгійца…
Далей
|
Яна сапраўды вядзе рэй
Мы едзем у аўтобусе з дударом з Шатландыі і размаўляем. “Кілты носяцца больш за 20 гадоў, — адказвае музыка на маю рэпліку наконт славутага шатландскага адзення, што на ім. — Ёсць зімовы ды летні варыянт, гэта — летні”. Потым дастае ноты, па якіх грае на дудзе, і пачынае распавядаць пра музыкаў, хто сачыняў мелодыі для інструмента.
Далей
|
Міжнародны пітчынг: тэст і для нашай кінаіндустрыі
Адсутнасць фонду кіно, інстытута прадзюсавання, грантаў на прасоўванне фільмаў… Паездка маладых беларускіх кінематаграфістаў на Міжнародны кінафестываль у Вільнюс на “Meeting Point — Vilnius” выявіла не толькі патэнцыял айчыннай дакументалістыкі, але шэраг праблем роднай кінаіндустрыі. Тое, што распачыналася як станоўчая справаздача з паспяховага выступлення пяці маладых кінарэжысёраў і дзвюх прадзюсарак на міжнароднай канферэнцыі, вылілася ў праблемны артыкул, які зноў актуалізуе пытанне: а ці ёсць у нас тая самая кінаіндустрыя і што трэба зрабіць, каб яна нарэшце з’явілася?
Далей
|
У пошуках посткіно. Беларускага
“DIY альбо DYE” — “зрабі сам альбо памры” — такі дэвіз абраў сабе VI Міжнародны фестываль кароткаметражнага кіно Cinema Perpetuum Mobile, акрэсліўшы рух посткіно, які ахоплівае медыяпрастору. У той час калі у нашых постсавецкіх галовах не знікае мроя пра беларускі гістарычны блакбастар, што пройдзе па “ўсіх кінатэатрах краіны”, віртуальная сетка прымае ўсё больш эксперыментаў маладых аўтараў, вольных ад пазіцый “вялікага кіно”. І аказаваецца, што досведы тых самых “аматараў” часам здольныя выявіць штосьці больш важнае за прадказальныя фарматы.
Далей
|
Асяродку няма, або Зноў пра міфы нашага кіно
У кабінеце бадзёра грае класічная музыка, а на працоўным стале ўзвышаецца стос папак з кінапраектамі, сярод якіх лунае выява Грунвальдскай бітвы. Мы працягваем размову з намеснікам генеральнага дырэктарага па творчых пытаннях кінастудыі Вячаславам НІКІФАРАВЫМ, распачатую ў мінулых нумарах “К”. Рэжысёр — у добрым гуморы, які трохі псуецца, калі супрацоўнікі прыносяць яму ліст ад расійскага ветэрана, які прапаноўвае Міністэрству культуры экранізаваць свае мемуары. Кінематаграфіст тлумачыць, што падобных лістоў на адрас “Беларусьфільма” прыходзіць даволі шмат і на ўсе патрэбна адказаць, а час не гумовы — трэба здымаць кіно, якое будзе цікавым не пэўным асобам, а ўсім сучасным людзям.
Далей
|
І зноў пра міфы нашага кіно
Лёс творцы нагадвае амерыканскія горкі — немагчыма ўявіць, куды жыццёвыя рэйкі накіруюць. Ці спадзяваўся рэжысёр Вячаслаў Нікіфараў, вядомы беларускаму гледачу яшчэ з савецкіх часоў, што праз 15 гадоў працы на расійскім кінарынку ён зноў стане запатрабаваным на “Беларусьфільме”? Але абставіны склаліся так, што з пачатку года майстар займае пасаду намесніка генеральнага дырэктара па творчых пытаннях (неафіцыйна — мастацкага кіраўніка) кінастудыі. Сам Вячаслаў Аляксандравіч прызнаецца: для яго гэта амаль апошні шанц аддаць талент роднай студыі, Беларусі.
Далей
|
Наконт міфаў пра наша кіно
Тры гадзіны насычанай гутаркі з Вячаславам Нікіфаравым пра міфы беларускага кіно. Менавіта столькі днямі доўжылася інтэрв’ю кінааглядальніка Тараса Тарналіцкага і журналісткі газеты “Культура” Дар’і Амяльковіч з вядомым кінарэжысёрам, намеснікам галоўнага дырэктара па творчых пытаннях Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм”. Ад асяродку самой студыі ў 1980-я — да абмеркавання стужак сучасных незалежных рэжысёраў ад Турава да Кудзіненка. Акрамя таго, Вячаслаў Аляксандравіч прапанаваў яшчэ адзін міф пра беларускае кіно да шаснаццаці агучаных, які сам жа і разбіў. Карацей, трымайцеся: артыкул — неўзабаве!
Далей
|
Наш след і праекцыя на Беларусь
Гучнае грамадскае абмеркаванне лёсу Курапатаў зноў увідавочніла праблему асэнсавання мінулага. Тэма сталінскіх рэпрэсій, іх ахвяр, тэма Халакоста і лагераў смерці — колькі мемарыялаў, праграм, сур’ёзных захадаў па асэнсаванні гэтых падзей маем? Колькі музеяў? Ці ёсць у беларускіх установах культуры сталыя экспазіцыі, якія робяць спробу грунтоўнага даследавання і размовы з сучаснікам пра трагічныя старонкі гісторыі? Якім чынам, нарэшце, фарміруецца культура нашай памяці?
Далей
|
Рэйтынг кубачка з пластыку
У Мінску на адзін кінафестываль паболела. “Планетарый” — міжнародны форум экалагічнага кіно — з поспехам адбыўся ў сталіцы, хаця яго анонсы не “трымалі за рукаў” кожнага сустрэчнага. Тым не менш — аншлагі на ўсіх паказах у сталічным кінатэатры “Піянер”, станоўчыя водгукі гледачоў і цікавасць ад кінематаграфістаў. “Планетарый” стаўся тым самым свежым словам, якога не хапала. А калі даведацца, што яго зрабіла зусім невялічкая каманда аднадумцаў на чале з арт- і эка-менеджаркай Анорай Лангар — дык увогуле не ўтрымацца ад слоў захаплення.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"