Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Яўген РАГІН ( 1052 cт. ) |
Калі ў ліфце — чыста
Паспрачаліся з сябрам: як вызначаць узровень культуры індывідыуума і грамадства ў цэлым? А сябра — філолаг, стомлены педагагічнымі эксперыментамі, таму заняў прынцыповую пазіцыю і з яе не саступае катэгарычна: маўляў, той узровень культуры вызначаецца правільнасцю пастаноўкі націскаў у словах; маўляў, хто вымавіў, напрыклад, "у ліфцЕ" ці "пазвОніш" — той побач з культурай і блізка не стаяў. Прынамсі, ягоныя старшакласнікі з націскамі сябруюць. А я ў адказ — свой контраргумент: "Дык чаму на школьных дварах такі мат пануе? Якая ж гэта культура?"
Далей
|
Ваш пашпарт, калі ласка!
За свой век я змяніў не адну рэдакцыю. І ў кожнай час ад часу назалялі тэлефанаванні ад фізічных ды юрыдычных асоб, кшталту: “А як напісаць па-беларуску...?” Далей гучалі тэрміны, паняцці і прозвішчы на рускай мове. Мы с сябрамі нават пра стварэнне прыватнай моўнай даведкі пачалі задумвацца. Але тэлефанаванні апошнімі гадамі зніклі.
Далей
|
Клуб ля дарогі. Спыніцца ці не?
Гомельшчына ўразіла заселенасцю. Калі на Віцебшчыне, скажам, мы назіралі паселішчы ў трыццаць-сорак жыхароў, дык на гомельскім Палессі вёскі ў колькасным плане — ці не ў дзесяць разоў буйнейшыя. А непадалёк — радыялагічны запаведнік. І на ўзбочынах лясных трас нас пастаянна суправаджалі папераджальныя знакі “Асцярожна — радыяцыя!”... І гэтая акалічнасць пэўнай жыццёвай абмежаванасці насычала нашу вандроўку надзвычайным філасофскім сэнсам. Маўляў, мы прыехалі на дзень-другі — ды зніклі, а тутэйшыя людзі тут жывуць і працуюць: іх падтрымліваць трэба ўсяляк. Інакш кадравы дэфіцыт, уласцівы, як вядома, не толькі сферы культуры вобласці, застанецца праблемай з праблем. І доказаў таму на аўтамаршруце сустрэлася нам шмат.
Далей
|
Кошт ініцыятывы — 61 мільён
Восеньская аўтавандроўка па роднай Беларусі — адхланне для сэрца і душы: барва і золата лясоў, неабдымнасць лугавых абсягаў, купанне сонца ў рачных затоках… Едзем і разважаем: калі неўзабаве краіна не прырасце дывідэндамі ад турызму, дык нашчадкі нас не зразумеюць. Вобразна кажучы, беларуская матухна-прырода карціну стварыла непераўзыдзеную, наша ж задача — “раму” належную зрабіць, гэта значыць — прывабную і зручную для вандровак інфраструктуру. І ў сельскіх устаноў культуры, на наш погляд, абавязак тут не з апошніх: стварэнне ды “раскрутка” брэндаў, якія турыст (і ўнутраны, і знешні) ніяк не абміне. Прынамсі, здаровы сэнс развіцця любой еўрапейскай дзяржавы пераконвае менавіта ў гэтым. Дарэчы, як нам распавялі ў Вяззеўскім СДК, што падтрымлівае творчыя стасункі з замежжам, ва Украіне абласныя і раённыя структуры роднаснага нам міністэрства называюцца “ўпраўленнямі і аддзеламі культуры, турызму і аховы культурнай спадчыны”. Але, пагадзіцеся, справа не ў назве, а — у змесце сістэмнай працы, скіраванай на папулярызацыю ды развіццё менавіта беларускай спаконвечнай традыцыі. Між тым, “хваробы” нашы на брэндавых, здавалася б, маршрутах застаюцца ранейшымі: і кавы не заўжды папіць можна, і рэклама культурнай дзейнасці альбо цалкам адсутнічае, альбо не адпавядае рэчаіснасці. У той жа Глушы на Бабруйшчыне, як нам распавялі вяскоўцы, турыст на джыпе, падпарадкоўваючыся ўказальніку “Музей рамёстваў”, паслухмяна збочыў з трасы, але, пабачыўшы заняпад скансена, плюнуў, развярнуўся і знік…
Далей
|
Тры класікі на адной трасе, або Ад Багдановіча да Адамовіча
Сёння мы працягваем расповед пра журналісцкі аўтапрабег па сельскіх рэгіёнах нашай краіны, які доўжыўся ў першыя тыдні верасня. Гэта — трэцяя, фінішная, частка вандроўкі, што бярэ пачатак з чэрвеня. Такім чынам, у выніку рэалізацыі сёлетняга аўтапрабегу мы паспелі наведаць усе нашы вобласці... Нагадаем, асноўная мэта акцыі — вышук сельскіх брэндаў, вакол якіх бібліятэкі і клубы “раскручваюць” свае творчыя праекты.
Далей
|
І гарадская туга адступае…
На гэтым тыдні Гомельскі палацава-паркавы ансамбль узначаліў Аляксандр ГОСЦЕЎ. Кансерватары ўсхваляваліся, крэатыўшчыкі запляскалі ў далоні. Новы кіраўнік быў дагэтуль дырэктарам Палаца культуры ў Беліцы, слаўнага сваім прыязным стаўленнем да рок-руху. Сімптаматычна і тое, што Госцеў па сёння з’яўляецца кіраўніком хіп-хоп-гурта “Гарадская туга”.
Госцеву — 36 гадоў. Ён — з ініцыятыўнай каманды колішняга начальніка ўпраўлення культуры Алега Рыжкова. Па двайной вышэйшай адукацыі Аляксандр — і інжынер-энергетык, і менеджар культурна-сацыяльнай сферы. Спалучэнне, як падаецца, — невыпадковае: культура без укладання энергіі — субстанцыя мёртвая. Пра гэта і гаварылі.
Далей
|
Розніца паміж “павінна быць” і “ёсць”
Дубровенскі раён знакаміты (і не толькі на роднай Віцебшчыне) фестывалем “Дубровенскія галасы...”, што даўно набыў трывалы міжнародны розгалас, традыцыйнымі рамёствамі, якія развіваюцца сістэмна і мэтанакіравана, бібліятэчнымі інавацыямі (менавіта тут адкрыўся, падаецца, першы бібліятэчны “рэстаран” з багатым па спажыўнасці кніжным “меню”) і трывалымі, плённымі сувязямі аддзела і кіраўніцтва райвыканкама… Чытач скажа: “Так павінна быць у кожным аддзеле”. Але паміж “павінна быць” і “ёсць” — велічыня, якой вымяраецца прафесіяналізмам начальніка аддзела.
Далей
|
Як павысіць прэстыж работніка культуры?
Менавіта на гэтае, хоць і банальнае, але няпростае і ўжо хранічна хваравітае, пытанне мы папрасілі адказаць людзей, для якіх праца ў сферы культуры стала неад’емнай часткай жыцця. Такія, як яны — самаадданыя і няўрымслівыя, — да драбніц ведаюць, чаго варты клопат па захаванні ды развіцці нацыянальнай духоўнай спадчыны, якім няпростым бывае шлях да сэрца і душы слухача ды гледача… Хоць збольшага і вядомы адказ на пытанне, вынесенае ў загаловак, але не грэх паўтарыцца, тым больш — напярэдадні Дня работнікаў культуры.
Далей
Каментарыі (1)
|
Як ажывіць вёску, што знікае?
Між тым, любая з іх — асобны сусвет, а кожная хата, нават пустая, утрымлівае цеплыню родавага агменю. Як яе захаваць? Пра асобныя варыянты мы ў свой час пісалі: хутар Шаблі на Міншчыне і вёску Чырвоны Кастрычнік у Рэчыцкім раёне выкупілі гараджане ды ладзяць там для ахвотных самыя розныя мастацкія імпрэзы. Больш “працаёмкі” шлях — музеефікацыя пустуючай вёскі, пераўтварэнне яе ў інтэрактыўны скансен.
Далей
|
Хто — спонсар, а хто — мецэнат?
Сёння пад рубрыкай “Інстытут павышэння кваліфікацыі” мы працягваем публікацыю вытрымак з дыпломных праектаў нядаўніх выпускнікоў факультэта культуралогіі і сацыяльна-культурнай дзейнасці кафедры менеджменту сацыяльна-культурнай дзейнасці БДУКіМ. Аўтар работы “Сацыяльная адказнасць бізнесу ў сферы культуры Беларусі: вопыт станаўлення і перспектывы развіцця” — Павел САПОЦЬКА. Прыемна, што ў якасці фактурнага матэрыялу маладзечанскі аўтар выкарыстаў шэраг публікацый “К”.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"