Аўтары

“Можна панікаваць і засмучацца, а можна дзейнічаць і рабіць нешта карыснае”, — кажа дырэктар прадзюсарскага цэнтра “Спамаш” Анжаліна Мікульская. Менавіта “Спамаш” распачаў серыю анлайн-марафонаў #БеларусьБЕЗCovid у падтрымку медыцынскіх работнікаў і ўстаноў — паспяхова сабраў сродкі ўжо для трох клінік і зарганізаваў вакол сябе вялікае мноства папулярных артыстаў. Часам узнікаюць і іншыя падобныя ініцыятывы — ва ўмовах адсутнасці жывых канцэртаў музыканты праводзяць анлайн-выступленні як акцыі дапамогі медыкам. Але нямногім удаецца сабраць не толькі сродкі, але і прагляды. Расказ пра паспяховы праект можа не толькі заклікаць да ўдзелу ў наступных анлайн-марафонах, але і стаць прыкладам для іншых арганізатараў. І нават для тэлеканалаў.

Фестываль “Еўрабачанне” прайшоў, але пераможцаў няма. Анлайн-шоу Europe shine a light аб’яднала артыстаў, песні і краіны для агульначалавечага паслання — падтрымка ўсіх пацярпелых у час пандэміі, падзяка медыкам, што змагаюцца за жыццё і здароўе людзей, заклік да надзеі і аптымізму, і, канешне, любоў да песні і да “Еўрабачання”. Упершыню ў гісторыі конкурс быў адменены, а быў ён юбілейны, 65-ты.

Мінскі гадзіннікавы завод “Луч” да 75-годдзя Перамогі падрыхтаваў святочную лімітаваную серыю “9 мая”. Тры мадэлі гадзіннікаў былі створаны па матывах прыбораў кіравання ваеннай тэхнікі краін-саюзнікаў, што прымала ўдзел у баях Другой сусветнай вайны і стала сімвалам змагання: савецкага танка Т-34, амерыканскага грузавіка Studebaker US6 і англійскага самалёта-знішчальніка Supermarine Spitfire.

Дзявяты сезон праекта “Мастак і горад”, прысвечаны 100-годдзю творчага аб’яднання УНОВИС, стартуе 14 мая. Але на гэты раз па традыцыйнай пляцоўцы праекта — мінскай плошчы Якуба Коласа — можна будзе прайсціся віртуальна, і паглядзець у рэжыме анлайн працы 16-ці сучасных віцебскіх мастакоў, якія ў сваёй творчасці з’яўляюцца спадкаемцамі ідэй УНОВИС.

Прэмія за лепшую песню мінулага года ў Беларусі, розгаласны кавер на “Ляпіс Трубяцкі”, дуэт са Зміцерам Вайцюшкевічам, эмацыйны анлайн-канцэрт у час эпідэміі — спявачка Ганна Шаркунова не дае сумаваць сваім прыхільнікам. 15 гадоў яна на сцэне — а хтосьці, магчыма, так і памятае тую юную чароўную бландзінку, што спявала “Сердце красавицы”. Але шмат чаго адбылося, шмат чаго змянілася, і нават сама Аня кажа, што стала іншым чалавекам. Якім жа? Госця нашых “Суботніх сустрэч” — Ганна Шаркунова.

Бадай што любімыя словы Святланы Бень — “цудоўны, цудоўная”. Так яна кажа пра мастакоў, паэтаў, музыкантаў, рэжысёраў — асабліва пра тых, з кім працуе, — пра песні, кнігі, карціны, спектаклі… Многа цудоўнага і чароўнага яна бачыць навокал, але і сама яго стварае — і як музыкант, спявачка, аўтар песень, і як актрыса, рэжысёр. Праз усё жыццё разам з Бенькай — так ласкава яе называюць — ідуць музыка і тэатр. 15 гадоў таму пачаўся музычны праект кабарэ-бэнда “Серебряная свадьба”, які стаў папулярным у многіх краінах і займеў вялізную армію прыхільнікаў, — але у 2016-м ён скончыўся. І неўзабаве Святлана выйшла на публіку як актрыса і рэжысёр спектакля “Из жизни насекомых” паводле вершаў Мікалая Алейнікава. Прайшло чатыры гады, вялікія сцэны канцэртных залаў і клубаў засталіся ў мінулым. Магчыма, камусьці нават падаецца, што Бенька некуды знікла. Насамрэч, проста не так многа людзей зараз бачыць яе творчасць. Але якраз гэтаму Бенька і радая.

Верны “купалавец”, “галоўны ліхадзей “Беларусьфільма”, загадчык кафедры ў Акадэміі мастацтваў — усё гэта Вячаслаў Паўлюць, які 28 красавіка адзначае свой 60-гадовы юбілей. 33 гады ён служыць у тэатры імя Янкі Купалы, практычна столькі ж здымаецца ў кіно, сем гадоў загадвае кафедрай майстэрства акцёра. Нейкія заняткі артыста, можа, і застаюцца па-за ўвагай шырокай публікі, але дакладна не яго ролі ў кіно — Вячаслаў Паўлюць здольны нават у невялічкім эпізодзе стварыць яскравы, запамінальны характар. Нярэдка яму дастаюцца адмоўныя вобразы, у якіх ёсць нават нешта дэманічнае. Уменне быць “страшным”, мабыць, карыснае для працы са студэнтамі, але ж у жыцці артыст зусім іншы. А да студэнтаў ставіцца ўвогуле па запаветах “маленькага прынца”. Пра тры галоўныя справы Вячаслава Паўлюця мы і пагутарым у яго свята.

За аповесць “Найдорф” у 1978 годзе пісьменнік Іван Пташнікаў атрымаў Дзяржаўную прэмію Беларусі імя Якуба Коласа. Ён пісаў пра апошнія дні партызанскай вайны і першыя дні міру ў адной беларускай мясціне. Да 75-годдзя Перамогі прымеркаваная прэм’ера тэлевізійнага міні-серыяла “Алёша”, знятага паводле аповесці. Фільм расійскай вытворчасці, але зроблены ў Беларусі, па беларускім сцэнарыі, пры ўдзеле беларускіх акцёраў. Дзеянне, як і ў кнізе, адбываецца паблізу беларускай вёскі Найдорф.

Здаецца, яшчэ нядаўна гэты ўсмешлівы хлопчык быў зоркай нашай дзіцячай музыкі — яскравы, абаяльны, энергічны. І ўжо тады ён пісаў песні, якія ў колах юных выканаўцаў дагэтуль лічацца хітамі. КІРЫЛ ЕРМАКОЎ падрос, змяніў прозвішча на Гуд, і літаральна за некалькі гадоў стаў паспяховым аўтарам і музычным прадзюсарам, чые кампазіцыі выконваюць такія папулярныя артысты, як Zivert, Мот, Валерыя… Але і артыст КІРЫЛ ГУД нікуды не знік — наадварот, у яго вялікія планы…

Музыкант, майстар народных инструментаў, арганізатар канцэртаў, выкладчык ігры на гітары — Аляксандр Блахін з Ліды “стварае музыку” па-рознаму. У родным горадзе ён чалавек прыкметны — на гарадскіх святах яго можна ўбачыць не толькі на сцэне, але і проста на вуліцы — з мноствам цікавых і дзіўных інструментаў, а яшчэ ён іграе ў дзвюх групах, ладзіць канцэрты і дорыць лідчанам сустрэчы з тымі артыстамі, якіх любіць сам. Такім чынам Аляксандр Блахін робіць культурнае жыццё ў Лідзе больш насычаным і змястоўным. І, мабыць, кожнаму гораду ці гарадку можна пажадаць паболей такіх энтузіястаў. Пра самае рознае, але так атрымліваецца, што найперш пра любоў да музыкі мы гутарым з Аляксандрам Блахіным.