Свежы нумар
Соцыум
Дастаць з-пад зямлі!
Дазвол на выяўленне артэфактаў і фактаў даюць вучоныя
25 красавіка ў Беларусі праходзіць Рэспубліканскі суботнік, падчас якога рэкамендавана, між іншага, добраўпарадкаваць і прывесці ў належны стан гісторыка-культурныя каштоўнасці краіны. Асаблівая ўвага ў год 75-годдзя Перамогі надаецца воінскім пахаванням, мемарыяльным комплексам, месцам баявой славы.
Далей
Прыярытэтная формула каштоўнасці
Які клопат маюць сёння музейныя рэстаўратары?
Частка сродкаў, заробленых на Рэспубліканскім суботніку, пойдзе на патрэбы нашай культурнай скарбніцы — Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь. Захоўваць матэрыяльныя культурныя каштоўнасці краіны для наступных пакаленняў — гэта, бадай, галоўная функцыя музеяў. Асабліва тых, што маюць у назве гордае слова “Нацыянальны”. А гэта накладае асаблівую адказнасць на спецыялістаў рэстаўрацыйнай справы. Вось і вырашылі мы з гэтай нагоды пагутарыць з кіраўніком рэстаўрацыйнай службы Нацыянальнага мастацкага музея Сяргеем Уладзіміравічам Вечарам.
Далей
"К" інфармуе
Краіна памятае і ўшаноўвае…
(26 красавіка, Брагін)
Заўтрашні дзень у Беларусі — асаблівы: трыццаць чатыры гады таму ў тагачасным Савецкім Саюзе здарылася страшэнная тэхнагенная катастрофа — адбылася аварыя на Чарнобыльскай АЭС. Наступствы яе сталі фатальнымі для лёсаў многіх і многіх нашых людзей, заражанымі апынуліся велізарныя тэрыторыі Беларусі. 26-га красавіка ва ўсіх кутках краіны пройдуць розныя мерапрыемствы ў памяць аб той трагічнай падзеі. І пройдуць абавязкова. Канешне, не ў тых маштабах, што планаваліся першапачаткова, але ніякія каранавiрусы не могуць перашкодзіць ім адбыцца наогул.
Далей
Гучны набат знямелых званоў
Так было заўсёды: у самы цяжкі, выпрабавальны час праяўляліся найлепшыя духоўныя якасці людзей. Вось і зараз узводзіцца на народныя сродкі сапраўды народны мемарыял. 400 рублёў са сваёй пенсіі пералічыў на дабрачынны рахунак былы малалетні вязень Азарыцкага лагера смерці светлагорац Міхаіл Антонавіч Паркалаў. 250 тысяч жыхароў Гомельскай вобласці прынялі ўдзел у суботніку, частка сродкаў ад якога ўжо зараз выкарыстоўваецца менавіта для мемарыяльнай памяці аб самай трагічнай вёсачцы Беларусі, дзе 14 студзеня 1944 года фашысты расстралялі і спалілі 1758 мірных жыхароў, сярод якіх — 950 дзяцей. Усе яны сабраліся там у чаканні Савецкай Арміі, што наступала.
Далей
Prof-партфоліа
Што такое ярнбомбінг?
Адзін дзень з жыцця Залескага Дома рамёстваў
Унікальнае месца з асаблівай атмасферай. Пераступаеш парог раённага Дома рамёстваў, што ў Залессі, на Смаргоншчыне, — і адразу трапляеш у свет, дзе ціха і спакойна. І гэта нядзіўна: музы не церпяць мітусні, прыгажосць не ствараецца з наскоку. Спачатку яна перажываецца ў душы, а пасля нараджаецца ў руках.
Далей
art-блог
“Дзеці Чарнобыля” — усе мы?
Падарожжа па фотакнізе “Больш, чым Я”
Мне не хацелася б, каб гэтую фотакнігу ўспрымалі выключна як пра чарнобыльскіх дзяцей. Бо яна — амаль пра кожнага з нас, хто аднойчы сутыкнуўся са светам, нашмат большым за наваколле. Тым не менш, у аснове фотавыдання “Больш, чым Я” фатографа і фотакрытыка Вольгі Бубіч — рэальныя гісторыі дзяцей з забруджаных радыяцыяй тэрыторый.
У 1990 - 2000-я гады ў рамках адмысловых праграм хлопчыкі і дзяўчынкі з пацярпелых рэгіёнаў атрымалі магчымасць выехаць на аздараўленне за мяжу. Вольга Бубіч, будучы валанцёркай адной з падобных праграм, суправаджала групы чарнобыльскіх дзяцей у Італію, Бельгію, Галандыю і Канаду, і на ўласныя вочы бачыла, як яны раслі і змяняліся, адпачываючы за мяжой на працягу многіх гадоў. У сваёй фотакнізе аўтарка зафіксавала тыя назіранні, выкарыстоўваючы самыя розныя сродкі. І як чытач гэтага фотаальбома магу сказаць толькі наступнае: больш чалавечнага і далікатнага, але, разам з тым, канцэптуальнага, візуальнага выказвання пра сталенне мне не даводзілася бачыць.
Далей
Форум: гаворым пра актуальнае!
“Атамная” музыка,
або Рэтраспекцыя ў “зоркапалынныя” партытуры
Чарнобыль у музычным мастацтве — асобная тэма. Па тым, як яна адлюстроўвалася ў розныя гады, можна меркаваць пра ступень яе асэнсавання ў грамадстве. З дня трагедыі мінула 34 гады, і за гэты час творы ўзнікалі ў розных жанрах — ад песень да інструментальных кампазіцый, сімфоніі, араторыі, рэквіема.
Далей
Буслянка як сімвал надзеі
Ёсць падзеі, якія рэзка падзяляюць рэчаіснасць і гісторыю на “да” і “пасля”. “Да рэвалюцыі — пасля рэвалюцыі”, “да вайны — пасля вайны”… “Да Чарнобыля — пасля Чарнобыля” з таго ж шэрагу.
Далей
На людным месцы
Не пад прымусам і не па загадзе...
Калі дыстанцыя яднае людзей
Прызнаюся шчыра: яшчэ колькі гадоў таму не сказаць, каб першачарговае значэнне надаваў аглядам нашай пошты. Падавалася, што гэта дзяжурны абавязак і трэба яго выконваць, бо… проста трэба. Толькі цяпер, калі цяжкі інфаркт стаў прычынай майго “нявыезду” ў раёны, толькі цяпер, пасля ўсведамлення памераў пандэміі разумею, што тыднёвы агляд рэдакцыйнага ліставання — адзіны масток, што звязвае мяне з сапраўдным і непадманным жыццём за абсягамі акружной дарогі. Толькі дзякуючы такому стасункаванню магу арыентавацца ў нюансах рэгіянальнага культурнага шчыравання. І толькі дзякуючы гэтаму маю штотыднёвую магчымасць выказаць чытачу свае меркаванні наконт таго, што хвалюе ў дадзены момант.
Далей
Праекты развіцця: культура рэгіёнаў Гістарыёграф
Таямніцы Манюшкаў
Частка VI.
Пуцявіны жыцця даволі непрадказальныя, і лёс Манюшкі — таму сведчанне. Калі ягонае з’яўленне ў Вільні можна вытлумачыць самім фактам нараджэння на беларускіх землях, дык з’ехаць на пару гадоў вучыцца ў Берлін, як мы ўжо пісалі раней, яго прымусіла знаёмства з будучай жонкай Аляксандрай Мюлер — а дакладней, яе патрабавальнымі бацькамі.
І таму можна сказаць, што варшавянін Караль Штурм не толькі быў гэткім “злобным геніем” нашага земляка, але аказаў на Станіслава Манюшку і станоўчае ўздзеянне. Бо наяўнасць ворага-зайздросніка, патаемнага ці адкрытага, прымушае творцу быць у баявым тонусе. Хоць, вядома, гэта каштуе і нерваў, і здароў’я, а часам і жыцця. Таму мне не зусім зразумела, чаму асоба Штурма не заслужыла на асобны раздзел у “манюшказнаўстве”. Тым больш, ён быў далёка не “шараговым выкладчыкам музыкі ў Вільні”, як яго часам падаюць у адпаведнай літаратуры.
Далей
Суботнія сустрэчы
Пастулаты Экзюперы і амплуа інфернальнасці
Верны “купалавец”, “галоўны ліхадзей “Беларусьфільма”, загадчык кафедры ў Акадэміі мастацтваў — усё гэта Вячаслаў Паўлюць, які 28 красавіка адзначае свой 60-гадовы юбілей. 33 гады ён служыць у тэатры імя Янкі Купалы, практычна столькі ж здымаецца ў кіно, сем гадоў загадвае кафедрай майстэрства акцёра. Нейкія заняткі артыста, можа, і застаюцца па-за ўвагай шырокай публікі, але дакладна не яго ролі ў кіно — Вячаслаў Паўлюць здольны нават у невялічкім эпізодзе стварыць яскравы, запамінальны характар. Нярэдка яму дастаюцца адмоўныя вобразы, у якіх ёсць нават нешта дэманічнае. Уменне быць “страшным”, мабыць, карыснае для працы са студэнтамі, але ж у жыцці артыст зусім іншы. А да студэнтаў ставіцца ўвогуле па запаветах “маленькага прынца”. Пра тры галоўныя справы Вячаслава Паўлюця мы і пагутарым у яго свята.
Далей
Тэма
І ніхто не пытае “Шанэль” Гогаля
Вясёлая акцыя пад хэштэгам #сумны флэшмоб
Заўсёды, нават у самыя змрочныя ці сумныя часы, у любой чалавечай душы знойдзецца месца радасным імгненням, месца ўсмешцы, месца для весялосці. Асабліва, дадам яшчэ ад сябе, калі гэтая чалавечая душа шчыльна звязана са сферай культуры, у якой працуюць крэатыўныя, здольныя на імправізацыі і паўсядзённую творчасць, людзі.
Далей
Соцыум: праблемны аспект культуры Праз гасцінец
Сядаюць на ровары і “айда!” за лазой
Як дамы рамёстваў дапамагаюць сабе ды іншым
Перабудоўваюць сваю працу падчас каранавіруса і беларускія дамы і цэнтры рамёстваў. Яшчэ нядаўна ў іх на ўсю моц спорылася справа, гучалі дзіцячыя галасы, вопытныя майстры вучылі першым навыкам не толькі дзетак, але і дарослых, арганізоўваліся выставы, а цяпер... Не! Не, аказваецца! Установы не спынілі дзейнасць, а перавялі яе, як гаворыцца, на новыя рэйкі. Вось пра іх і “старыя рэйкі” наш сённяшні матэрыял.
Далей
Спадчына
Капліца будзе ўратаваная. А гумно?
Пачынаючы з 2013 года, наша Арт-суполка імя Тадэвуша Рэйтана разам з рэдакцыяй газеты “Культура” ў сярэдзіне красавіка ладзіла талаку ў котлішчы роду Рэйтанаў у вёсцы Грушаўка Ляхавіцкага раёна. У наступным 2014 годзе там упершыню адбыўся і куды больш маштабны раённы суботнік, арганізаваны ўладамі Ляхавіччыны. І вось, справа ўрэшце зрушылася кардынальна. Акурат у гэтыя красавіцкія дні ў сядзібе пачаліся рэстаўрацыйныя працы. Як мы ўжо пісалі, фінансуюцца яны за кошт еўрапейкага гранта, а таксама сродкаў мясцовага бюджэту. 18 красавіка я наведаўся ў Грушаўку, каб убачыць, што там адбываецца на ўласныя вочы.
Далей
Абавязковае ўпрыгожванне шляхецкага касцюма
У зборах музея “Замкавы комплекс “Мір” знаходзіцца адна з самых вялікіх і разнастайных калекцый гузікаў XVII — XIX стагоддзяў. Іх налічваееца больш за дзве сотні. У свой час залатыя, срэбраныя, пазалочаныя гузы (так называлі большыя па памерах) і гузікі з’яўляліся абавязковым упрыгожваннем адзення магнатаў, шляхты і багатых гараджан. Іх колькасць, форма і дэкаратыўнае аздабленне сведчылі нават аб сацыяльным становішчы ўладальніка.
Далей
Prof-партфоліа:досвед прафесіяналаў у культуры Погляд з XXI стагоддзя
“Мудрагеліста тасуецца калода...
Пакручасты шлях графа Сямёна Зорыча праз Шклоў
18 мая 1778 года Сямён Зорыч быў выкліканы ў Зімовы палац на аўдыенцыю да імператрыцы. Толькі ўчора яна прыбыла са сваёй летняй рэзідэнцыі ў Царскім Сяле, дзе пару тыдняў цешылася маладому вясноваму сонейку. Асабісты пакой Яе Вялікасці быў абстаўлены даволі сціпла: просценькія кітайскія шпалеры, карціны італьянскіх мастакоў, шмат кніг. Зорыч ужо здагадваўся, што бачыць яго ў апошні раз.
Далей
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by
|
Новы нумар Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці |