Свежы нумар
Соцыум
Канстытуцыя як з’ява культуры
15 сакавіка мы адсвяткавалі 25-гадовы юбілей Канстытуцыі. За непрацяглы па гістарычных мерках час былі закладзены трывалыя асновы Рэспублікі Беларусь як дэмакратычнай прававой сацыяльнай дзяржавы. Звод законаў не толькі ўсталёўвае фундаментальныя прынцыпы арганізацыі і функцыянавання беларускага грамадства і дзяржавы, але і замацоўвае палітыка-прававымі сродкамі грамадскую згоду і адзінства народа.
У паняцце Канстытуцыі мы ўкладаем перш за ўсё юрыдычны змест. Усе людзі, якія маюць прынамсі сярэднюю адукацыю, ведаюць, што Асноўны Закон краіны замацоўвае дзяржаўны лад і асноватворныя правы і свабоды асобы. Але ці мае Канстытуцыя іншыя вымярэнні? Ці можна яе разглядаць як феномен культуры — у самым шырокім сэнсе слова? Як пэўны вынік цывілізацыйнага развіцця?
Далей
Сляды забытых замкаў
Амаль усе больш-менш буйныя гарады Беларусі выраслі на месцы старадаўніх замкаў — драўляных ці мураваных. Амаль усе гэтыя замкі былі дарэшты зруйнаваныя — і толькі некаторым з іх пашчасціла ацалець хаця б фрагментарна. Ад адных замкаў засталіся руіны, ад іншых — гарадзішчы і земляныя валы. А некаторыя замкі зніклі з аблічча зямлі і з людской памяці амаль дарэшты. Але і яны пакінулі сляды, амаль няўлоўныя сярод пазнейшай гарадской забудовы. Знайсці іх найцяжэй — але тым цікавей шукаць.
Далей
Каментарыі (2)
аКно ў свет
Быць сабою, наколькі магчыма
Адным з самых дзіўных пунктаў размаітай праграмы апошняй “ПлаSтформы” была трохгадзінная дзея Антаніна БРЫНДЫ. Чэшскі перформер і культуртрэгер у Мінск наведаўся не ўпершыню — і, мяркуючы па ўсім, не ў апошні раз. Антанін, які называе сябе сучасным качэўнікам, разам з калегамі і аднадумцамі ладзіць фестывалі перформансу ў Празе, Берліне, Таліне, Хельсінкі, Кіеве… Летась да гэтага спісу дадаўся і Мінск. Пэўна, менавіта з такой асобай мела сэнс пагаварыць пра сённяшні стан колісь даволі гучнай, а цяпер трохі прызабытай мастацкай з’явы.
Далей
art-блог
Адваротны бок Тадж-Махала
Аляксандр Янушкевіч любіць адшукаць для пастаноўкі што-небудзь гэтакае, каб узарваць прастору нязвыклым літаратурным сюжэтам. У сакавіку ён прапанаваў сталічнай публіцы страву, вартую гурманаў: на новай пляцоўцы культурнага хаба Ок16 граюць “Вартавыя Тадж-Махала”. Гэты твор фіналіста Пулітцараўскай прэміі Раджыва Джозэфа ў 2016 годзе быў прызнаны найлепшай новай п’есай па версіі Off-Broadway Theater Awards. У мінімалістычнай прасторы лаканічнымі мазкамі рэжысёр стварыў рэалістычную гісторыю пра тое, як за прыгожым фасадам высакародных слоў надзвычай часта хаваецца багна бесчалавечных учынкаў.
Далей
Вартавыя і душа
“Вартавыя Тадж-Махала” — гэта, безумоўна, падзея. Таму і абмяркоўваць спектакль хочацца як мага больш падрабязна, з розных пунктаў гледжання.
Далей
Без асаблівай інтрыгі
Cёлетні адбор на “Еўрабачанне — 2019” вылучаўся на фоне папярэдніх сціпласцю, нескандальнасцю ды, шчыра скажам, малацікавасцю. З аднаго боку, аднатыпныя скандалы з года ў год ужо надакучылі, а з другога — не хапала страсцей, яскравых нумароў, удзелу зорак… Урэшце, проста сур’ёзнага, прафесійнага, “дарагога” падыходу да стварэння конкурснай песні і нумара.
Далей
Форум: гаворым пра актуальнае!
Барока — гэта не страшна
“Польская духоўная музыка эпохі барока” — так называецца канцэрт, які пройдзе 16 сакавіка ў Беларускай дзяржаўнай філармоніі. Напярэдадні яго мы пагутарылі з мастацкім кіраўніком ансамбля “Камерныя салісты Мінска” Дзмітрыем ЗУБАВЫМ пра тое, чым можа прывабіць слухача гэты пласт музычнай спадчыны Рэчы Паспалітай.
Далей
На людным месцы
Аладка Смятанаўна і гаражны Мужчына
Яшчэ не паспелі даесці блін і выцерці падбароддзе ад масла, а ўжо трэба рыхтавацца да чарговай падзеі, на гэты раз — фестывальнай. Яна — нібыта вітамінны напой: узбадзёрвае, пазбаўляе рэшткаў зімовай санлівасці, надае радасці абноўленага светаўспрымання. Ключавое слова тут — “абноўленага”. Не павінны доўжыць сваё існаванне фестывалі-блізняты. Мастакі ведаюць: з кепскага зыходніка добрая копія не атрымаецца. Абсалютна самастойны твор — так, а прыстойны дубль — аніколі. Думаю, да месца тут рэцэпт ад Булата Акуджавы: “Перекроите всё иначе!” Мастацтва думання — гэта як мастацтва кройкі і шыцця. А ідэя — непрарослае зернейка, з якога і вырошчваецца фэст. Калі догляд дбайны — і “расліна” атрымліваецца шматгадовай, здатнай на развіццё і ўдасканаленне.
Далей
Гістарыёграф
Лёс апошняга рэктара
Красавік 1923 года. У Віцебскім мастацка-практычным інстытуце — калысцы знакамітай мастацкай школы — праходзіць рэвізія. Губернскі аддзел Рабоча-сялянскай інспекцыі правярае дзейнасць гэтай навучальнай установы пачынаючы з 1918 года. Рэвізоры вынікамі праверкі не задаволены: па іх меркаванні, інстытут не адпавядае свайму прызначэнню. Дрэннае ўражанне ў інспектараў выклікае і выстава студэнцкіх работ, большасць з якіх выканана ў авангардным стылі.
У заключэнні камісіі адзначана: інстытут “мае за сабой выключна адмоўныя бакі, якія заключаюцца ў прычыненні шкоды рэспубліцы сваім існаваннем”. Не задавальняе і постаць кіраўніка навучальнай установы: ён “не атрымаў адпаведнай навуковай падрыхтоўкі для заняцця месца рэктара ў вышэйшай школе”. У прынцыпе, гэта праўда, але…
Далей
Праекты развіцця: культура рэгіёнаў Суботнія сустрэчы
Скульптура будзе заўжды!
Леў ГУМІЛЕЎСКІ — класік беларускага мастацтва. Ягоная творчасць збольшага прыпадае на часы “сацыялістычнага рэалізму”, але сутнасна ў ёй увасоблена беларуская ментальнасць, выяўленая ў вобразах рамантычных, і пры гэтым шчырых ды праўдзівых. Леў Мікалаевіч уганараваны званнем народнага мастака Беларусі. Ён лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР, прэміі Саюзнай дзяржавы, мае іншыя прэстыжныя адзнакі. Але найперш ягоны высокі статус вызначае тая акалічнасць, што зробленае ім у савецкі час захоўвае культурную значнасць і грамадскую актуальнасць і ў незалежнай Беларусі. Тым больш, скульптар плённа працуе і сёння. Шэраг праектаў ён рэалізаваў у суаўтарстве з сынам Сяргеем ГУМІЛЕЎСКІМ. Сын і бацька займаюць адну майстэрню, дзе з імі і сустрэўся карэспандэнт “К”.
Далей
Актуаліі
Авантуры не аднаго дня
У здымачнай каманды айчыннай кінастужкі “Авантуры Пранціша Вырвіча” па аднайменным рамане Людмілы Рублеўскай не праходзіць і дня без прыгодаў. Сакавіцкае надвор’е пераменлівае: сёння снег валіць, заўтра дождж лье… То штармавое папярэджанне, то амаль летняе сонца, аднак магчымасці чакаць няма — усяго чатыры месяцы адведзена на актыўныя здымкі. Кіно з нацыянальным характарам плануюць паказаць ужо напрыканцы года. Журналісты “К” выправіліся на натурную пляцоўку “Беларусьфільма” пад Смалявічы, каб паназіраць за паўстаннем гістарычнай стужкі, на якую ўскладаюць надзеі і кінематаграфісты, і гледачы.
Далей
Еўрапейскія гульні — еўрапейскае мастацтва
Культурная праграма ІІ Еўрапейскіх гульняў будзе прысвечана еўрапейскаму мастацтву і, у прыватнасці, спадчыне Казіміра Малевіча.
Далей
Соцыум: праблемны аспект культуры
Першы крок да ліпеньскага Віцебска
На прэс-канферэнцыі ў Нацыянальным прэс-цэнтры было абвешчана пра пачатак новай традыцыі XXVIII Міжнароднага фестывалю мастацтваў “Славянскі базар у Віцебску” — адборы прадстаўнікоў конкурсу ад Беларусі будуць праходзіць у розных гарадах нашай краіны.
Далей
Шлях да Асноўнага закону
13 сакавіка ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі адкрылася выстава “Шлях да Канстытуцыі”, на якой прадстаўлены ўсе зводы законаў нашага народа за апошнія 500 гадоў.
Далей
Слон, які вядзе да поспеху
Ужо тыдзень мінчукі фатаграфуюцца на фоне шасціметровага бронзавага слана — скульптуру Сальвадора Далі ўсталявалі на вуліцы Зыбіцкай, дзе яна і прастаіць да 30 чэрвеня. Яшчэ дзве трохметровыя жаночыя фігуры з’явіліся каля ўвахода ў Нацыянальны мастацкі музей. Лепшай рэкламы для выставы, якая сёння там адкрываецца, і не трэба.
Далей
Prof-партфоліа:досвед прафесіяналаў у культуры
У сутарэннях гісторыі і фантазій
Калі стала вядома пра экранізацыю “Авантур Пранціша Вырвіча” Людмілы РУБЛЕЎСКАЙ, знаёмыя з кнігай людзі адрэагавалі імгненна: “Ну нарэшце! Цікава, як гэта будзе?” Незнаёмыя задаваліся пытаннямі, хто такі гэты Пранціш і пра што ўвогуле фільм. “К” пагутарыла з пісьменніцай, якая часта наведвае здымачную пляцоўку, каб адказы атрымалі ўсе.
Далей
Страта
Ён любіў мастацтва ў сабе
11 сакавіка ва ўзросце 95 гадоў пайшоў з жыцця адзін з класікаў беларускага выяўленчага мастацтва — скульптар Андрэй Заспіцкі. Нарадзіўся ён на Беласточчыне, на момант уз’яднання ягонага роднага краю з БССР яму было 15 гадоў. Тады ж яго сям’я пераязджае ў Мінск, дзе юнак робіць першыя крокі ў творчасці. Потым — вайна, эвакуацыя, спачатку праца на “рабочым фронце”, а затым і салдацкая служба. Вярнуўшыся з войска, аднавіў мастацкую вучобу. Настаўнікам ягоным быў Аляксей Глебаў.
Далей
Праз гасцінец
Так трымаць, Обчын!
У гэтай вёсцы, да якой прылягаюць некалькі пасёлкаў, папярэдні раз я быў прыблізна паўтара гады таму. Аднак у мінулы прыезд мне не ўдалося сустрэцца з чалавекам, які меркаваўся на ролю каментатара мясцовага культурнага жыцця. Віна ў тым ляжала на мне, за што і каюся. На гэты раз усё зраслося. Прычым мы з ім вырашылі абысціся без рэцэнзіі: я проста пазнаёмлю вас з гэтым дзіўным, яркім, таленавітым мужчынам драматычнага лёсу. А заадно давайце з вамі паглядзім, што і як змянілася ў рабоце ўстаноў культуры Обчына за такі, здавалася б, невялікі адмежак часу.
Далей
ART-блог: беларускае мастацтва Традыцыі
Вясну клічуць дзеці
Да гукання і сустрэчы вясны нашы продкі заўсёды далучалі дзяцей. Можа, і цяпер варта, каб дзеці назіралі прыход вясны, цяпла, сонейка, сустракалі птушак песнямі і заклічкамі. І такім чынам вучыліся цаніць прыроднае асяроддзе, у якім жывуць, засвойвалі дыялекты роднай мовы і праяўлялі свае творчыя здольнасці. Пакуль што гэта робяць хіба што ў асобных нашых вёсках. Там, дзе веснавым абрадам і звычаям нададзены статус нематэрыяльнай культурнай каштоўнасці Беларусі.
Далей
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by
|
Новы нумар Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці |