Свежы нумар
Тэндэнцыі
Ад Мікалаеўшчыны да Аргенціны
Як адзначаецца юбілей беларускага пісьменніка за мяжой і дзе да святочных імпрэзаў можна далучыцца ў Беларусі, распавяла дырэктар Дзяржаўнага літаратурна-мемарыяльнага музея Якуба Коласа Зінаіда
КАМАРОЎСКАЯ.
Далей
"К" інфармуе
На маю думку...
Бронза есці не просіць
Не так даўно на станцыі метро “Плошча Леніна” мне трапіў на вока чалавек, які азіраўся па баках так, нібыта шукаў дапамогі. Ён стаяў побач з вялікім скульптурным партрэтам Леніна работы Анікейчыка. Замежнік, на выгляд гадоў 35 — 40, знешнасць не еўрапейская (хутчэй за ўсё жыхар Індастана ці блізкага да яго рэгіёна). Мне падумалася, што зараз ён запытаецца, як праехаць у патрэбны яму пункт горада. Але сустрэўшыся са мной вачыма, ён працягнуў мне смартфон і з лёгкім акцэнтам сказаў: “Сфотографируйте меня, пожалуйста, рядом с Лениным”. Потым памаўчаў і дадаў “Рядом с товарищем Лениным”. Па тым, з якім сур’ёзным выглядам ён пазіраваў для здымка — нібыта стаяў у каравуле каля Маўзалея — было зразумела, што для яго гэтая дзея не іначай як сакральная.
Далей
Драматургія без эпітэту “савецкая”
Скажы мне хто-небудзь гадоў пяць таму, што ў маёй біяграфіі складзецца перыяд, калі я буду раз за разам звяртацца да драматургіі савецкага часу, я толькі пасміхнуўся б, бо за савецкім часам мне здавалася нейкім “дурным густам” чытаць такія п’есы. Сёння я прызнаю — тое было ад неадукаванасці і зазнайства.
Далей
Запазычыць прафесіяналізм
Савецкая спадчына… Згадваць пра яе можна бясконца. Калі я скончыў мастацкае вучылішча, тады на недасягальнай вышыні знаходзіліся такія скульптары, як Заір Азгур, Андрэй Бембель, Аляксей Глебаў ды Сяргей Селіханаў. Больш карыфеяў у гэтым жанры не існавала. Асноўная дзяржаўная замова тады была адзінай — бюст Леніна ці помнік Леніну. І давяралася яна толькі “правераным” народным. Просты скульптар пра такую работу і марыць не мог. Рашэнне зацвярджалася ў Маскве. Праз маскоўскі мастацкі фонд і бронза прабівалася, і адліўка, бо ліцеек Мінск не меў. Вось такія мастацкія рэаліі СССР.
Далей
Форум: гаворым пра актуальнае!
Камісія для “ленініяны”
На маю думку, усё створанае рукамі чалавечымі (прынамсі, у сферы культуры) трэба захоўваць недзе гадоў дзвесце. А потым ужо нашчадкі разбяруцца, што трэба зберагаць надалей, а ад чаго магчыма і пазбавіцца. На сёння спяшацца “замятаць сляды” прамінулай толькі што эпохі не варта. Балазе, гісторыя дае нам на гэты конт шмат павучальных прыкладаў. Скажам, помнікі антычнага Рыма ў пазнейшыя эпохі знішчаліся, каб саступіць месца новым. Зразумела ж, потым нашчадкам давялося пра гэта пашкадаваць.
Далей
Гуліверы і ліліпуты
У першую чаргу, трэба заўсёды памятаць, што савецкі праект — гэта праект мадэрнісцкі, дзе мэта мастака — не “лакаваць” рэчаіснасць, не павучаць класава непаўнавартасных, не прышчапляць ім марксісцкія каштоўнасці, а будаваць новы свет. Не прыстасоўвацца, не абслугоўваць, не чакаць ушанаванняў, прывілеяў, грошай, а менавіта — тварыць. Не калажыраваць іранічна, не пакорліва фіксаваць рэальнасць, не эстэтычна медытаваць, а экстатычна ўспрымаць наваколле, асэнсоўваць, трансфармаваць, ствараць. Без такой устаноўкі існаванне мастацтва і ў мастацтве для мяне бессэнсоўнае.
Далей
Паранены “Аўрорай”
Усё, што я напішу, хтосьці ўжо напісаў. Але хочацца ад свайго імя. Нашчадкам, так бы мовіць, на навуку. Я вырас у Савецкім Саюзе, але ніколі не быў прыхільнікам савецкага сацыялізму, калі словы не супадаюць з думкамі, а тым больш — са справамі. Акцябрацтва свайго не памятаю, хоць значок-зорачку з маленькім, але ўжо Леніным можна пры жаданні адшукаць сярод маіх патрэбных у гаспадарцы жалезак. А вось піянерскае дзяцінства — нібы і цяпер перад вачыма. З яго і пачаўся мой маўклівы супраціў. Маўчаў не я адзін, маўчала амаль уся краіна. Таго, хто спрабаваў гаварыць, што думае, доўга і ўпарта лячылі.
Далей
Праекты развіцця: культура рэгіёнаў Праекты развіцця
І луста грачанага хлеба...
Калі свята — для кожнага
На маім вяку выязное пасяджэнне рэспубліканскага савета па пытаннях клубнай дзейнасці і народнай творчасці ўпершыню ладзілася цягам трох дзён, два з якіх прыпалі на выхадныя. Прымаючы гасцей, дырэктарка Брэсцкага абласнога грамадска-культурнага цэнтра Святлана Каржук патлумачыла сітуацыю так: “Паглядзець трэба ўсё без спешкі, каб карысць была!” Ніхто і не аспрэчваў. А паглядзець было на што.
Далей
art-блог
Чайкі-мутанты і глядач пад прыцэлам
Belarus Open: стыльны кейс ці самаробны кошык?
Беларускі шоу-кейс на Міжнародным форуме тэатральнага мастацтва TEART апошнім часам выклікае ці не большую ўвагу, чым замежныя спектаклі. Бо гэта і сапраўды тое лепшае і самае адметнае, што з’яўляецца ў тэатральнай прасторы нашай краіны.
Далей
Чэшская лазня без комплексаў
Выстава сучаснага чэшскага мастацтва, якая прайшла не так даўно
ў Нацыянальным цэнтры сучаснага мастацтва Рэспублікі Беларусь, атрымалася не столькі ўражвальнай, колькі карыснай для
параўнання.
Далей
Соцыум: праблемны аспект культуры
“БЕЛАЗ” эстрадны і акордавы
У Жодзіне ў 16-ы раз прайшоў Рэспубліканскі конкурс эстрадных выканаўцаў “Белазаўскі акорд”. За гэтыя гады ён стаў адным з самых сур’ёзных спаборніцтваў у гэтай галіне.
Далей
На людным месцы
“Мікеланджала” з бензапілой
Люблю нестандартныя лісты. Парадаваў, да прыкладу, настаўнік прафесійна-тэхнічнага каледжа гарпасёлка Відзы, што на Браслаўшчыне, Леанід Дзікцяроў. Ён, аказваецца, стаў рэжысёрам-пастаноўшчыкам мастацкага фільма, прэм’ера якога адбылася ў Відзаўскім ДК. Стужка, калі казаць сцісла, — пра магчымыя наступствы сужыцельства без шлюбу ў маладзёжным асяроддзі. Леанід кіруе прадзюсарскім цэнтрам, сам адшукаў сцэнарыста (Фёдар Палачанін з Докшыцаў), аўтараў музычнага афармлення і песень (Леанід Лаўрыновіч з Браслава і Вольга Беразень з вёскі Нурвянцы Браслаўскага раёна).
Далей
Гістарыёграф
Жарсці рэвалюцыйнай музыкі
Опера сіламі самадзейнасці і авангардызм з “кастрычніцкай”
Стагоддзе рэвалюцыі (як, між іншым, і любой падзеі) — нагода для асэнсавання і пераасэнсавання. З пазіцый часу ўсё ў нашым жыцці выглядае крыху іначай: неабсяжная прастора роднага падворку звужваецца да некалькіх крокаў, а постаць якога-небудзь “знаёмага дзядзечкі” раптам узрастае да памераў нацыянальнага класіка. Тое ж — з усімі постацямі і падзеямі, якія былі да нас. Што мы, дарэчы, ведаем пра
“мастацтва рэвалюцыі”? Ды не ў Піцеры з яго залпам “Аўроры” (як высветлілася, зусім не такім вызначальным, як нам даводзілі), а ў роднай Беларусі.
Далей
Prof-партфоліа:досвед прафесіяналаў у культуры Лабараторыя
Як застацца на “хвалі” краўдфандынгу?
Як атрымаць грошы на цікавы сацыяльны праект, калі бюджэтнае фінансаванне на яго не прадугледжана? Адказ сёння, бадай, адзіны — праз краўдфандынг, партнёрскія сувязі і крэатыўныя падыходы да арганізацыі культурных мерапрыемстваў. Пра гэта і не толькі разважалі ўдзельнікі ІІІ Міжнароднай канферэнцыі ў галіне краўдэканомікі і новых тэхналогій “Новая рэальнасць — выклікі для Беларусі”, якая прайшла 20 — 21 кастрычніка ў Мінску.
Далей
Страта
Смуткуем…
У маім жыцці — яшчэ адна страта, вялікая страта: Георгій Георгіевіч Паплаўскі. І ўсё, што адбываецца і будзе адбывацца з яго краінай, мастацтвам, з тымі, каго ён любіў, — спраўдзіцца ўжо без яго, ён завяршыў свой зямны шлях.
Далей
“Спрабуй стварыць уласны свет!”
Год таму рэдакцыя “К” збіралася ў майстэрні Георгія Паплаўскага пагутарыць пра яго творчасць і ўзаемаадносіны з грамадствам, Браслаўшчыну і Палессе, творы Салжаніцына, студэнцкія выставы… Некаторыя фрагменты з доўгай і шчырай размовы, што адбылася падчас той сустрэчы з народным мастаком Беларусі і была апублікавана ў леташнім № 42, хочацца цяпер нагадаць.
Далей
ART-блог: беларускае мастацтва Дзяўчаты з нашага двара
Сваё пасланне праз чужыя песні
“Прафесійны фрылансер” калі-небудзь яшчэ спяе
З размовы з ёй высветлілася, што
не толькі Максім Івашын, інтэрв’ю з якім было апублікавана ў “К” № 42 за гэты год, паспяхова сумяшчае журналісцкае пакліканне з музычным. Праўда, гераіня наша пакуль не выступае “жыўцом” разам са сваім калектывам, а як дзіджэй круціць улюбёныя кампазіцыі ў клубах. Канцэртныя сэты на перапоўненых стадыёнах у яе, спадзяемся, наперадзе.
Пакуль жа ў актыве — гутаркі з сусветнымі знакамітасцямі, арганізацыя атмасферных культурных імпрэзаў і многае іншае. “Дзяўчынай з нашага двара”
стала Людміла ПАГОДЗІНА.
Далей
Фрыстайл
Постдакументальная праўда Юліі Шатун
Канкурсантка “Лістапада” — пра сваё кіно, прыхільнасці і глабальную размову лакальнага фільма
Юлія ШАТУН — маладая рэжысёрка, поўнаметражны дэбют якой “Заўтра” быў адабраны ў нацыянальны і міжнародны конкурсы “Маладосць на маршы” мінскага фестывалю “Лістапад”. Ужо само па сабе гэта можна назваць несумненным поспехам — як і вялікай інтрыгай. Незалежна ад таго, якім чынам размяркуюцца ўзнагароды форуму, “К” вырашыла даведацца, хто ж з’яўляецца прэтэндэнтам на адкрыццё года ў беларускім кіно і што рыхтуе нам “Заўтра”.
Далей
Погляд з XXI стагоддзя
Беларускі плакат: першыя крокі
Нідзе ў свеце палітычнай прапагандзе не надавалася столькі ўвагі, як у Савецкай дзяржаве. Гэтага вымагалі грандыёзныя маштабы сацыяльна-эканамічных пераўтварэнняў, нязменны экстрым, які іх суправаджаў, патрэбы ва ўніверсальных вобразах, якія мусілі аднолькава ўспрымацца людзьмі розных культурных традыцый (што надзвычай актуальна для шматнацыянальных утварэнняў), неабходнасць хутка рэагаваць на ўнутраныя і вонкавыя пагрозы, пастаяннае чаканне рознага кшталту падлянак як ад відавочных ворагаў, так і ад ненадзейных саюзнікаў і няўдзячных сатэлітаў. І трэба сказаць, што савецкія прапагандысты справу сваю ведалі і рабілі яе якасна.
Далей
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by
|
Новы нумар Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці |