«Месяц...» адбыўся ў чацвёрты раз.

Пад ура­жан­нем ад кі­на­фі­ль­ма або п’е­сы гля­дач звы­чай­на спра­буе за­пом­ніць про­звіш­чы акцё­раў, рэ­жы­сё­ра, прадзю­са­ра, за­бы­ва­ючы пра тых, хто за­йма­ецца гры­мам, кас­цю­ма­мі ці дэ­ка­ра­цы­ямі. Але ме­на­ві­та яны — за ку­лі­са­мі ці за кад­рам — ства­ра­юць па цаг­лін­ках «бу­ды­нак» фі­ль­ма, спек­так­ля. Ад­ным з та­кіх та­ле­на­ві­тых і ад­да­ных сва­ёй спра­ве май­строў з’яў­ля­ецца мас­так тэ­атра і кі­но Ула­дзі­мір Чар­ны­шоў.

Гэ­та сап­раў­днае чэш­скае мас­тац­тва — па­ра­дак­са­ль­на-іра­ніч­нае да з’едлі­вас­ці і са­ма­здзе­ку. Прад­стаў­ле­на но­вая ге­не­ра­цыя мас­та­коў (што ці­ка­ва) з роз­ных мас­тац­кіх ася­род­каў кра­іны (што яшчэ бо­льш ці­ка­ва).

Documenta на­ра­дзі­ла­ся ў 1955 го­дзе ў Гер­ма­ніі, якая то­ль­кі-то­ль­кі па­ча­ла пры­хо­дзіць у ся­бе па­сля жах­лі­вай вай­ны.

Зрэш­ты, трэ­ба раз­умець, што арга­ні­за­тар, твор­ца і га­лоў­ны ку­лі­нар гэ­та­га тор­та — зу­сім не спа­дар Баш­мет, а бе­ла­рус­кі пі­яніст і ды­ры­жор Рас­ціс­лаў Кры­мер.

Но­вая плас­ты­ка гра­тэс­ка­вай «Жа­ні­ць­бы», «ка­ме­дыі без сло­ваў» па­вод­ле Мі­ка­лая Го­га­ля, якую рас­ійскі рэ­жы­сёр і ха­рэ­ограф Сяр­гей Зям­лян­скі ўва­со­біў у Лі­епай­скім тэ­атры (Лат­вія), па­ўста­ла на па­меж­жы пан­та­мі­мы, ха­рэ­агра­фіі і дра­мы як апо­вед пра пад­на­ча­лен­не за­вя­дзён­цы, аб­сур­дна­му «трэ­ба», як дос­лед пе­ра­йман­ня дзіў­най не­бяс­пе­кай — па­мыл­кі, пад­ма­ну, стра­ты...

«Макс Блэк, або 62 спо­са­бы пад­пер­ці га­ла­ву ру­кой» на пад­ста­ве на­тат­ні­каў Поля Ва­ле­ры, Гео­рга Крыс­то­фа Ліх­тэн­бер­га, Люд­ві­га Віт­ген­штэй­на і Мак­са Блэ­ка Элек­тра­тэ­атра Ста­ніс­лаў­скі Нам вы­па­ла маг­чы­масць па­зна­ёміц­ца са спек­так­лем пры­нцы­по­ва іншай эстэ­тыч­най пры­ро­ды: ён не апа­вя­дае гіс­то­рыі ў звык­лым арыс­то­це­леў­скім сэн­се, не ўтрым­лі­вае знач­на­га са­цы­яль­на­га кан­тэк­сту. Але тое, што сён­ня па­фас­на мож­на на­зваць «жыц­цём ча­ла­ве­ча­га ду­ху», ён мае. Як і кан­флікт — пра­ўда, без звык­лых на­ра­тыў­ных схем вы­лу­чыць, раз­га­даць яго ця­жэй.

СУ­ЧАС­НАЕ ХА­РЭ­АГРА­ФІЧ­НАЕ МАС­ТАЦ­ТВА ФРАН­ЦЫІ — ПРА­СТО­РА ВО­ЛЬ­НЫХ ЭСТЭ­ТЫЧ­НЫХ АРЫ­ЕНЦІ­РАЎ, ДЗЕ ПАН­ЯЦ­ЦЕ «СУ­ЧАС­НЫ ТА­НЕЦ» СВЕД­ЧЫЦЬ НЕ ПРА ПРЫ­НА­ЛЕЖ­НАСЦЬ ДА ЯКО­ГА-НЕ­БУДЗЬ КІ­РУН­КУ АБО СТЫ­ЛЮ, А, ХУТ­ЧЭЙ, АД­ЛЮС­ТРОЎ­ВАЕ ПЭЎ­НУЮ ПА­ЗІ­ЦЫЮ, СПО­САБ МЫС­ЛЕН­НЯ.

«Дэ­ман» па­вод­ле ад­на­ймен­най па­эмы і ра­ма­на «Ге­рой на­ша­га ча­су» Мі­ха­іла Лер­ман­та­ва Біш­кек­ска­га рус­ка­га тэ­атра дра­мы імя Чын­гі­за Айтма­та­ва (Кыр­гыз­стан)