Песні з мажорнай афарбоўкай

— Я вельмі рады, — распавёў Леанід Канстанцінавіч, — што вечар у “Мінску” прайшоў на такім жа творчым і духоўным уздыме, як і наш колішні юбілейны канцэрт, прысвечаны 15-годдзю ансамбля.

— Для мяне галоўным застаецца не ўзроставы паказчык, а творчы. Таму і этапамі развіцця калектыву трэба лічыць не пэўныя “даты”, а менавіта тыя ці іншыя творчыя дасягненні.

— Сапраўды, апошнім часам мяне больш цікавяць буйныя працы. Думаю, што такі кірунак застанецца для нас прыярытэтным і надалей. Бо выступленні “Бяседы” ўжо сёння ператвараюцца ў своеасаблівую музычна-тэатралізаваную дзею, дзе глядач можа сачыць як за ўласна песеннай сюжэтнай лініяй, так і за ўзаемаадносінамі паміж героямі гэтых песень.

— Дарэчы, зараз да пяці песень таго цыкла далучылася яшчэ адна — партызанская “Эх, туман”. Паводле агульнага сюжэтнага разгорту, які ахоплівае Вялікую Айчынную вайну з чэрвеня 1941-га да пераможнага мая 1945-га, яна ідзе трэцяй. З’явілася гэтая песня таму, што, нягледзячы на завершанасць працы над цыклам і яго высокае дзяржаўнае прызнанне, мне захацелася неяк азначыць яшчэ і партызанскую тэму, святую для беларускага народа. І тым самым прадоўжыць лепшыя традыцыі нашага класіка Уладзіміра Алоўнікава, чыя песня “Ой, бярозы ды сосны” стала сапраўдным сімвалам партызанскага руху і нашай памяці пра ваенныя гады. Але ж яне ставіў сабе мэтаю ўзмацняць трагедыйныя аспекты вайны, дый цяперашні час патрабуе навізны ў вырашэнні жанру. Таму і з’явілася ў цыкле мажорная афарбоўка, жартоўныя павароты. Лічу, што такія гульнёвыя песні, як “Таццяна Фёдараўна” ці “Тальянка”, адпавядаюць тым традыцыям Вялікай Айчыннай, што далі свету абагульнены вобраз Васі Цёркіна і яго прыгоды, апісаныя Твардоўскім.

— Нам шмат прыносяць песень, але далёка не ўсе яны адпавядаюць стылю, што ўжо склаўся ў нашым ансамблі і які хочацца захаваць. Таму бывае складана штосьці з усяго гэтага выбраць. Але гэтая песня прыйшлася нам да душы, праўда, давялося яе крыху адрэдагаваць, наблізіўшы да таго гучання, якім яно павінна быць у “Бяседы”.

— Напярэдадні цяперашняга Свята ўраджаю я ў складзе пастановачнай групы шмат ездзіў па Гомельшчыне, каб адабраць лепшыя самадзейныя калектывы да ўдзелу ў Дажынках. І што вы думаеце? Ледзь не кожны народны гурт спяваў нашу песню “Хлеб ды соль”!

— З ёй звязана цікавая гісторыя. Я ў той час выкладаў у Рэспубліканскім каледжы пры Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі. Неяк да мяне ў клас, што змяшчаўся на шостым паверсе, зазірнуў Леанід Пранчак. Аддаў мне тэкст, а сам пайшоў. Я адразу сеў за раяль, і ледзь ён толькі выйшаў на вуліцу, як я ўжо паклікаў яго праз адчыненае вакно: маўляў, вяртайся — песня гатова. Увогуле, не разумею выраз “Працаваць над песняй”: калі мелодыя не з’явіцца адразу, надалей “працаваць над ёй” не мае сэнсу — яна атрымаецца вымушанай, ненатуральнай. Іншая справа — далейшае ўдасканальванне ўсіх складнікаў песні, уключаючы аранжыроўку. І тут я вельмі ўдзячны Юрыю Багаткевічу, які зрабіў да песні “Каля Чырвонага касцёла” такую ўдалую аранжыроўку, з якой яна і атрымала папулярнасць.

— Даводзілася чуць усялякае. Але гэты касцёл для мяне і тады ўспрымаўся не проста нашай гісторыяй, а сапраўдным сімвалам Мінска, матэрыялізаваным у архітэктуры вобразам духоўнасці. Таму, мабыць, песня жыве і зараз.