Галоўнае, абсалютна ўсе песні (і асобныя, і аб’яднаныя ў цыклы) — аптымістычныя. Гавораць, прымусіць музыкай плакаць — лягчэй, чым усміхацца. Дый беларускі песенны фальклор — пераважна тужлівы, задумлівы. Нават жартоўныя песні (узгадайце хаця б самую, бадай, вядомую — “Чаму ж мне не пець?”). Праўда, у ХХ стагоддзі мэтанакіравана ствараўся іншы фальклорны вобраз — радасны, танцавальны: “Лявоніха”, “Бульба”, “Полька-Янка” — усё гэта танцы, іх мелодыка створана па танцавальных законах. А рэпертуар “Бяседы”, нягледзячы на прытанцоўванні артыстаў пад час выступленняў, — песенны не толькі паводле жанравых азначэнняў кампазіцый, а паводле сваёй сутнасці. Кожная “бяседаўская” інтанацыя — спеўная, вакалізаваная ўжо паводле сваёй прыроды. 
Парадокс? Зусім не. Як і тое, што з’явіўся ансамбль у студзені 1991 года — у складаны час, калі многія трывалыя, здавалася б, калектывы народнага кірунку распадаліся. Адны — з-за грашовых праблем, іншыя — з-за адсутнасці веры ў сваю запатрабаванасць. Мабыць, толькі цяпер, праз нейкі прамежак часу, стала бачнай тая роля, якую без усялякіх лозунгаў і прамоў узяла на сябе “Бяседа”: не пакідаць чалавека без надзеі і ўмення ўсміхацца простым чалавечым радасцям.
Усё, да чаго “дакранаецца” ансамбль, нібы становіцца азораным сонечным святлом. Сонца ж не насміхаецца, нават калі і прыпальвае: яно — саграе. Так і “Бяседа”.
Нават звярнуўшыся да тэмы Вялікай Айчыннай вайны, Л.Захлеўны здолеў знайсці тыя настальгічна-лірычныя павароты, што не пярэчылі асноўнаму “бяседаўскаму” кірунку і яшчэ больш узмацнялі фінальную радасць перамогі: невыпадкова цыкл “С днем рождения, Победа!” быў адзначаны спецыяльнай прэміяй Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь.
Ансамбль папулярызуе не проста беларускую песню — ён папулярызуе цяперашнюю квітнеючую Беларусь. Таму нядзіўна, што ў яго з’явіліся шматлікія “паслядоўнікі” і нават пераймальнікі. Але дасягнуць “бяседаўскага” прафесійнага ўзроўню не так проста: пры ўсёй шчыльнасці канцэртнага графіку ансамбль не спыняе ні рэпетыцыі, ні працу ў студыі.
Дарэчы, апошнім часам і сам ансамбль стаў нагадваць гэткую “студыю-майстэрню”, дзе выхоўваюцца творцы: артысты “Бяседы” маюць таксама свае сольныя праекты, а Мікалай Алешка паспяхова сумяшчае заліхвацкую ігру на гармоніку з напісаннем аранжыровак і ўласных кампазіцый. Нагадвае ансамбль і “міні-тэатр”, бо кожная яго песня — гэта псіхалагічна дакладная сцэна, у якую міжволі “зацягваюцца” гледачы-слухачы. Гэты відовішчны рад “бачны” нават у аўдыёзапісах: ён пульсуе ў рытміцы, грацыёзна “выглядае” са спеўных інтанацый. І — яшчэ больш вабіць прыхільнікаў.
Надзея БУНЦЭВІЧ
Фота Юрыя ІВАНОВА